Passen en meten!

“Are you going alone?” “Yes I will manage, ‘k kan ook alleen naar Kenia reizen, dan moet dit ook lukken!” Met een lach wensen ze mij ‘safe journey’. De ochtendwijding is net geweest en ‘k verlaat al snel de kring. Vandaag naar Kisumu voor de busticket naar Nairobi volgende week. Omdat ik dan toch al een eind op weg ben, reis ik een stukje verder om een bezoekje te brengen aan Eunice. Zij is verpleegkundige hier, maar kreeg in december tijdens de operaties een hersenbloeding en is halfzijdig verlamd geraakt. Eunice is een bewust ongehuwde moeder en heeft een tweeling van zo’n drie jaar. Mooie kereltjes! Ze revalideert bij haar familie en is ‘saving money’ om in Nairobi een gespecialiseerde arts te kunnen bezoeken,daarna wil ze naar Nyabondo terug voor verdere revalidatie. Omdat iemand aanbood de brace van Dennis voor zijn rekening te nemen, zit er nog wel wat in het potje van Rose en ‘k besluit ter plekke haar een steuntje in de rug te geven. Ook haar moeder kreeg vorig jaar een hersenbloeding. De altijd actieve vrouw van nog geen zestig is nu een schuifelende oude oma. Een zus van Eunice is vorig jaar met een paar kinderen weer thuis komen wonen omdat ze het niet langer uit hield bij haar man met een drankprobleem.

Eunice geniet van mijn bezoekje. “How is Nyabondo, how is everybody doing?” Er valt heel veel bij te kletsen, te vertellen en… te lachen. Dat is altijd zo bijzonder hier, hoe miserabel de situatie ook, men zit nooit in zak en as, altijd valt er wel iets te lachen, altijd zien ze een lichtpuntje of het is de wil van God en leggen zich daarbij neer. De tijd vliegt! De African shirtjes die ik in Ghana voor de Victor en Thomas had gemaakt passen precies. Wanneer ik aanstalten maak om weg te gaan laat Eunice’s moeder mijn hand niet meer los. Ze spreekt alleen Swahili, haar dochter vertaalt, ik mag niet weg zonder een maaltijd. Twintig minuten later zitten we te smikkelen van de ugali met witte kool en kip en nemen na het gebruikelijke dankgebed van de eerste vrouw van Eunice haar vader, die kinderloos bleef, al snel afscheid want in Kisumu zijn nog wat zaken te regelen. “Hopefully see you next year in Nyabondo”. Dat ze nog een lange weg heeft te gaan is duidelijk. Haar arm is nog niet veel verbetert, wel kan ze voorzichtig lopen met een stok en dat is al een hele vooruitgang bij wat het was. Het was fijn haar te zien en te spreken “God bless you Eunice!”

De zus en de kinderen brengen mij naar de weg. Terwijl we op een matatu staan te wachten stopt een privé auto. Een vertegenwoordiger van een broodfabriek en ‘k mag wel meerijden naar Kisumu. ‘k Word keurig bij Easy Coach (de busmaatschappij) afgezet. In de matatu naar Sondu is het passen en meten. Als haringen in een ton!

’s Avonds ben ik onderweg naar mijn wekelijkse bezoekje bij de kleine meisjes met een tas vol kinderbijbels en een zak snoep. Laureen klampt me aan “Hennie mijn werkje is af!” “Fijn meid dan kunnen we morgen jouw tasje maken”. Ze was bang dat haar tasje niet af kwam en ‘k had haar aangeraden er vandaag mee verder te gaan. Bij het plaatjes kijken in de kinderbijbels horen ook liedjes. Clap your hands if you love Jezus, I love you and you love me enz. Iedere keer sluiten we af met ‘Papegaaitje leef je nog’. Ze joelen het uit van plezier als ik poefend de bedden langs ga.

Het is passen en meten wat de tijd betreft. Wanneer doe ik dit, wanneer dat. De handwerkjes moeten klaar, de laatste tasjes genaaid en de mandjes afgewerkt. Een twaalftal mandjes van verschillende grote kan ik in elkaar schuiven en die zijn weer opgevuld met de andere handwerkjes. Het is passen en meten maar… het moet lukken! De uitslag van Judy is nog niet binnen, maar ze doet weer mee alsof er niets aan de hand is. Ze slaapt weer en dat lijkt op dit moment het belangrijkste. Nog steeds zijn hier kinderen die een operatie hebben gehad, zodra de wonden er goed uit zien mogen ze naar huis.

Vanmorgen nog een keer lopend naar Sondu geweest. ‘k Ben op zoek naar een fleecejack voor Emily, het zwakbegaafde meisje op weg naar de school. Toen ik er zondag wat snoepjes uitdeelde liet haar schoonzus weten dat Emily wel iets warms kon gebruiken. Na enig trekken in een hoop kleding (niet mijn favoriete hobby) vind ik wel wat leuks, hopen dat het past. En zie…. Prachtig!