Kisumu, Kiberigo en… ’n klompvoet!

De komende weken zal het druk zijn met het afronden van een aantal dingen, zoals het waterproject, de keuken en nog wat aanschaf van spulletjes voor de kapsalon. Dankzij een donatie voor het computerproject hebben we deze week een nieuw screen en een nieuw UPS kunnen kopen. Bovendien zijn alle computers nagekeken en kon Edwin, dankzij de printer die hij van mij in bruikleen heeft, alle computers van nieuwe batterijen voorzien.

Deze week is vrij rustig omdat sister Ludovena voor een meeting naar Nairobi is en hebben Edwin en ik mooi tijd voor ons jaarlijkse uitje naar Kisumu, wat inkopen doen voor zijn zaakje en daarna ergens lekker eten! Leuk is dat Nelson ook van de partij zal zijn. Er is een staking op de universiteit en vorige week is hij deze kant op gekomen met een prima cijferlijst en een enthousiast verhaal dat hij kans maakt om in september gekozen te worden tot ‘leader’ van de vereniging voor gehandicapten op de campus. Gedrieën zullen we ook naar de bank. ‘k Heb voorgesteld Edwin te machtigen om in een noodgeval (als ik niet zou kunnen) Nelson’s zaken te behartigen. De realiteit is dat ik dit jaar 72 jr. hoop te worden. Hopelijk kan ik nog jaren dit prachtige werk doen, maar garanties heb je niet en een breuk zoals vorig jaar kan zomaar roet in het eten gooien. Vandaar!

Zodra ik in Nyabondo ben wordt ik wekelijks gebeld door Dennis, hij was één van mijn eerste computerleerlingen. Hij heeft vorig jaar een huisje gebouwd op de compound van zijn ouders.‘k Moet echt komen kijken en het liefst blijven tot maandag. Gezien alle werkzaamheden hier houden we het op zondag. In het lemen hutje van Naomi en Samwell voorbij Kiberigo met rondom theeplantages ben ik altijd hartelijk welkom. Geen elektra hier, geen stromend water, het toilet is een gat op een heuveltje en de douche is een hokje van één bij één met rondom takken. Primitiever kan bijna niet, maar een warm gezinnetje waar ik me thuis voel en graag terugkom.

De afgelopen twee weken liep hier een jongeman met een zwakbegaafd broertje rond die een verlamming aan zijn hand heeft en waar een speciale spalk voor is gemaakt. Zelf heeft hij een ongelukkige voet en mijn eerste gedachte was dat hij hier voor een speciale schoen was. ‘k Maak een praatje en ‘k vraag of hij niet geopereerd kan worden. “Zou dat kunnen?” vraagt hij. ‘k Verwijs hem naar Amos de fysiotherapeut en even later staat hij voor mijn deur. “Het kan wel maar ‘k heb geen verzekering en omdat ik volwassen ben moet ik het zelf betalen, zou u mij kunnen helpen?” Begin twintig is hij, een verwaarloosde klompvoet en de afgelopen weken heel wat afgesjouwd met en voor het broertje. Wat gun ik zo’n kerel twee gezonde voeten!

Vorig jaar was de reactie op het abces in Rose haar keel zo geweldig, dat ze wel twee keer geopereerd had kunnen worden. Dat geld staat nog steeds apart voor bijzondere gevallen. Dit is ( naar mijn mening) zo’n bijzonder geval en ‘k besluit hem voor een 2/3 deel te helpen, als hij zelf 1/3 deel bij kan dragen zou hij al in april geopereerd kunnen worden. ‘k Had ook aan kunnen bieden om hem volledig te helpen, toch leek me dit voorstel het beste. Zelf iets bijdragen, er iets voor over hebben, is niet verkeerd. Lukt het absoluut niet dan kan ik altijd nog overwegen om alles te betalen. Voor eind maart zal hij laten weten of het lukt, Amos houdt contact met hem. Hij vraagt wel bezorgd of hij in juli hersteld zal zijn want dan start hij een opleiding. Volgens Amos lukt dat normaal gesproken. Wie weet gaat ook hij een nieuwe episode in zijn leven tegemoet, een opleiding mét als het meezit twee ‘normale’ voeten. Dat zou toch geweldig zijn? Ook dit is, denk ik “Doen wat je hand vindt om te doen!”.