Uit logeren!

Met een hoofd vol indrukken zit ik in een overvolle matatu terug naar het centrum. Onder mijn stoel een zak met bananen en groente van het bouwland van Dennis zijn ouders. Vrijdag haalde Dennis mij op uit Kisii, onderweg deden we wat boodschappen en arriveerden laat in de middag. Zijn moeder was voor deze gelegenheid al vroeg terug van de theeplantage waar ze 5 ½ dag van de week als theeplukster werkt voor vijftig euro per maand. Een warm welkom met thee. Groot en klein komt binnen om mij te groeten en moeder Naomi spreekt naar goed gebruik hier, een dankgebed uit.
Aan zijn moeder dankt Dennis zijn nieuwe hut. Twee jaar lang wordt met haar salaris de schuld afbetaald. Ze kunnen met weinig toe want op de compound wordt van alles verbouwd.

Dennis heb ik leren negen jaar geleden leren kennen op het centrum. Hij werd geboren met een onderontwikkeld links been. Het is geamputeerd toen hij klein was en red zich prima met een prothese. Zijn prothese heeft wel een onderhoudsbeurt nodig en ‘k maak me zorgen om zijn rechterbeen waarvan de knie naar mijn idee steeds verder naar binnen valt. ‘k Vraag hem daarom om binnenkort naar de workshop te komen om te kijken wat we er aan kunnen doen.

Het zal snel donker zijn en Dennis vraagt of ik meega petroleum te kopen voor de lamp. Ergens in een houten hokje wordt patat gebakken, jongelui staan patatjes te eten uit een plastic zakje. “Do you like?” vraagt hij. “Okay maar niet zoveel” en even later zitten we onder bekijks van de kinderen uit de buurt heerlijk hard gebakken frietjes te eten.
Dennis zijn vader is farmer maar helpt een meubelmaker en verdient zo iets bij. Weer thuis krijg ik een welkom met heel veel woorden en gebaren, hij is behoorlijk aangeschoten. Als Dennis voorstelt om UNO te gaan spelen druipt hij af naar de keuken en we zien hem de hele avond niet meer. Naomi voelt zich duidelijk opgelaten en maakt in gebrekkig Engels duidelijk dat wij samen in het hutje zullen slapen. Samwell slaapt zijn roes uit in de keuken.

Na het ontbijt de volgende morgen gaan we voor een fotosessie naar Dennis zijn nieuwe huis. Buiten ziet het er al verzorgt uit, binnen moet nog veel gebeuren, maar hij is er blij mee. “Volgend jaar kun je hier logeren”, stelt hij voor.
Daarna maken Dennis, zijn vriend en ik een behoorlijke wandeling. Hij zit in het bestuur van een school en wil mij kennis laten maken met het hoofd en twee bestuursleden. Het plan is om opvang te realiseren voor kinderen met een verstandelijke beperking. De regering heeft een gespecialiseerde leerkracht toegewezen en nu is een nieuw te bouwen klaslokaal nodig. Alle hoop is op mij gevestigd! Een bestuurslid komt met bedragen die totaal niet haalbaar zijn. Het hoofd van de school is realistischer en vertelt blij te zijn met alle hulp hoe klein ook. Het enige wat ik kan aanbieden is hulp in de vorm van puzzels of ander speelmateriaal. Dat zal ik in gedachten houden en naar uitkijken.

’s Middags regent het en speel ik met zes knullen van rond de twintig knus en met veel lawaai UNO in het hutje waar kinderen uit de buurt binnenstromen, want voor hen is er een snoepje en een ballon. Als het aan het einde van de middag droog is, wil Dennis wel weer op pad, maar ‘k geef aan wel even rust te willen en ‘k nestel mij op het bankje met mijn e-reader. Lang duurt de rust niet, er staan weer een twaalftal kinderen om me heen. Met z’n allen zingen is altijd een succes. Als het repertoire na een poosje uitgeput is stel ik voor om naar buiten te gaan en even later staan we te zingen en te dansen! “Dance around if you love Jezus” Ze genieten en er komen er steeds mee bij! Tot slot “Papegaaitje leef je nog!” Grote hilariteit! Het begint weer te druppen, Dennis zijn vader komt thuis en stuurt de hele meute weg. Ook nu ruikt hij naar drank, maar is duidelijk minder aangeschoten dan de vorige dag. Later vraag ik er Dennis naar. “Ja mijn vader is alcoholist, soms gaat het een tijdje goed, maar dan begint hij weer. We accepteren het, gaan we er tegenin wordt het alleen maar erger.” Na een heerlijk avondeten praten we nog wat en om negen uur is het bedtijd.

Op zondag gaan Dennis en ik altijd naar de kerk. Bij binnenkomst is het eerste wat ik hoor de tekst die ik de kinderen in House of Hope leerde Ps 103; “Let all that I am praise the Lord. May I never forget the good things He has done for me!” Wat een prachtige binnenkomen. Later moeten Dennis en ik net als vorig jaar naar voren komen en iets vertellen.’k Haak even in op de tekst en tot slot krijgen we een applaus. De dienst gaat door, wij vertrekken. Dennis wil nog even met mij naar zijn oma. Daar is een ceremonie aan de gang. Zijn oom betaald vandaag een verlate de bruidschat in de vorm van vee. Met een groot aantal mannen zitten we in het kamertje waar het erg warm is. Een luikje wordt geopend, ha… frisse lucht! Tot mijn verwondering stappen twee mannen erdoor naar binnen. Zij mogen volgens traditie niet door de deur het huis in en uit hoor ik van Dennis. Even later staan de mannelijke familieleden van de vrouw buiten het vee te keuren, drie koeien en een geit. Als Dennis en ik vertrekken zijn de onderhandelingen in volle gang
.
En dan ben je weer terug op het centrum. Bij Edwin die geen klanten heeft kan ik mijn verhaal kwijt. Zoveel indrukken, zoveel om over na te denken, hij heeft altijd een wijs woord en een goed advies! Een vriend die met je lacht en met je grient, hoe kostbaar!
Mocht je DINSDAG gemist hebben? Kijk dan nog even het is een mooi stukje van mijn werk hier. Achterin de week het waterproject!