Fragmenten uit een weekje House of Hope
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
29 November 2012 | Ghana, Kledjo
Op zaterdagmorgen is het een drukte van belang. De groten moeten hun was doen en de kleinen vegen de compound aan of helpen bij de keuken. Twee grote meisjes boenen de gloednieuwe douches uit in het nieuwe gebouw en Vivian loopt met schelle stem de lakens uit te delen.
Ik besluit maar eens de naaimachine op te halen. Esenam haar rok en topje zijn geknipt en ik maak maar vast een begin.
Wanneer de kleintjes klaar zijn met hun taken komen ze mij gezelschap houden. Het is een gekakel van jewelste, allemaal in de Ewe taal. Zo nu en dan hoor ik mijn naam vallen, het zal wel over de te maken jurken gaan. Tegen tienen druipen ze af, op zaterdag hebben ze les van tien tot één uur. Francisca scharrelt nog rond en als Bernard mij even goedendag komt zeggen vraagt hij bezorgt “Stoort Francisca jou?” Ach die lieverd. “Nee hoor en als ze me stoort stuur ik haar weg!” vertel ik hem. ‘k Krijg goedkeurend knikje en… daar gaat hij “Tot vanmiddag!”
Voor het eerst ga ik nu mee naar de kerk, een feest voor jong en oud. Grootmoeders, moeders, vaders, kinderen en kleinkinderen ze swingen al zwaaiend met een zakdoek er lustig op los. Helemaal uit hun dak gaan ze als ze “Akpe nawo dela Yesu Christo” zingen (Dank U Jezus mijn verlosser!)
’s Avonds klets ik even bij met Karin, ze is net terug uit Thailand en heeft een paar heerlijke weken gehad. Fijn om haar stem even te horen! Daarna besluit ik om tot de avondsluiting op mijn kamer te blijven.
Dan een klop op mijn deur. Sebastiaan ( 16 jr) staat met een broek en twee blouses op mijn stoepje. Van alle drie zijn naadjes los. “Zal ik het gelijk maar even doen?” Dankbaar kijkt hij mij aan. Als ik hem 15 minuten later de gemaakte spullen terug geef, huppelt hij er als een klein kind mee weg. “Thank you Hennie!” “Graag gedaan Sebastiaan!”
Later in de week zitten we samen voetbal te kijken. Een programma over Ruud Gullit en de EK/WK? wedstrijd tegen Duitsland van 1988. Prachtig vind hij de acties van Gullit, wat was die vent snel! Beiden genieten we van de mooie beelden. Dat ik iets van voetbal weet betekent voor hem dat hij in mij zo’n beetje een "bondgenoot” ziet. Later loop ik langs de slaapzaal, het is bedtijd en één van de kleintjes komt nog even naar buiten om mij vast te pakken, in zijn kielzog acht anderen. Allemaal nog even een knuffel, van Sebastiaan die toevallig langs komt krijg ik een big hug. Footbal Friends forever!
Wanneer ik na het ontbijt de tafel schoonveeg staat David daar met een schoolblouse. Hij weet duidelijk niet hoe hij het aan moet pakken en daarom vraag ik maar “What’s wrong?’ Hij laat zijn blouse zien, alle knopen eraf! Komt mijn voorraad knopen van thuis even goed van pas?
Ik besluit maar eens de naaimachine op te halen. Esenam haar rok en topje zijn geknipt en ik maak maar vast een begin.
Wanneer de kleintjes klaar zijn met hun taken komen ze mij gezelschap houden. Het is een gekakel van jewelste, allemaal in de Ewe taal. Zo nu en dan hoor ik mijn naam vallen, het zal wel over de te maken jurken gaan. Tegen tienen druipen ze af, op zaterdag hebben ze les van tien tot één uur. Francisca scharrelt nog rond en als Bernard mij even goedendag komt zeggen vraagt hij bezorgt “Stoort Francisca jou?” Ach die lieverd. “Nee hoor en als ze me stoort stuur ik haar weg!” vertel ik hem. ‘k Krijg goedkeurend knikje en… daar gaat hij “Tot vanmiddag!”
Voor het eerst ga ik nu mee naar de kerk, een feest voor jong en oud. Grootmoeders, moeders, vaders, kinderen en kleinkinderen ze swingen al zwaaiend met een zakdoek er lustig op los. Helemaal uit hun dak gaan ze als ze “Akpe nawo dela Yesu Christo” zingen (Dank U Jezus mijn verlosser!)
’s Avonds klets ik even bij met Karin, ze is net terug uit Thailand en heeft een paar heerlijke weken gehad. Fijn om haar stem even te horen! Daarna besluit ik om tot de avondsluiting op mijn kamer te blijven.
Dan een klop op mijn deur. Sebastiaan ( 16 jr) staat met een broek en twee blouses op mijn stoepje. Van alle drie zijn naadjes los. “Zal ik het gelijk maar even doen?” Dankbaar kijkt hij mij aan. Als ik hem 15 minuten later de gemaakte spullen terug geef, huppelt hij er als een klein kind mee weg. “Thank you Hennie!” “Graag gedaan Sebastiaan!”
Later in de week zitten we samen voetbal te kijken. Een programma over Ruud Gullit en de EK/WK? wedstrijd tegen Duitsland van 1988. Prachtig vind hij de acties van Gullit, wat was die vent snel! Beiden genieten we van de mooie beelden. Dat ik iets van voetbal weet betekent voor hem dat hij in mij zo’n beetje een "bondgenoot” ziet. Later loop ik langs de slaapzaal, het is bedtijd en één van de kleintjes komt nog even naar buiten om mij vast te pakken, in zijn kielzog acht anderen. Allemaal nog even een knuffel, van Sebastiaan die toevallig langs komt krijg ik een big hug. Footbal Friends forever!
Wanneer ik na het ontbijt de tafel schoonveeg staat David daar met een schoolblouse. Hij weet duidelijk niet hoe hij het aan moet pakken en daarom vraag ik maar “What’s wrong?’ Hij laat zijn blouse zien, alle knopen eraf! Komt mijn voorraad knopen van thuis even goed van pas?
-
30 November 2012 - 08:05
Marian:
Dat was weer gezellig meelezen. Francisca wordt voor mij! Bedoel je daarmee dat het jouw sponsorkindje wordt? Lieve groet, Marian. -
30 November 2012 - 08:06
Marian:
Het kan natuurlijk ook betekenen: Deze jurk wordt voor mij!!! Kwartje viel wat later hihihihi. Sponsorkinderen zitten in Nyabondo Kenya! -
02 December 2012 - 19:29
Gerrie:
Hoi Hennie het is altijd weer genieten van jou verhalen.
Hans wordt a. s. woendag geopereerd.
We voelen ons zo gedragen door de mensen in de gemeente en we weten ons ook door God gedragen.
Liefs van ons.
Hans en Gerrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
