Verwondering en… bewondering
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
22 Januari 2015 | Ghana, Kledjo
Ach het is ieder jaar weer hetzelfde maar dit houden we er in.
Sunday balloonday!
Geef de kinderen een ballon en ze hebben dikke pret! Stralende koppies, voor hen en mij is het genieten. Wanneer hier vrijwilligers zijn, betekent dit voor de kinderen extra aandacht, een knuffel en een snoepje of zoals nu een ballon. De moeders die de kinderen verzorgen hebben hier geen tijd voor. Al zit je maar gewoon even bij ze wat te zingen, ze vinden het allemaal prachtig en dat maakt het werken hier ook zo mooi. Er is zo weinig nodig om een lach op hun gezichtjes te toveren.
Hetzelfde geldt voor de groten. We zijn weer met UNO begonnen. Bij de jongens doorgewinterde spelers als Benedict en Edwin, bij de meisjes zijn een aantal nieuwelingen, zij moeten het nog leren, maar voor de paasvakantie hebben ze het onder de knie en gaan we de competitie aan met de jongens. Vorig jaar een groot succes op mijn afscheidsavond . Daar wordt nu al naar uit gezien en druk gespeculeerd wie de uiteindelijke winnaar zal zijn, boys or girls.
In het weekeind breng ik wat tijd door op de slaapzaal van de grote meisjes om bij te praten. Ook zij genieten van een beetje aandacht. Ruth, Mary en Prisca waren klaar met de opleiding en zijn vertrokken. Gezellige meiden die ik de afgelopen jaren heb kunnen volgen. Hun vertrek laat een lege plek achter, maar hopelijk redden ze het. Met een aantal nieuwelingen is het ijs snel gebroken, hoe kan het ook anders met die warmte hier ….
Judy, ook een van de ouderen was klaar met de knittingclass. Vorig jaar is haar vader overleden. De moeder kijkt niet naar haar om. Judy werd aan haar lot overgelaten. Het centrum heeft besloten haar hier voorlopig te houden. Ze kan de komende jaren de naaiopleiding proberen. Dat zal haar vast lukken. Het is bewonderenswaardig wat deze handige tante met haar kromme vingertjes allemaal.
Op zondagmorgen verzamelt iedereen zich bij de poort om naar de kerk te gaan. De tweeling van Eunice duwen op hun manier Edwin’s kar, een grappig gezicht, jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me heb. Bij de poort moeten ze stoppen en zetten het op een brullen. Dit ging zo mooi!
Benedict in zijn rolstoel wil door mij worden geduwd. Een zwaar karweitje op de hobbelige weg. Zwaarder heeft het Habbat, hij sleept zijn benen met zich mee tussen twee stokken. Dan… een kei… en daar smakt hij vlak voor ons met een plof op de grond. Een sterke voorbijganger sjort hem overeind. Z’n mooie zwarte zondagse broek bruin van de stof. Zelf heeft hij zijn handen nodig om overeind te blijven en laat daarom de man niet eerder gaan dan dat zijn broek er weer een beetje fatsoenlijk uitziet. Wat een pracht joch, met een lach op zijn gezicht vervolgt hij zijn weg. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen plus die van alle andere gehandicapten hier. Niets krijgen ze cadeau, voor alles moeten ze knokken en toch een optimisme waar menig mens iets van kan leren.
Sunday balloonday!
Geef de kinderen een ballon en ze hebben dikke pret! Stralende koppies, voor hen en mij is het genieten. Wanneer hier vrijwilligers zijn, betekent dit voor de kinderen extra aandacht, een knuffel en een snoepje of zoals nu een ballon. De moeders die de kinderen verzorgen hebben hier geen tijd voor. Al zit je maar gewoon even bij ze wat te zingen, ze vinden het allemaal prachtig en dat maakt het werken hier ook zo mooi. Er is zo weinig nodig om een lach op hun gezichtjes te toveren.
Hetzelfde geldt voor de groten. We zijn weer met UNO begonnen. Bij de jongens doorgewinterde spelers als Benedict en Edwin, bij de meisjes zijn een aantal nieuwelingen, zij moeten het nog leren, maar voor de paasvakantie hebben ze het onder de knie en gaan we de competitie aan met de jongens. Vorig jaar een groot succes op mijn afscheidsavond . Daar wordt nu al naar uit gezien en druk gespeculeerd wie de uiteindelijke winnaar zal zijn, boys or girls.
