Uitzien naar…

Rose is geopereerd en inmiddels weer thuis. De operatie is goed geslaagd en naar verwachting pakt ze volgende week de draad weer op. Morgen komt ze hier langs waar we met z’n allen naar uitzien. ‘k Ben erg benieuwd of datgene wat verwijderd is nog verder wordt onderzocht. De uitwassen hier vorige week werden in een speciaal potje gedaan voor laboratorium onderzoek. Zelf heb ik Rose nog niet gesproken, maar ze heeft via Pamela laten weten dat ze ontzettend dankbaar is, speciaal naar de mensen toe die dit mogelijk hebben gemaakt.

Ook Maurice loopt weer, nog wel met krukken, maar de wond geneest naar wens.
De werkzaamheden voor mij gaan na de operatieweek weer z’n gewone gangetje en tweemaal in de week probeer ik de heerlijke wandeling naar Sondu in de morgenuren te maken. Vrije tijd heb ik nauwelijks en daarom is het wandelingetje iets waar ik verlangend naar uitkijk.

In Margareth’s klasje heb ik een zwak voor Dan. Een joch met een lijfje zo totaal krachteloos. Moeizaam verplaatst hij zich al schuifelend op z’n achterste. Dom is hij niet, maar dat lijfje van hem vreet alle energie, de kleinste beweging vereist een enorme inspanning. Hem zie je eigenlijk nooit lachen, een glimlach is al bijzonder. ‘k Wil geen onderscheid maken, maar soms ga ik eens even dichtbij hem zitten en sla mijn arm om hem heen. Hij leunt dan lekker even tegen mij aan en krijgt een extra aai over zijn bol.

Gisteren ontmoette ik in Sondu Peter Matango, de piki piki driver die ik in het verleden (persoonlijk) een micro krediet gaf voor een eigen brommer. Van de afspraak die we maakten dat hij zou sparen zodat zijn broer er ook eentje kon krijgen, kwam niets terecht. Het contact is hierna tot nulpunt gedaald. Twee jaar geleden probeerde hij nog schoolgeld los te peuteren voor zijn kinderen, maar ‘k vond dat hij genoeg was geholpen. Een piki piki driver met een eigen brommer heeft een goed inkomen. Peter brengt mij over de stoffige weg terug naar het centrum en vraagt of ik zijn familie nog een keer kom bezoeken. ‘k Houd de boot af, er worden altijd verwachtingen gewekt wanneer je er op ingaat. Wie weet ooit later nog eens!

Vanwege die verwachtingen heb ik ook het bijna jaarlijkse verzoek van Dennis om zijn moeder nog eens te bezoeken afgehouden. Zes jaar geleden werd ik gastvrij ontvangen in het lemen hutje. Nu wordt het tijd om er nog eens een bezoekje te brengen en zaterdagmorgen ga ik met de matatu naar Kisii. Vandaar haalt Dennis mij op en gaan we met de piki piki verder naar de theeplantages waar zijn moeder als theeplukster werkt en hun huisje staat. ‘k Zie uit naar een vrij weekeind en het weerzien met de familie!