Is alles leuk?

“Wanneer ik jouw verhalen lees, lijkt alles erg mooi en leuk, maar is dat ook altijd zo?” Die vraag kreeg ik afgelopen jaar van iemand. Inderdaad niet alles is even leuk. Je loopt ook weleens tegen minder leuke dingen aan. Maar je leeft in een andere cultuur en dan moet je leren accepteren en relativeren. Neem nu het wachten. Wij Nederlanders zijn mensen van de klok.
Als hier in het verleden werd gezegd; we vertrekken om 9 uur dan stond ik er en wachten maar…. Nu neem ik het met een korreltje zout. Ze roepen me wel en dat is dan een of twee uur later.
“Om 6 uur komen we je ophalen bij het internetcafé.” Om 6 uur sta je buiten, het is sluitingstijd. Wat te doen? Met een paar grote plastic tassen boodschappen ga je niet voor je plezier een eindje wandelen. Aan de overkant heeft een vriendin van Pamela een straathandeltje. Altijd even gezellig en zij heeft een stoel. Terwijl zij haar handeltje aan het inpakken is, kijk ik toe en houd het verkeer in de gaten of ik de auto van het centrum zie. Het duurt lang en ‘k ga maar eens bellen. “We staan in de file, over 20 mininuten zijn we er.” Na 20 minuten is de vriendin klaar en gaat naar huis, het wordt aardig stil en schemerig, een eindje verder staat een groep lijmsnuivertjes bij elkaar te klitten. Niet in het donker alleen op straat, wordt er altijd gewaarschuwd. Iets naar de andere kant zitten twee bewakers en ik voeg me bij hen. Het is al bijna half acht en ja hoor daar zijn ze, eindelijk. “Sorry, sorry…..!” “Okay ‘it’s Afrika.”
Niet leuk maar hier wen je enigszins aan.
Waar ik minder goed tegen kan is dat op een gegeven moment de helft van de kleurpotloden op St. Martin is verdwenen. Een van de meisjes heeft een stel in haar trui gewikkeld in de rolstoel. Een jongen “vindt” er buiten drie onder het zand. Een handvol komt tevoorschijn uit een rugzak. En de rest? Is en blijft foetsie!
Evenals een blouse die ik uit had gedaan in het klasje van Margareth. Die mis ik twee dagen later en ‘k doe navraag. Niemand die er iets vanaf weet. Ook weg! Met het speelgoed wat ik zelf bewaar en meeneem naar het klasje moet ik ook altijd uitkijken. Al heb je ogen voor en achter spullen verdwijnen soms zo maar.
Jokken kunnen ze ook, als de beste! Deel je snoepjes of ballonnen uit, even later komen ze met een stalen gezicht beweren dat ze nog niets hebben gehad. Kijk je even verder hebben ze de broekzak vol, afgepakt van minder mondige kinderen. Op St. Martin kunnen ze er ook wat van. ‘k Heb 150 lollies voor 125 kinderen en nog te kort, rara…Daar heb ik nu iets op bedacht. Voordat de kinderen terug komen uit de kerk, deel ik snoep of lollies uit aan de kinderen die niet mee zijn. Dan ga ik naar de poort en daar krijgen de kerkgangers iets. Dit werkt! Niets tekort nu.
Vrijdag, we zouden de mandjes afmaken met een aantal van de naaiopleiding en de hairsalon. Het hele lokaal zit vol, incl. de breiklas. Betty en Rose komen niet opdagen, ze hebben een vrije dag genomen vertellen Perez en Salome de breileraressen. Aan beiden heb ik niets, zij zijn druk met hun eigen borduurwerkje. Bovendien neemt Salome Judy de handigste mee naar de naast gelegen school en ‘k blijf alleen met Perez in de rolstoel achter. “De meisjes van de breiklas moeten maar borduren” vindt ze. “Neem ze maar mooi mee naar het breilokaal Perez , dit trek ik niet.” ‘k Heb mijn handen vol in mijn uppie aan de meisjes die bezig zijn met de mandjes en placemats. Oef… wat een morgen!
Is alles dus even leuk hier? Nee dus! Maar vaak vergeet ik deze minder leuke momentjes te vertellen. Je leert er mee om te gaan en ze wegen niet op tegen de leuke contacten en het plezier met de kinderen.
De voldoening die dit alles geeft is zoveel meer, daar wordt ik iedere keer weer blij van!