Slotakkoord

Voor de laatste keer lopend naar Sondu. Buiten de poort kom ik een paar medewerksters tegen. “Ga je lopend naar Sondu met die modder?” Het heeft nu een paar avonden flink geregend en ‘k heb mij niet gerealiseerd dat het weleens modderig kon zijn. Het is dan ook behoorlijk glibberig en met moeite blijf ik af en toe op de been. De Kenianen hoor je niet klagen, zij zijn er blij mee. De droogte met z’n stof is voorbij. Op de akkertjes is men druk bezig met het zaaien. ‘k Loop met een stokje in de hand om af en toe de kluiten modder van mijn schoenen af te schrapen. Hier hebben de mensen dus een groot gedeelte van het jaar mee te maken. Velen lopen dan ook met laarzen aan. Wel zo handig!

De rest van de dag is het opruimen en afronden. Gelukkig wordt tegen de middag de generator gestart en kan ik ook mijn tweede Kruitvat fotoboek verzenden. Daar heb ik thuis geen omkijken meer naar. Als er geen stroom is, zijn alle batterijen op een gegeven moment leeg. Gelukkig heeft mijn laptopje een goede accu, maar ook die raakt een keer leeg.

Dinsdagmorgen was ik op St. Martin. Vanwege de blubber klim ik nu maar op de piki piki, mijn schoenen zijn afgeboend voor de reis. Nu het stof weg is ,kon ik mooi het computerlokaaltje nog even schoonmaken. Daarna naar de lerarenkamer waar we een hele discussie hadden over de verschillen in de verhoudingen tussen man en vrouw. Ik neem geen blad voor de mond en houd hen voor hoe het naar mijn mening Gods bedoeling is. Enkele leraressen steunen me. “Yes it’s good, tell them!” De meesten mannen zijn het niet met mij eens “ De man is hoofd van het gezin en dus de ‘boss’ en net als Abraham is het geoorloofd meerdere vrouwen te hebben”, sommigen luisteren en… hopelijk zet ik hen aan het denken. We spreken lachend af dat we er volgend jaar op doorgaan. De vrouw heeft hier over het algemeen niets te vertellen. Hun verhalen doen je haren overeind staan.

Nadat 'smiddags alles is gepakt en mijn huisje schoon , nog even bij alle kinderen langs met een snoepje en voornamelijk bij de groten nog een laatste gezellige babbel bij hun op de slaapzaal. Sommigen beweren ziek te zijn. Als ik vraag wat eraan scheelt, is hun antwoord; “Omdat jij weggaat!” Kevin hangt de volgende morgen om mijn nek; “Hennie blijf, we zullen je missen!” “Speel vanavond gezellig UNO ter herinnering aan mij” stel ik voor. ’n Wanhopige kreet; “Maar als jij er niet bent is het lang niet zo leuk.” Als ik ’s avonds in mijn hotel in Nairobi zit, bel ik onder etenstijd Edwin nog even. ‘k Weet dat ze dan bij elkaar zitten. Prachtig vinden ze het, ze zouden net UNO gaan spelen. Nog een laatste groet en dan, tot volgend jaar!

Van Bondo Kids hoorde ik dat een aantal mensen gehoor hebben gegeven aan mijn oproep een pot verf te doneren, erg fijn, volgend jaar zal ik foto’s maken, dan kunnen jullie zien wat het geworden is.

Zr. Ludovena en Jim brengen me naar Kisumu, bij St. Martin stapt een van de leraren in. Hij heeft een mooi bericht. Gisteravond was de grote nieuwe tank boordevol, er kan nu volop water worden getapt. En dat na vier dagen onweersbuien met plensregens. Volgend jaar nog maar een tank erbij stelt Zr. Ludovena voor. Wie weet! Voorlopig kunnen ze even.

Inmiddels ben ik weer lekker thuis. Zus Annie en haar man namen de moeite om mij van Schiphol te halen. Maar goed ook want met een vertraging van ’n half uur was ik niet meer in Kampen gekomen, maar had ik in Utrecht bij Karin moeten slapen. Dit was nu niet nodig, lekker weer m’n eigen bed.
Nog vaak zullen mijn gedachten met enig heimwee uitgaan naar de mensen en kinderen in Kenia, alsook in Ghana. Nu echter eerst genieten van het thuis zijn thuis. De ervaring heeft geleerd dat ik eenmaal thuis, de eerste tijd weinig behoefte heb om er op uit te gaan. Willen jullie gezellig even bijkletsen, iedereen is van harte welkom op Zeegravensingel 50. Een belletje is wel even handig want ik zal wel geregeld even bij mijn moeder aanwippen. Volgende week woensdag hoopt ze 98 jaar te worden.

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de mailtjes en lieve reacties op de site, maar vooral ook voor de support die we kregen op de actie “WATER? GENOEG!” waardoor dit opnieuw een groot gezamenlijk succes kon worden.
Dank allemaal en tot ziens of horens, lieve groet Hennie.