"WE WILL WIN!"

Tot nu toe was ik te druk met van alles om een vrije dag te nemen. Zaterdag heb ik eigenlijk alleen computerles op St. Martin en Edwin wil die wel voor zijn rekening nemen. Alle tijd om mijn huisje op orde te brengen en schoon te maken. Het wasje hangt, de afwas gedaan, de vloer is gedweild en het water voor de volgende dag is gekookt. Dan is het tijd om de kleintjes een ballon te brengen en heb ik de rest van de dag voor mijzelf. Wat een luxe!
De grote meisjes en jongens gaan om 5 uur naar de kerk en ‘k houd hen gezelschap. Zij hebben de liedjes voor deze dienst uitgezocht en iedere avond geoefend. Uitgedost gaan we op weg. Nette kleren aan, haren gekamd en wie sieraden heeft draagt een ketting of armband. Judy ziet er prachtig uit. Twee zelfgemaakte kralen armbandjes, een diadeem in het haar en twee glinsterende ringen. Een echt dametje! Na kerktijd krijgen ze de laatste instructies voor de UNO wedstrijd met de jongens op zondagavond. Een yell is ingestudeerd “WE WILL WIN! - WE WILL WIN! - WE WILL WIN!” Pure bluf want zo sterk is ons groepje niet. De jongens spelen veel slimmer.
Op zondagmorgen verdringen de computermaniakken zich bij het lokaaltje. ‘k Pik er vijf uit, twee ouderen Ezra en Joel mogen ook binnen, zij kunnen mooi assisteren. Om twaalf uur mag een andere groep komen. Jafeth een zwakbegaafd, maar heerlijk ventje heeft zijn plekje onder een tafel ingenomen. Daar mag hij zitten kijken, niemand die last van hem heeft en hij geniet van zijn ‘hutje’.
Na de lunch, Edwin is net gearriveerd, valt de stroom weer eens uit. Mozes komt Edwin gezelschap houden met zijn gezellige babbel en ik verdwijn met een zak kleurpotloden en kleurplaten naar de eetzaal. Voor de kinderen een heerlijk uurtje kleuren, voor mij een uur lang punten slijpen. Rond vier uur is er weer stroom en dat doet de meisjes binnen stromen. Emily heeft geluk, er is verbinding en eindelijk kan ze de mail van Annelie (een wandelvriendin) lezen. Dit doen ze al een paar jaar met tussen pozen en Emily is iedere keer weer blij verrast, want er zitten altijd mooie foto’s bij.
De UNO strijd is begonnen. Edwin en de jongens zijn gearriveerd. Vier jongens, vier meiden de rest is supporter. We winnen twee wedstrijden Dolphin en Christine, de jongens zijn behoorlijk stilletjes.”WE WILL WIN!..” . klinkt het weer uit onze monden en geven een roffel op de tafel. Benedict heeft de pet die hem ‘geluk’ moet brengen over zijn ogen getrokken. “Je kunt wel naar bed gaan” plaag ik hem. Maar opgeven? Niks hoor! We starten de derde game. Christine die in de oefenpotjes niet bijzonder gelukkig was, wint nu nogmaals 3 – 0 is de stand. We liggen dubbel! “WE WILL WIN!...” Nog een potje beslist Edwin, het is bij negenen en eigenlijk bedtijd. De mannen willen toch minstens een spelletje winnen, want dit is een afgang. Christine speelt de sterren van de hemel en ja hoor… grote hilariteit, ze wint weer! De jongens verdwijnen letterlijk en figuurlijk ‘down’ de duisternis in. “Dit is nog maar het begin” waarschuwen ze ons nog. Volgende week weer!
Wat een eenmalig oefenpotje voor mijn afscheidsfeestje zou zijn eind maart, wordt nu tot een wekelijks terugkerend festijn gebombardeerd. Prima, maar de eerste slag is geslagen WOW 4 – 0 “ WE WIIL WIN! Slaap lekker! “ Van slapen komt nog niet veel, de opgewonden stemmen van de meisjes “up” dringen nog lang door in mijn huisje.
(De jongenszaal is lager gelegen “ down” het gebouw voor de meisjes ligt “up”)