Spitsuur
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
05 December 2014 | Ghana, Kledjo
Het is zondagavond en spitsuur. Voor ik mij na het eten kon omkleden, lange broek en blouse tegen de bijtertjes, komen een aantal kinderen binnen met… kapotte schooluniformen. Hennie…Hennie… Hennie…! Een naadje hier, een naadje daar.. Vanmiddag ontdekte Juliana mijn (oude) strijkijzer van thuis. “Doet die het goed? Mag ik hier mijn schooluniform strijken?” “Je komt maar als je iets te strijken hebt”. Nu ligt ze op de knieën te strijken en rond mijn tafel hebben zich een aantal grote jongens verzamelt. Hele verhalen hebben ze en ‘k krijg een uitnodiging van ze om woensdagavond mee te gaan naar het kerstfeest . Dat ga ik zeker doen, even een kijkje nemen in hun wereldje van school.
Naast mij is Grace bezig met de kimono voor Rudy. Vorige week brak een klein onderdeel van een naaimachine. Gelukkig was het niet moeilijk om in Hohoe een nieuw exemplaar te vinden en wonderwel lukte het mij de machine te repareren. Nu begeeft hij het opnieuw. Het zweet breekt me uit, handen tekort. Door de open deur zijn bovendien allerlei kleine vliegjes binnengekomen , ‘k voel ze overal en ‘k heb geen tijd om te krabben aan een muggenbeet op mijn kuit. Net voor ‘devotiontime’ (avondsluiting) is alles klaar en verdwijnen ze naar buiten.
Even later! “Hennie mogen we je zaklantaarn even lenen, we missen schoenen.” Voor de kinderen ergens naar binnengaan laten ze hun slippers, grogs of schoenen buiten staan. Nu missen de vier grote jongens allemaal hun rechterschoen. Grote hilariteit! Ook met de zaklantaarn zijn ze nergens te vinden. Beneden bij de ruimte voor de avondsluiting staat Vincent met glimmende oogjes en ‘k weet gelijk dat hij er meer vanaf weet. Morgenochtend zullen ze wel ergens tevoorschijn komen.
Twaalf uur later is het spitsuur voor Juliet. Niet alleen de ochtendpap moet gekookt, maar ook de lunch voor de kinderen. Die nemen ze in lunchboxjes mee naar school. Wie klaar is met zijn of haar ochtendtaak kan aansluiten bij de rij. Voor die tijd is er al heel wat werk verzet. Een aantal meisjes moesten helpen in de keuken. De compound is aangeveegd en grote meisjes hielpen de kleintjes met het badderen. Nu staan ze keurig in de rij. De tweeling Peter en Paul en Daniel schuiven voor Francisca de rij in. Francisca zelf houdt haar mond, ze weet uit ervaring dat ze niets begint tegen de ‘groten’. Ik vertel ze wel dat dit niet kan. Peter en Paul hebben een excuus, maar laten uiteindelijk toch Francisca voorgaan. Goed zo jongens! Daniel kijkt me aan, begint te lachen en sluit dan achteraan bij de rij, zo hoort dat! Toen Corrie en ik hier voor het eerst kwamen waren hij en zijn tweelingbroertje David hier net als twee bange vogeltjes opgenomen. Ongeveer vier jaar waren ze toen, nu zijn ze aardig uit de kluiten gewassen en al zijn het dondersteentjes ‘k heb een zwak voor hen beiden. Als iedereen verdwenen is naar school heeft Juliet er al een hele morgen op zitten en verdwijnt ze met Peace naar haar kamer voor een wel verdient dutje.
Ghanezen een mooi volkje schreef een tijdje terug. Vanmorgen moest ik naar de bank, dicht! Het Vodafoonkantoortje waar ik mijn verhalen en foto’s wilde plaatsen omdat daar de verbinding in de regel beter is, ook dicht! Ik raak met wat mannen aan de praat achter een groot hek en vraag waarom alles gesloten is. “Farmersday, holiday, but come inside you can work here.” Van uit en rommelig hokje nu mijn verhaal, Hartelijke groet, Hennie
Naast mij is Grace bezig met de kimono voor Rudy. Vorige week brak een klein onderdeel van een naaimachine. Gelukkig was het niet moeilijk om in Hohoe een nieuw exemplaar te vinden en wonderwel lukte het mij de machine te repareren. Nu begeeft hij het opnieuw. Het zweet breekt me uit, handen tekort. Door de open deur zijn bovendien allerlei kleine vliegjes binnengekomen , ‘k voel ze overal en ‘k heb geen tijd om te krabben aan een muggenbeet op mijn kuit. Net voor ‘devotiontime’ (avondsluiting) is alles klaar en verdwijnen ze naar buiten.
