Op stap met 'de mannen' en Judy!

De afgelopen tijd ben ik een paar keer mee geweest op outreach. Het team bezoekt meestal een afgelegen plek zodat de mensen terecht kunnen in hun eigen vertrouwde omgeving, wat laagdrempelig werkt. Bij een klein schooltje buiten Awasi worden ook meervoudig gehandicapte kinderen opgevangen. Een aantal wordt door het team bekeken.Rolstoelen zullen aangepast worden en voor een paar zou therapie nuttig zijn. Intus- sen zijn de bezoekers binnengedruppeld. Ouders met hun gehandicapte kind vragen raad. Soms wordt een brace, beugel of looprekje geadviseerd die in de workshop gemaakt kunnen worden. Voor een jochie zou de 'special-class' op St. Martin waardevol zijn. Ouderen met gewrichtsklachten. Een man met benen als stokjes komt schuivend binnen. Hij heeft nooit op zijn benen kunnen staan. Een rolstoel zou hem mobieler kunnen maken. Dan een oma met een jochie van vier met klompvoetjes. Haar dochter heeft het kind verwaarloosd en in de steek gelaten.Zij kunnen in april komen voor een operatie.Een puber schuift zijn broekpijp omhoog. Een etterende plek, het bot is geïnfecteerd en alleen een operatie waarbij het bot wordt afgebeiteld kan hem helpen. Gebeurt dit niet dan kan het uitlopen op een amputatie. Voor een ander joch wat nu hier komt liep het niet goed af, zijn been werd geamputeerd en nu komt hij om te kijken of een prothese mogelijk is.
Het is even schrikken wanneer een moeder bij Amos plaatsneemt met haar dochtertje van 9 maanden. Het kindje heeft een enorm waterhoofd, naar om te zien! Zij wordt verwezen naar een speciale kliniek in de buurt van Naivasha. Of alle raadgevingen opgevolgd zullen worden? Een verzekering dekt niet altijd alles en de reiskosten kunnen er behoorlijk in hakken. Voor de kinderen hoop je er het beste van!

Onlangs gingen we naar een medische post buiten Homa Bay. De opkomst hier is niet hoog en we zijn vroeg klaar. Wat mij erg trof waren twee moeders met hun gehandicapte dochters. De liefdevolle zorg was ontroerend. In tegenstelling tot het meisje hier in de buurt, Emily. Zij wordt verwaarloosd en aan haar lot overgelaten. Soms vermijd ik de compound omdat ik het niet aan kan zien. Een kantoor van World Vision is dichtbij en we zijn uitgenodigd om langs te komen. Zij hebben het afgelopen jaar bij ons een oefenbaan voor rolstoelers aangelegd. Een heerlijke lunch staat klaar, daarna overleg; hoe kunnen we samenwerken? Soms komen mensen naar de outreach maar kunnen de reiskosten naar Nyabondo niet betalen. World Vision zal dit bekijken. Nauwere samenwerking zou voor een aantal mensen een uitkomst zijn!

Daarna op naar Homa Bay aan Lake Victoria waar ik op vis zal trakteren. Niemand heeft haast, we zitten nog vol van de lunch. De 'mannen' maken er een feestje van! Trouwens een sterk punt van de mensen hier! Ze kunnen overal een feestje van maken. Bij de pier wordt onderhandelt over een boottrip. Opgewonden gaan de reddingsvesten aan, want zwemmen kunnen ze geen van allen. Vanwege de golven deinen we lekker en tot groot vermaak vliegen de spetters ons om de oren. Daarna smaakt de tilapia uit het meer extra lekker.

Woensdag, de chemo-dag voor Judy. Half negen vertrek, half acht in stromende regen terug… zonder chemo! De behandelende verpleegkundige was er niet en of we morgen maar weer willen komen. Wel werd er bloedonderzoek gedaan en tussen de bedrijven door kopen we eindelijk de grote watertank voor de school en drie kleinere voor het centrum om douches en toiletten van water te voorzien. Op zowel de heen- als terugreis zagen we de regenboog. Teken van HOOP! Ooit heb ik het hier bij een dagsluiting over hoop gehad. “When you lose hope, you will lose everything!” Vorig weekeind kwam tot mijn grote verrassing Judy hiermee op de proppen. Wow het is blijven hangen! Vandaag gingen we opnieuw. Na drie uur wachten in het hospitaal spring ik in een tuc tuc met opnieuw een recept voor medicatie van de chemo. In de apotheek is niet alles aanwezig en weer wordt het wachten. Terwijl Judy later aan het infuus zit, zoeken sister Ludovena en ik de dokter op die het vermoeden heeft dat de kanker is uitgezaaid in de andere borst en mogelijk ook elders in het lichaam. 'k Dring aan op een ct-scan en uiteindelijk krijgen we een verwijzing, wel met de mededeling dat het betaald moet worden. Dankzij zoveel spontaan meeleven vanuit Nederland is dit gelukkig geen probleem. Schoondochter Janet werkt op Radiologie en 'k stuur haar een app. Ze vertelt dat door een ct-scan met contrastvloeistof heel veel zichtbaar wordt. Van vermoedens wordt je niks wijzer. Tot op heden is geen enkele mammografie, X-ray of ct-scan gemaakt. 'k Zou graag voor mijn vertrek duidelijkheid willen hebben over hoe Judy er daadwerkelijk voorstaat. Is er inderdaad HOOP? Mét Judy hopen we het van harte!