Creatieve ideeën

Met een grote zak koekjes ben ik weer terug in House of Hope. Blije gezichten en van alle kanten “ Hennie you are welcome!” Zij blij, ik blij, ’t is fijn om weer thuis te zijn! De avondsluiting bestaat vanavond uit enkel zang vol overgave, mooi! Meer is niet nodig!

Nu het officiële naaiwerk af is, mogen de meisjes wat rommelen met de restjes stof. Akos komt op een goed idee! “Hennie kunnen we een schoudertas maken voor mijn boeken?” Ja, wat niet kan! De rugzakken hier hangen vaak in elkaar en het meegebrachte ijzergaren van thuis doet dan ook goede dienst. Maar nieuwe ritsen erin dat gaat echt niet. Zo hebben we er zo maar weer een nieuwe maar aardige klus bij, want dan staan er nog drie meisjes verlangend te trappelen om ook zo’n mooie tas.
Akos heeft trouwens meer ideetjes. “Hennie mag ik een rokje van deze lap, net zo een als die je vorig jaar voor Esenam maakte?” “Goed idee Akos!” Zelf brengt ze nog een versierseltje aan en ‘k heb nog wel een wit t-shirtje erbij. “Staat je mooi Akos!” Dol gelukkig showt ze hem aan de anderen en jullie!

Afgelopen zaterdag mochten alle meisjes een armband en een ketting uitzoeken. Ze zijn gek op sieraden. ’s Middags zit het hele stel bij mij op de grond met een enorme berg loombandjes. Een gezellig en vrolijk samenzijn waarbij naar hartenlust tot het avondeten zingend wordt gewerkt. Voor hen en mij een WOW-dag!

Zondagmorgen zit in mijn nette kleren voor mijn huisje te wachten tot de kinderen klaar zijn voor de kerk. Ze zijn laat vandaag, iedereen is nog in de weer. Amatepe komt bij mij, hij is er klaar voor, maar… vertelt hij; “ We have church here.”
Even later zit iedereen stilletjes en bedrukt in de dining. Beth neemt het woord. Ieder kind wordt aangesproken op zijn gedrag en krijgt een verhaal over de sponsor. Ze moeten blij en dankbaar zijn en vooral hun best doen want anders…. is Beth verdrietig! Ik zit een beetje met kromme tenen. Ieder jaar horen de kinderen zo’n preek. Daarna moet er nog gezongen worden. Van harte gaat het niet. Een Bijbelse preek volgt, maar het merendeel luistert nauwelijks en ligt verveeld op de tafel. In het kerkje hadden ze mooiere dienst gehad. Jammer!

De laatste zondag betekent ook ‘waterballonnen’. Een onweersbui trekt over, maar de felle regens blijven uit. Het spettert zo nu en dan wat. Soms zoeken we even beschutting maar we laten het feest gewoon doorgaan, want nat worden ze toch! Na de bedrukte morgen toch nog een leuk feestje!
Voor het laatst maak ik de wandeling naar Hohoe voor wat boodschapjes en bij mijn vaste adresjes neem ik afscheid. “Hopefully till next year!”
Eindelijk hebben we tijd voor wat poppenkleertjes en op een avond stroomt mijn kamer vol met jongens die heerlijk aan het puberen zijn. Ook zij willen een armband of ketting en we halen de voorraad maar eens tevoorschijn. Dol enthousiast vliegen ze erop af. Opmerkingen vliegen luidruchtig over en weer en er wordt wat afgelachen. ‘k Versta er vaak niets van maar dit is genieten… WOW! Om negen uur verdwijnen ze met hun creaties tevreden naar hun slaapzalen. “Hennie, thank you!”