De eerste zondag…

De eerste zondag was gelijk een bijzondere. Vanwege de ophanden zijnde gedeeltelijke zonsverduistering, (niemand die de tijd exact wist) gingen alleen de groten naar de kerk. De kleintjes moesten thuis blijven. Ik besluit om bij hen te blijven. Een goede keus! Even was alle aandacht voor hen. Ze kletsten honderd uit waarvan ik de helft niet verstond maar ach… ik knik, zeg yes, geef een knuffel en een aai over de bol, ze vinden het allemaal prachtig!

Het nieuwe gebouw is nu volledig in gebruik. Beneden huizen de meisjes met moeder Vivian en Juliët en hun kinderen. Er is een bibliotheek (opslag), een eetzaal en de toekomstige keuken die nu bewoond wordt door Juliët en haar baby Peace.
De bovenverdieping is voor vrijwilligers en gasten. Drie slaapzalen met aan het einde van de galerij drie douches en wc’s.
Eén slaapzaal kreeg ik tot mijn beschikking. Een ruimte van 9 bij 7 meter met drie stapelbedden, verder niets. Om het toch wat knusser te maken heb ik mijn eigen hokje gecreëerd. (zie foto’s)
Een oude eettafel voor de twee naaimachines in de andere hoek en we hebben ons eigen naaiatelier.

’s Middags mogen de meisjes allemaal een barbiepop uitzoeken, groot feest. Met twee naaimachines en een zak lapjes vermaken ze zich prima. Ondertussen zijn een de grote meisjes gestart met het naaien van de kimono’s. Een lange drukke middag maar reuze gezellig. Tegen etenstijd kun je me bijna bij elkaar vegen. Total loss! Het eten en een bad doen goed en net als ik in alle rust even mijn mail wil bekijken komt Sebastiaan binnen. De blouse van zijn schooluniform heeft losse naadjes. “Yes we can!” Als dat klaar is, komt Atsu met een kapotte sportbroek. Okay “Yes we can!” Ze weten je wel bezig te houden!
Als alles gerepareerd is ga ik op pad met het snoeptrommeltje. De ene helft hangt voor de buis de andere helft zit knus bij de keuken te kletsen.
Hier blijf ik plakken. Zingen willen ze! Aramsamsam, Clap your hands if you love Jezus, Hohohohosanna enz. Het hele repertoire volgt.
Een paar grote jongens vertellen vol trots; “Vorige week zondagavond rond zeven uur zagen we je vliegen” “Ja dat kan kloppen,” vertel ik “want toen heb ik gedacht, nu vlieg over Hohoe en Kledjo” Leuk zo iets!

Dan willen ze een verhaal!

Het wordt het verhaal over de Flying Dutchman. Een man die ervan droomde ooit te kunnen vliegen als de vogels. Dankzij hem zijn wij nu instaat om van het ene werelddeel naar het andere te vliegen. Dat het ooit begon met een droom en een klein vliegtuigje voor één persoon was voor de kinderen een openbaring. Het moraal van het verhaal; “Never give up!” en “Het mosterdzaadje!”

De krekels sjirpen er lustig op los als we elkaar een “Slaap lekker!” toewensen.
Een bijzonder slot van een bijzondere zondag! En van vermoeidheid? ‘k Ben weer helemaal fit.