Rust aan de kust

“Lord I give you my hart” mijn buurvrouw zingt gezellig mee. Nee, niet in de kerk! 'k Zit in de trotro (mini busje) onderweg naar Rebecca in Accra, een reis van zeven uur. In mijn rugzak een kilo Old Amsterdammer kaas en een enveloppe met een gift van haar ex-vriend Henk V. voor het in aanbouw zijnde schoolgebouwtje. Dit jaar is naast de creche en de kleuterschool, klas 1 gestart van de basisschool. Eén nachtje vindt Rebecca te weinig. “Volgend jaar kom je een weekeind en kun je met ons naar de kerk!” “Prima!” maar nu eerst lekker rust aan de kust.

Zaterdagavond merk ik dat ik moe ben. Binnen zitten jochies met veel lawaai te spelen, de meisjes zijn weer enthousiast aan het borduren en doen veelvuldig een beroep op mij terwijl ik nog wat naaiklusjes wegwerk. Een stapeltje wat geen haast heeft blijft liggen tot ik terug ben. Om zeven uur houd ik het voor gezien, allemaal een lolly en daarna gaat mijn deur op slot, even rust.

Het was me het weekje dan ook wel. Nauwelijks waren de lakens klaar of 'k kreeg het verzoek om, voor de drie interne meisjes en één externe, schooluniformen te maken dwz. een witte blouse met een donker blauwe rok. Veel zin heb ik er niet in, rafelige stof, geen zigzag en geen mogelijkheid voor knoopsgaten maken. Enfin even doorbijten! De blouses worden gepast en 'k krijg de nodige commentaar. In het uniform horen volgens hen geen figuurnaadjes en dat heb ik juist wel gedaan. De blouses zitten keurig dus peins ik er niet over het te veranderen. “Ze zullen jaloers zijn op zo'n goed zittende blouse” gok ik.
Een jongeman komt om de maat te nemen voor de jongens uniformen en hij wil de knoopsgaten wel in mijn blouses naaien. Goed geregeld. Omdat ik na terugkomst zo min mogelijk naaiwerk wil hebben, moeten eigenlijk de twee kimono's (op bestelling) plus drie extra voor de verkoop ook nog klaar. Veel gelegenheid voor de jongens om een handje te helpen is er niet, zij hebben een repetitieweek en uitstel tot de vakantie, wat ik anders vaak deed, is geen optie omdat ze waarschijnlijk naar hun familie gaan(moeten). Na opnieuw de nodige uurtjes “draai het wieltje nog eens rond” klap ik in mijn handen als alles klaar is. Fijn, na mijn “vakantie” tijd om leuke dingen met de kinderen te doen voor de kerst.

Zondag was het geblinddoekt snoep happen. Ze genoten en ik erbij. Emmanuél vroeg gelijk na afloop "wat doen we volgende week?" “Eh… even over denken!” Eerst even rust!

Daar waar de rivier de Volta in zee stroomt ligt het idyllisch vissersdorpje Ada Foa. Vanaf Rebecca ben ik vijf uurtjes onderweg, drie keer een trotro, dan een stuk met de motortaxi en nog een stuk lopen. Een brug is vernieuwd maar verderop is het pootje baden met het water tot m'n knieën. Heerlijk, want met 30 graden en een zware rugzak midden op de dag valt niet mee. Het Maranatha Beachcamp met zijn primitieve hutjes op het strand tussen de zee en de rivier is mijn favoriete plekje om tot rust te komen. Lezen onder een palmboom, (oa De bovenbazen van Marten Toonder voor de literatuurclub in januari) zo nu en dan een duik, wat zwerven door het dorpje met zijn fraai beschilderde bootjes en wandelen langs de vloedlijn is een heerlijke vakantie waar ik echt even aan toe ben. De eigenaar komt langs “Hi Hennie you are back? How are you and how is your project?” Gezellig even een babbeltje! Verder is het zo midden in de week erg rustig en daar ben ik blij om! Maandagmorgen merkte ik al dat mijn keel kriebelde en 'k pak nog snel wat extra Italiaanse laurierdrop. Wat een geluk want 'k wordt hees en vannacht was ik elke keer wakker. Voor ik weg ging waren iedere keer wat kinderen ziek, een virusje waar ik dus nu last van heb. Op dit moment zit ik in een hotelletje in Kpong, even wat luxer en morgen terug naar House of Hope, voor alweer de laatste drie weken. Onvoorstelbaar, de tijd vliegt!