Geen ochtendwijding in het weekeind, ik wijd me aan mijn wasje en mijn huisje. Gisteren werd ik gevraagd voor de ochtendoverdenking, iedere week wel een keer. Niet altijd even gemakkelijk, maar nu had ik de gelijkenis van het mosterdzaadje. Dit kon ik heel persoonlijk houden. Eén woord, één gedachte kan veel teweeg brengen in je leven! Na afloop kreeg ik wat bedankjes, men had er wat aan gehad en ik maar bang zijn dat mijn steenkolen Engels niet te verstaan is!

Als rond 12 uur mijn huisje opgeruimd en schoon is, is het tijd voor de computerlessen op de school. Negen jaar geleden waren alle kinderen hier op het centrum. Toen kon ik drie computers aanschaffen. Vanwege de grote toestroom van leerlingen is 2 km bergafwaarts een speciale primary en secondary boardingschool voor gehandicapten gebouwd en verhuisden de meeste kinderen evenals de aangeschafte computers daar heen. Voor de kinderen ging, met de computer, een nieuwe wereld open en heeft ondertussen heel wat leerlingen toekomst perspectief gegeven. Achter een computer maakt het niet uit dat je benen het niet doen, je hoofd en je handen zijn dan het belangrijkste en vaak functioneert dat prima. Opeens konden ze iets! Door de jaren heen hebben we er nu vijf op de school en zes op de vocational. De laatste jaren hadden we weinig problemen, dit jaar zal het één en ander vervangen of gerepareerd moeten worden. Wat moet, moet! De lessen zijn nog steeds erg waardevol.
Vanmiddag had ik nog een paar grote lummels van de secondary, ze hadden nog nooit een computer aangeraakt. Eén en al verbazing over wat mogelijk was in de eerste les “ Paint”. Trouwe computer klantjes bij de jongens zijn Samwell en Obiri. Zij maakten jaren geleden deel uit van Alice’s groep hier op het centrum. Toen bleek dat het best slimme jochies waren, verkasten ze naar het internaat bij de school. Ezra is ook altijd aanwezig, hij heeft alle lessen wel zo’n beetje gehad, maar helpt graag de beginnelingen en ondertussen bestookt hij mij met allerlei vragen.

Wanneer Edwin arriveert ga ik terug naar het centrum, maar ‘k ontmoet eerst nog wat ouders, het is bezoekdag vandaag. Rita, Valentine en Emmanuel staan te glunderen als ik een praatje met moeders maak. Dan snel naar het centrum. Om vijf uur ga ik altijd met de groten naar de kerk. Er is dan een Engelstalige dienst voor de primary boarding boys en girls van de hiernaast gelegen scholen, zo’n zeshonderd leerlingen allemaal in schooluniform. Altijd bijzonder om mee te maken. In de gauwigheid had ik nog mijn pluutje in de tas gestopt en maar goed ook, na afloop van de dienst plenst het. De rolstoelers worden op een holletje door de boys van de boarding thuis gebracht, ‘k blijf met zo’n tien meisjes over. Het is bijna donker als we de kerk verlaten. ‘k Heb Lucie aan de arm, ze is spastisch, loopt moeilijk en we strompelen en glibberen als laatste naar huis. Onder mijn pluutje hebben we pret en… we blijven overeind! Als we eindelijk op het centrum aankomen, wat blank staat, zijn we op onze hoofden na kledder. We lachen er om, niemand die ooit moppert op regen, ze hebt dat hemelwater hard nodig!

Na het avondeten naar de meisjes om UNO te spelen, morgen bij Edwin en de jongens. Bijna iedere avond wordt er met veel plezier gespeeld. Eind maart hebben we bij mijn afscheidsfeestje een competitie. Twee jaar achtereen hebben wij, de dames het gewonnen. We gaan ervoor! In tegenstelling tot de jongens die heel fanatiek en serieus spelen, wordt er bij de meiden erg veel gelachen. We starten en eindigen de avond steevast met de slogan “We Will Win!” en geven een flinke roffel op de tafel in de hoop dat de jongens het zullen horen. Een beetje bang maken kan geen kwaad.