Zo gaat dat hier...

Beste mensen, tot mijn schrik ontdek ik dat op onverklaarbare wijze alle reactie bij mijn verhalen weg zijn gevallen. Ook komen de foto's niet goed door, sorry en jammer! Ik heb 'waarbenjij' gevraagd hoe dit kan. Hopelijk kunnen ze terug gezet worden.

“Hennie, mijn moeder vraagt of we een keertje komen, zou je dat leuk vinden?” “Erg leuk!” En zo zitten we zaterdag om tien uur met z'n beidjes, inclusief een door Judy gemaakt mandje gevuld met wat boodschappen, op de piki piki. Een andere piki piki heeft een opvouwbare rolstoel achterop. Hobbelend dalen we de 5 km af naar Sondu. Vandaar met een andere piki piki 10 km verder het binnenland in. Bij een greppel moeten we er af, jochies worden op getrommeld om Judy van de piki piki te tillen en ze wordt vrolijk door de greppel gedragen. Een reis met hindernissen,het laatste stuk is niet meer dan een smal voetpad en lastig te berijden. Judy's moeder woont in een piepklein huisje en we worden hartelijk ontvangen. De boodschappen verdwijnen achter het gordijn waar moeder slaapt. Al snel gaat ze naar de keuken en we zien haar pas bij de lunch terug. Zo gaat dat ik Afrika. Er moet gegeten worden en dus gekookt. Geen ovenschotels hier! 'k Vraag Judy waar zij slaapt als ze thuis is “Hier op de grond” vertelt ze. Het kamertje is hooguit 5 vierkante meter en de vloer is aangestampte aarde. Primitiever kan het niet. Een mzungu op visite is geen alledaagse gebeurtenis en Judy's broer met z'n vier kinderen druppelen binnen. Zijn vrouw helpt in de keuken. Een zus uit Sondu komt ook aanwaaien, zij zegent de lunch. Na de lunch bedanken ze voor de hulp die Judy kreeg bij de borstkanker vorig jaar. 'k Vertel dat ik heel blij ben dat ik, dankzij de vele mensen die meeleefden, heb kunnen helpen. 'k Kom erachter dat de familie eigenlijk niets van Judy weet. Dat ze kan haken hebben ze gezien in de kerstvakantie toen ze voor het eerst sinds jaren 'thuis' was. “Ze kan ook breien, naaien, borduren en hairdressing” laat ik weten.“En computer!”vult Judy aan.“Het boodschappenmandje heeft ze ook zelf gemaakt.” voeg ik nog toe. Voor de familie is dit allemaal nieuw. Het mandje wordt weer tevoorschijn gehaald en bekeken. Vreemd dat niemand dit weet. Maar ja tot op heden heeft Judy weinig belangstelling en meeleven gekend van de familie. Tijdens haar ziekte heeft ze niemand gezien. Moeder was de afgelopen twaalf jaar theeplukster en keek al die jaren niet naar haar om. Tevergeefs vroeg Judy in de beginjaren op het centrum haar om zeep. Ook na de kerstvakantie weigerde de familie om bij te dragen aan de kosten voor de piki piki. Wél laat moeder nu weten dat ze graag een groter huisje wil... Om geen verwachtingen te scheppen ben ik heel duidelijk, 'k zal zorgen dat Judy in het ziekenfonds kan blijven en verder kan ik niets doen! Met gemengde gevoelens rijden we weer naar huis. Het Centrum! Voor Judy een Thuis!
Judy blijft me trouwens verbazen. Ze vertelde dat ze het geld, wat ze zo nu en dan krijgt voor een poncho of een klusje voor één van de dames hier, heeft gespaard en een rol heeft gekocht zodat ze zelf baskets kan maken en verkopen. Over zuinigheid en zakelijkheid gesproken! Prompt heb ik van de giften van vorig jaar voor de borstkanker nog eens drie rollen gekocht zodat ze qua kleur kan variëren. Een mooie besteding die haar van harte is gegund. Wat wil ze graag voor zichzelf kunnen zorgen. “Daarom werk ik zo hard” vertelt ze. Deze week kon ik haar drie klanten bezorgen. Mannen die moeten herstellen van een operatie en naast mij wonen vroegen om een telefoontasje. 'k Heb ze naar Judy gestuurd en die was helemaal in de glorie met het klusje wat haar 150 opleverde. Ze gaat nu ook cadeautasje maken die ik in Nederland zal proberen te verkopen voor haar.

Misschien herinneren jullie je nog dat ik vorig jaar op de valreep (van donaties) een oud-leerling Quinter kon helpen met materialen voor het vlechten van mandjes, zodat ze een zelfstandig bestaan op kon gaan bouwen. Ouders jong overleden en opgevoed door een tante. Ook zij had moeite met haar hand ophouden en is net als Judy iemand die graag bezig is. Gisteren heb ik haar opgezocht. Een mooi weerzien! Ze had al gemaild dat ze een verrassing had en al snel komt de aap uit de mouw. Het maken en verkopen van mandjes lukte zo goed dat ze een tweedehands breimachine aan kon schaffen. Driekwart zelf verdient en tante heeft de rest erbij gedaan. Naast de mandjes kan ze nu ook truien en mutsen breien en is ze bovendien begonnen aan een vloerkleedje. Zo, wat heeft die het afgelopen jaar een werk verzet! 'k Geef haar een welverdiend pluim. “Ja 'k heb hard gewerkt want ik wilde jou niet teleurstellen!”vertelt ze. Slik...als dank krijg ik ook nog een zelfgemaakt mandje en een lap stof mee.“ 'k Ben zo blij dat je mij op weg hebt geholpen!” Twee keer in de week gaat ze naar de markt met haar spulletjes. Wat ben ik blij dat ik als aanvulling nog twee rollen bij me heb. Ze kan voorlopig weer even vooruit. Twee behoorlijk gehandicapte meiden die dankzij hun opleiding hier, hun doorzettingsvermogen en een toegestoken hand het vast gaan redden... Vóór ik vertrek wordt er door tante en haar tweelingzus een dankgebed uitgesproken. Zo gaat dat hier… Nog slechts twee weekjes te gaan....