Stralende koppies...
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
01 November 2013 | Ghana, Kledjo
Stralende koppies…
Een diepe zucht…. dat Afrika óók betekent wachten, wachten en nog eens wachten dat was ik even vergeten. Het is weer duidelijk “This is Afrika!”
Het huis van Pearl en Wisdom, de Ghanese contactpersonen van House of Hope, is met twee slaapkamers voor hen, drie kinderen en een hulp al niet groot, met nog 4 familieleden op bezoek kon ik er echt niet meer bij. Ze hadden daarom voor mij een Guesthouse geregeld. Ook prima! Het zou niet het keurmerk van MAX hebben gekregen maar de airco was lekker en ‘k heb geslapen als een roos.
Pearl zou om 8 uur een taxi laten komen om mij te halen, als ik er om negen uur nog zit probeer ik te bellen. Helaas mijn KPN doet het niet en de simkaart van Ghana wordt geweigerd. Daar zit je dan! Pearl is ook niet bereikbaar met de mobiel van de hoteleigenaar en een ander nummer heb ik niet. Wanneer ik net heb besloten zelf een taxi te laten bellen door het personeel staat Wisdom opeens voor mijn neus. Even later zit ik aan een voedzaam ontbijt en om elf uur ben ik onderweg naar House of Hope. Niet in een trotro zoals gewoonlijk maar in een busje volgeladen met etenswaren voor het weeshuis. Schijnbaar goedkoper dan boodschappen doen in Hohoe. De chauffeur spreekt nauwelijks Engels en ik kan lekker in alle rust van mij afkijken.
Als we het weggetje op rijden naar het weeshuis begint mijn hart sneller te kloppen, zouden ze al uit school zijn? Het terrein ligt er nog stil bij, maar als de bus is uitgeladen dendert de schoolbus binnen en net als vorig jaar schalt het “Hennie, Hennie…” uit de raampjes. Wat heerlijk hen allemaal weer te zien en dat het wederzijds is vertellen hun stralende koppies en ogen als ze één voor één mij een hug komen geven. ‘k Ben weer thuis! Welcome home!
Voor het avondeten klets ik bij op de jongensslaapzaal. In allerijl wordt een stoel voor mij opgehaald. Ze willen weer van alles weten. Hoe is het met je moeder? Met Joep en Piet? Met Corrie en papa Wim? “Have you seen mr. Henk?”
En dan de vraag die al lang in de lucht hangt; “Ga je dit jaar voor ons naaien?”
Een African shirt? Een zwarte lange broek? Het gaat allemaal gebeuren verzeker ik hen en…? Ze glimmen, als ik dan ook nog vertel dat ik twee weken langer blijf dan anders gaat er een gejuich op!
Na het avondeten hetzelfde ritueel bij de meisjes. Hier veel plezier, echt pubers! Bh.tjes passen en elkaar bekijken; “Staat dit leuk? Staat dat leuk?”
De modeshow is al gepland, nu alleen nog het naaiwerk haha…. Voor een aantal meisjes heb ik iets meegenomen, de dochter van Lucie wil vast ook wel een handje helpen. Het komt allemaal goed inclusief de zes kimono’s (er kunnen er nog twee bij hoor!). Dit weekeind kunnen de meisjes hun wensen kenbaar maken en gaan we plannen. We hebben er zin in! Zo net hebben Lucie en ik een nieuwe naaimachine erbij gekocht, helemaal te gek. Alle gevers en kopers nogmaals hartelijk dank!
Een diepe zucht…. dat Afrika óók betekent wachten, wachten en nog eens wachten dat was ik even vergeten. Het is weer duidelijk “This is Afrika!”
Het huis van Pearl en Wisdom, de Ghanese contactpersonen van House of Hope, is met twee slaapkamers voor hen, drie kinderen en een hulp al niet groot, met nog 4 familieleden op bezoek kon ik er echt niet meer bij. Ze hadden daarom voor mij een Guesthouse geregeld. Ook prima! Het zou niet het keurmerk van MAX hebben gekregen maar de airco was lekker en ‘k heb geslapen als een roos.
Pearl zou om 8 uur een taxi laten komen om mij te halen, als ik er om negen uur nog zit probeer ik te bellen. Helaas mijn KPN doet het niet en de simkaart van Ghana wordt geweigerd. Daar zit je dan! Pearl is ook niet bereikbaar met de mobiel van de hoteleigenaar en een ander nummer heb ik niet. Wanneer ik net heb besloten zelf een taxi te laten bellen door het personeel staat Wisdom opeens voor mijn neus. Even later zit ik aan een voedzaam ontbijt en om elf uur ben ik onderweg naar House of Hope. Niet in een trotro zoals gewoonlijk maar in een busje volgeladen met etenswaren voor het weeshuis. Schijnbaar goedkoper dan boodschappen doen in Hohoe. De chauffeur spreekt nauwelijks Engels en ik kan lekker in alle rust van mij afkijken.
Als we het weggetje op rijden naar het weeshuis begint mijn hart sneller te kloppen, zouden ze al uit school zijn? Het terrein ligt er nog stil bij, maar als de bus is uitgeladen dendert de schoolbus binnen en net als vorig jaar schalt het “Hennie, Hennie…” uit de raampjes. Wat heerlijk hen allemaal weer te zien en dat het wederzijds is vertellen hun stralende koppies en ogen als ze één voor één mij een hug komen geven. ‘k Ben weer thuis! Welcome home!
Voor het avondeten klets ik bij op de jongensslaapzaal. In allerijl wordt een stoel voor mij opgehaald. Ze willen weer van alles weten. Hoe is het met je moeder? Met Joep en Piet? Met Corrie en papa Wim? “Have you seen mr. Henk?”
En dan de vraag die al lang in de lucht hangt; “Ga je dit jaar voor ons naaien?”
Een African shirt? Een zwarte lange broek? Het gaat allemaal gebeuren verzeker ik hen en…? Ze glimmen, als ik dan ook nog vertel dat ik twee weken langer blijf dan anders gaat er een gejuich op!
Na het avondeten hetzelfde ritueel bij de meisjes. Hier veel plezier, echt pubers! Bh.tjes passen en elkaar bekijken; “Staat dit leuk? Staat dat leuk?”
De modeshow is al gepland, nu alleen nog het naaiwerk haha…. Voor een aantal meisjes heb ik iets meegenomen, de dochter van Lucie wil vast ook wel een handje helpen. Het komt allemaal goed inclusief de zes kimono’s (er kunnen er nog twee bij hoor!). Dit weekeind kunnen de meisjes hun wensen kenbaar maken en gaan we plannen. We hebben er zin in! Zo net hebben Lucie en ik een nieuwe naaimachine erbij gekocht, helemaal te gek. Alle gevers en kopers nogmaals hartelijk dank!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
