Veel indrukken in één week

Lieve mensen, dank voor jullie meeleven met de hobbels waar ik mee te kampen had. Nu ik weer in Nyabondo ben en alle problemen zie waar de mensen en de gehandicapten hier mee te dealen hebben dan raakt alles op de achtergrond en wordt het van minder belang.
Maandag ging ik met Judy (22 jr) mee naar de arts die haar borst opnieuw zou verbinden. Twee jaar geleden was het een plekje waar etter uitkwam. Door de chemo die ze kreeg was het mooi genezen. In november ging het weer open en begon ze zich ziek te voelen. Nu is het een gapend gat. 'k Moet haar beide handen vasthouden als de dokter het schoonmaakt, ze schreeuwt het uit van de pijn. De verdere middag is ze uit haar doen. Wanneer ik de volgende dag, na wat geregel in Kisumu, 's avonds bij haar kom, ligt ze te kreunen. Housemother Benta laat de dokters komen die antibiotica geven en haar naar het ziekenzaaltje brengen zodat ze haar beter in de gaten kunnen houden. Judy laat, intens moe, alles over zich heen komen. Haar ademhaling gaat snel en is pijnlijk. Mogelijk zijn de longen ook aangetast. Om de pijn van Judy te verlichten is men op zoek naar morfine maar tot nu toe zonder resultaat. Een zus van Judy komt langs met de opdracht Judy mee te nemen naar huis. Judy weet dat ze hier beter af is en weigert. Wat moet ze in een afgelegen huisje waar nauwelijks een piki piki (brommer) kan komen en bij een moeder die haar 12 jr lang links liet liggen? Vorig jaar zijn we er samen heen geweest, een lastige reis! Geen plek waar ze de nodige hulp en verzorging kan krijgen. Ze blijft liever hier. Dan komt uiteindelijk toch moeder maar eens een kijkje nemen en ziet ze zelf dat het met Judy niet goed gaat. Uit Kisii wordt een zak bloed gehaald en 's avonds ligt ze aan de zuurstof. Vanmorgen was ze weer een hele Piet, maar het is en blijft zorgelijk.

Veel energie haal ik uit de spontaniteit van de kinderen die langzaam binnen druppelen, 'n warm weerzien! Ook blijf ik mij verwonderen over de vrolijkheid van de mensen, er wordt graag en veel gelachen en 'k doe daar vrolijk aan mee. Officieel begon de school op maandag maar omdat er soms geen geld is voor de reis, duurt het vrij lang voordat iedereen er is. Bij de Vocational training (beroepsopleiding) kunnen zwakbegaafde en gehandicapte jongens en meisjes een vak leren, naaien, breien met de machine, kapster of soms schoenmaker. Met deze groep trek ik het meeste op en geef ik een dag handwerkles en twee middagen computerles. Daarnaast is er een klasje voor meervoudig gehandicapte jonge kinderen waar ik een dag meedraai en ook dat is genieten! Een paar km verderop is er een Primary- en een Secondaryschool voor gehandicapten. Tot en met vorig jaar gaf ik daar op zaterdag en zondagmiddag computerles, in het kader van afbouwen zijn de computers overgedragen aan de school en heb ik nu de weekends vrij voor andere dingen. Ook leuk!

Het nieuwe gebouwtje met een aantal ziekenzaaltjes is bijna af en het nieuwe laboratorium is alvast in gebruik genomen met het oog op de orthopedische operaties van Amref volgende week. Ook hiervoor maak ik vaak wat dagdelen vrij om te kijken en een handje mee te helpen in de operatiekamer. In overleg met zr. Ludovena gaan we van de donaties in ieder geval een orthopedisch bed kopen voor de Recovery naast de operatiekamer. Geen overbodige luxe. Omdat er voor de ziekenzaaltjes nog geen bedden zijn, gaan we volgende week kijken wat eventueel mogelijk is. Een deel gaat uiteraard ook altijd naar de kinderen, een snoepje, lolly of een soda en niet te vergeten materialen voor de vocational voor oa het vlechten van mandjes. Voor de handwerkles heb ik van alles meegenomen uit Nederland.

“Hennie, women's group today, you're invited.” Enige jaren geleden ben ik uitgeroepen tot erelid van de vrouwengroep “Maria Magdelena”. Nu hebben ze een nieuwe opzet.'Women for women!' Via een ingewikkeld systeem met geld inleggen en door suiker, bloem, zeep ed. voor elkaar te kopen krijgt iedereen 1x per half jaar een berg levensmiddelen. De mannen hebben ook zo'n systeem en de volgende dag neem ik ook daar een kijkje. Mooi om mee te maken! Je moet het zien als een vorm van sparen. Alle gekregen spullen worden weer uitgedeeld binnen hun vaak omvangrijke familie.
Ook voor hen “Een tijd van leven om met velen, brood en ademtocht te delen”, heel mooi!
Heb jij ook iets te delen? Kijk dan even voor de nrs. bij het vorige verhaal. Met 'weinig' kun je hier zoveel doen! Warme groet uit Kenia, Hennie