Even later! “Hennie mogen we je zaklantaarn even lenen, we missen schoenen.” Voor de kinderen ergens naar binnengaan laten ze hun slippers, grogs of schoenen buiten staan. Nu missen de vier grote jongens allemaal hun rechterschoen. Grote hilariteit! Ook met de zaklantaarn zijn ze nergens te vinden. Beneden bij de ruimte voor de avondsluiting staat Vincent met glimmende oogjes en ‘k weet gelijk dat hij er meer vanaf weet. Morgenochtend zullen ze wel ergens tevoorschijn komen.
Twaalf uur later is het spitsuur voor Juliet. Niet alleen de ochtendpap moet gekookt, maar ook de lunch voor de kinderen. Die nemen ze in lunchboxjes mee naar school. Wie klaar is met zijn of haar ochtendtaak kan aansluiten bij de rij. Voor die tijd is er al heel wat werk verzet. Een aantal meisjes moesten helpen in de keuken. De compound is aangeveegd en grote meisjes hielpen de kleintjes met het badderen. Nu staan ze keurig in de rij. De tweeling Peter en Paul en Daniel schuiven voor Francisca de rij in. Francisca zelf houdt haar mond, ze weet uit ervaring dat ze niets begint tegen de ‘groten’. Ik vertel ze wel dat dit niet kan. Peter en Paul hebben een excuus, maar laten uiteindelijk toch Francisca voorgaan. Goed zo jongens! Daniel kijkt me aan, begint te lachen en sluit dan achteraan bij de rij, zo hoort dat! Toen Corrie en ik hier voor het eerst kwamen waren hij en zijn tweelingbroertje David hier net als twee bange vogeltjes opgenomen. Ongeveer vier jaar waren ze toen, nu zijn ze aardig uit de kluiten gewassen en al zijn het dondersteentjes ‘k heb een zwak voor hen beiden. Als iedereen verdwenen is naar school heeft Juliet er al een hele morgen op zitten en verdwijnt ze met Peace naar haar kamer voor een wel verdient dutje.
Ghanezen een mooi volkje schreef een tijdje terug. Vanmorgen moest ik naar de bank, dicht! Het Vodafoonkantoortje waar ik mijn verhalen en foto’s wilde plaatsen omdat daar de verbinding in de regel beter is, ook dicht! Ik raak met wat mannen aan de praat achter een groot hek en vraag waarom alles gesloten is. “Farmersday, holiday, but come inside you can work here.” Van uit en rommelig hokje nu mijn verhaal, Hartelijke groet, Hennie
-
05 December 2014 - 17:52
Christiana:
Heerlijk om te lezen dat je een "zwak" hebt voor de kinderen. Juist daardoor komt je liefde zo waardevol over. Liefs -
05 December 2014 - 22:10
Henk:
Hallo Hennie,
Ik sprak net met Rebecca. Haar telefoon is gevallen en ze is jouw nummer kwijt. Ze hoopt dat je volgende week komt en ze vroeg me om jouw telefoon nummer voor haar te achterhalen. Kun je me jouw nummer sturen en/of via+233 24 486 3721 contact op kunnen nemen met Rebecca ?
Veel plezier in Ada Foah.
Liefs,
Henk. -
05 December 2014 - 22:11
Gerrit:
Mooi verslag, mooie foto's en mooie mensen, maar dat is erger dan een gewoon wondje op Guidions been. Dank je wel en sterkte. -
06 December 2014 - 15:16
Sabine:
Dat is nog een hele organisatie om alles op de compound 'draaiende' te houden. Daar zijn veel helpende handen voor nodig om alles voor elkaar te krijgen. Gelukkig zijn die er ook zo te zien! Leuk al die foto's die naast je verslagen nog zoveel meer "vertellen". Fijn dat je de gelegenheid kreeg om te kunnen schrijven, al was het dan in een rommelig hokje. Wel even rustiger waarschijnlijk dan het hectische gebeuren in je kamertje die zondagavond!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