In het weekeind breng ik wat tijd door op de slaapzaal van de grote meisjes om bij te praten. Ook zij genieten van een beetje aandacht. Ruth, Mary en Prisca waren klaar met de opleiding en zijn vertrokken. Gezellige meiden die ik de afgelopen jaren heb kunnen volgen. Hun vertrek laat een lege plek achter, maar hopelijk redden ze het. Met een aantal nieuwelingen is het ijs snel gebroken, hoe kan het ook anders met die warmte hier ….
Judy, ook een van de ouderen was klaar met de knittingclass. Vorig jaar is haar vader overleden. De moeder kijkt niet naar haar om. Judy werd aan haar lot overgelaten. Het centrum heeft besloten haar hier voorlopig te houden. Ze kan de komende jaren de naaiopleiding proberen. Dat zal haar vast lukken. Het is bewonderenswaardig wat deze handige tante met haar kromme vingertjes allemaal.
Op zondagmorgen verzamelt iedereen zich bij de poort om naar de kerk te gaan. De tweeling van Eunice duwen op hun manier Edwin’s kar, een grappig gezicht, jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me heb. Bij de poort moeten ze stoppen en zetten het op een brullen. Dit ging zo mooi!
Benedict in zijn rolstoel wil door mij worden geduwd. Een zwaar karweitje op de hobbelige weg. Zwaarder heeft het Habbat, hij sleept zijn benen met zich mee tussen twee stokken. Dan… een kei… en daar smakt hij vlak voor ons met een plof op de grond. Een sterke voorbijganger sjort hem overeind. Z’n mooie zwarte zondagse broek bruin van de stof. Zelf heeft hij zijn handen nodig om overeind te blijven en laat daarom de man niet eerder gaan dan dat zijn broek er weer een beetje fatsoenlijk uitziet. Wat een pracht joch, met een lach op zijn gezicht vervolgt hij zijn weg. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen plus die van alle andere gehandicapten hier. Niets krijgen ze cadeau, voor alles moeten ze knokken en toch een optimisme waar menig mens iets van kan leren.
-
22 Januari 2015 - 10:22
Christiana:
Ja, wat kun je een boel leren van mensen en vooral kinderen met een handicap. Je ziet ineens de onbelangrijkheid van een heleboel anderen dingen in.
Trouwens een prachtig gezicht, gele ballonnen bij die bruine snoeten.
En ik blijf me verbazen over die grote, witte tanden.
Fijn om weer mee te leven. -
22 Januari 2015 - 10:42
Jo Van Heerde :
Hi Hennie hier even een berichtje van de buurtjes .ik lees en kijk met alle bewonering naar de kinderen en krijg steeds meer bewondering voor je ,en vooral die lach op de kinderen hun gezichten .groetjes van ons -
22 Januari 2015 - 12:46
Sabine:
Het is inderdaad zo bewonderingswaardig hoe deze jonge mensen met hun handicap omgaan. Vallen en weer opstaan.... Fijn dat Judy op het centrum kan blijven. Een veilige plek voor haar waar ze verder kan ontwikkelen. Weer een paar maanden voor jou Hennie met nieuwe uitdagingen en vooral de mogelijkheid te geven wat in je is. Een fijne tijd samen, waarin jullie wederzijds van elkaar kunnen genieten! Veel groetjes van ons beiden.
-
22 Januari 2015 - 15:41
Mariet En Duurt:
Wat een mooie foto's! Prachtig. En al die lachende gezichten, een feest om naar te kijken. En wat heeft die Habbat een lieve kop. Doe hem de groeten... -
22 Januari 2015 - 19:52
Hilde Wubs:
Hallo Hennie. Zo te lezen zit je er al weer helemaal in. Ik vind het zo geweldig wat er steeds voor mogelijkheden gevonden wordt om deze kinderen eventueel een zelfstandig leven te bieden waarin ze zelf iets kunnen verdienen en hun eigen leven leiden . Lijkt me zo geweldig voor hun zelfvertrouwen. Ik wens je nog een hele fijne tijd.
Groet, Hilde -
22 Januari 2015 - 21:08
Leneke:
Hoi Hennie, je bent al weer een week op pad. Je moet wel kunnen schakelen van Ghana naar Nederland en dan weer terug naar Kenia. Hen je nooit s'morgens als je wakker wordt "waar ben ik" :) Fijn om te lezen hoe iedereen weer geniet van jou aandacht en aanwezigheid. Veel plezier, wijsheid en gezondheid de komende tijd. Lieve groet Leneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
