De zonen van Alice

Alice is een ongehuwde moeder met één zoon die door haar moeder wordt opgevoed. Zij werkt hier voor het schoolgeld van haar (puber)zoon, maar haar zorg en liefde voor haar zes zonen hier is ook hartverwarmend.
Ze heeft een gemengd groepje jongens.
Twee van hen hebben volledige verzorging nodig. George en Dean Omondi zijn twee zwaar geestelijk gehandicapte jochies. George zit altijd in een stoeltje met zijn onafscheidelijke plastic flesje. Dean zit in een trolley. Apollo en Noah zijn hier al heel wat jaartjes. Apollo is ondertussen een grote sterke vent die helemaal in z’n element is als hij de grote bal op het dak kan slaan. Het gejuich van de andere kinderen doet hem glunderen. Toen Apollo hier kwam was hij een en al boosheid en hij sloot zich helemaal af. Nu is hij altijd in een stralend humeur. Noah is echt een lief joch. Laurens is nieuw, hij is de enige die kan lopen, al heeft hij enorme zwabberbenen en valt hij om de haverklap. Hij rent zich een rotje achter de bal aan. Duncan is verstandelijk de beste. Een joch met een ernstig snuitje en eigenlijk zie je hem nooit lachen. Zijn lijfje is misgroeit en mist elke kracht. Iedere beweging kost hem verschrikkelijk veel moeite en het lijkt wel of alles hem pijn doet. Laat je hem kleuren dan gaat dat tergend langzaam maar o zo netjes. Echt heel knap, zelfs Margareth stond er versteld van.

Naast deze zes kleintjes heeft Alice ook deels de zorg voor de aangrenzende slaapzaal van de grote jongens. Erik is hier als kind opgevangen en geopereerd. Loopt nu aardig goed en is schilder. Wanneer hier of bij de omliggende scholen iets gedaan moet worden mag hij het doen en heeft dan een beetje inkomen. Heeft hij geen werk, dan helpt hij samen met André een jongen zonder benen in de workshop met het repareren van schoenen.
Maurice, Benedict, Mozes, Vincent en Habbat zijn overdag te vinden in de breiklas. Habbat die na de kerstvakantie verwaarloosd terug kwam op het centrum is weer helemaal opgebloeid en ‘k heb hem zelden zo vrolijk meegemaakt.
Dopoi is een gezellig joch van 16 jaar, hij gaat de naaiopleiding volgen.
Met deze groep jongens speel ik twee keer per week UNO. Wie niet mee speelt is supporter en krijgt een snoepje van de winnaar. Avonden met veel plezier! Sinds vorige week spelen we op zondag de meisjes tegen de jongens. De hele week wordt gespeculeerd wie a.s. zondag zal winnen. Voor ons ‘meiden’ geen vraag, wij natuurlijk!