‘Even’ een nieuw record

In het licht van de koplampen doemt af en toe een voetganger op en heeft de ‘dancing road’ wel iets van een maanlandschap. Een enkele piki piki haalt ons met een rotgang in. Nyabondo ‘ by night’.

Het was me het dagje wel! Eerst ’s morgens lopend naar Sondu, daarna op de piki piki naar St. Martin voor de haakles. In de pauze met wat leraren een gesprek over mijn sponsorjoch Nelson. Na de pauze heeft Christien gelukkig een tafel buitengezet want het is gloeiend heet in het lokaal en nu zit het haakkransje gezellig bij elkaar. Een stel jongens die niet haken liggen in de klas te slapen.

Na een verlate lunch ben ik onderweg naar de computerles op het centrum en loop tegen Rose op. “k Krijg net een telefoontje dat ik de uitslag op kan halen” vertelt ze. Jim en sister staan op het punt om naar Kisumu te gaan en we mogen meerijden. Voor de uitslag moeten we bij een laboratorium zijn en Rose krijgt een envelop, diagnose; Colloid Goitre. Het zegt ons niets, maar de volgende dag horen we dat het gelukkig allemaal goed is. Een hele opluchting want het had ook anders kunnen zijn. Rose blij en wij erbij!

Nu is het wachten op Jim die met de auto naar de garage is. Zuster Ludovena, Rose en ik duiken een internetcafé in om iets te eten en te drinken, als deze om zes uur sluit staan we buiten. Bij de straatverkopers aan de overkant staan gelukkig wat stoelen. Schuinweg naar de ene kant hangen wat lijmsnuivertjes rond, aan de andere kant is onlangs een chic Imperial Hotel geopend. Groter contrast is bijna niet denkbaar. Met het verstrijken van de tijd verdubbelt het aantal zich tot acht jochies in de leeftijd van twaalf tot veertien jaar. “Er is wel een organisatie die hen probeert op te vangen” vertelt Ludovena “maar dat is verschrikkelijk moeilijk.” Gaandeweg wordt het donker en stiller op straat, de winkels zijn nu dicht, de straatverkopers hebben hun spulletjes gepakt en sister belt nog maar eens naar Jim. “Nog even” krijgt ze te horen. Ja, dat ‘even’ kennen we onderhand. Het wordt kwart over acht. We zijn de stad nog niet uit of de lichten van de auto begeven het. “Waren we maar naar het Imperial Hotel gegaan” geinen we met elkaar, “daar hebben ze vast brown ugali met tilapia” De ‘garage’ wordt gebeld en niet veel later staan er drie mannen met een zaklantaarn onder de motorkap te turen. Van Edwin krijg ik een sms-je; we play UNO! Jammer dat gaat mijn neus voorbij, maar hier wordt vrolijk gefantaseerd over het Imperial Hotel en er wordt smakelijk om de hele situatie gelachen. Dan rijden we weer! Tot slot de vijf kilometer maanlandschap en het is half tien als we uiteindelijk bij ons privé Imperial Hotel arriveren waar geen water uit de kraan komt…

Twee dagen later vindt een herhaling plaats. We zouden vroeg terug zijn! Van mijn laatste shillings kopen we nog een pomp voor de toiletten van de vocational, wat bollen wol en mijn busticket voor volgende week naar Nairobi. De pomp en wol zijn snel gekocht, dan eerst een lunch want het is al half vier. Iemand van St. Martin is ook mee en hem zetten we af bij de groothandel. Jim en ik gaan op zoek naar ‘super’ voor de auto, overal is de voorraad op! In heel Kisumu is geen drup te krijgen. Met wat er in de tank zit komen we nog niet halverwege. “Dat wordt het Imperial Hotel op kosten van het Centrum!” geinen we als Ludovena op de hoogte wordt gebracht. Nou ja, eerst de voorraad voor St. Martin opgehaald, dan nog ‘even’ naar de vishal voor tilapia en als we weer rijden en de busticket is gekocht, maakt de auto een raar geluid. Jim parkeert en schroeft er een wiel af. Toch maar ‘even’ nalaten kijken bij de garage. De ‘garage’ blijkt een groot terrein te zijn waar het zwart ziet van de olie, autowrakken en de monteurs gekleed in zwarte overals vallen nauwelijks op in de schemering. Een zwarte wereld waar geen kleurtje is te bekennen, onvoorstelbaar! Milieueisen? Nooit van gehoord! Hier weten ze de oudste en de meest gammele auto’s weer aan de praat te krijgen. Na inspectie horen we; “Versleten rubbers die snel vervangen moeten worden, maar jullie kunnen rustig naar Nyabondo”. Nu op zoek naar super. Een eindje buiten kisumu lukt dat gelukkig.
Terwijl op St. Martin de etenswaren worden uitgeladen heb ik nog een gezellig onderonsje met wat computerleerlingen op de jongensslaapzaal. Klokslag tien uur zijn we terug op het centrum, een nieuw record!