Veranderingen in Nyabondo

Gezien het vorige verhaal, zal het duidelijk zijn dat het hier heel anders is dan in beslotenheid van House of Hope in Ghana. Daar was ik hoofdzakelijk bezig mét en voor de dertig kinderen en een handjevol personeel.
Hier op het centrum en St. Martin zijn meer dan honderd kinderen. Dan nog eens veertig man personeel incl. de leraren van school. Aanzienlijk meer dus! Toch liggen mijn werkzaamheden op hetzelfde vlak. In House of Hope probeer ik de meisjes door de naailessen iets mee te geven voor later. Hier gebeurt eigenlijk hetzelfde dmv computerlessen en handwerklessen. Het is zo belangrijk hun interesse te wekken en te laten ontdekken wat ze wél kunnen!

Op een morgen ben ik al vroeg uit de veren. Drie kinderen verhuizen naar St. Martin, Judy, Brian en Jafeth. De vorige dag waren al vier grote jongens en een ander meisje Coretti verhuisd voor ik er erg in had. Maar Judy vertelt het in geuren en kleuren en ze wil graag dat ik ’s avonds nog een keer kom met de kinderbijbel. Ze vindt het prachtig om de andere meisjes voor te lezen. Verstandelijk is zij één van de besten hier. Als we uiteindelijk elkaar slllaaplllekkelll wensen, vraagt ze of ik haar de volgende morgen uit kom zwaaien. Och die lieverd, natuurlijk kom ik zwaaien. Zonder ontbijt ben ik er al vroeg, ‘k help met hun pap en even later sta ik het drietal, wat voorgoed vertrekt, uitbundig uit te zwaaien. Grote veranderingen hier, van het oude garde blijft maar weinig over. Binnenkort een invasie van nieuwe kinderen met een meervoudige handicap.

Het water uit het grote regenreservoir waar mijn kranen op aangesloten zijn is op. Bij de pomp sta ik nu mijn wasje te doen. “Goodmorning!” Naast mij staat Mozes. Wat een verrassing, Mozes was één van mijn eerste computerstudenten vier jaar geleden. Wat leuk om hem, uitgegroeid tot “man”, weer te zien. Hij ging in Mombassa naar het voortgezet onderwijs, maar de verre reis is een groot bezwaar. Samen met Emily en Jerian zal hij nu naar de nieuw opgerichte Hihgschool van St. Martin. Wie weet komen er nog meer oude bekenden van de eerste jaren! Dat zou wel heel erg leuk zijn!

“The tea is ready!” Edgar de nieuwe arts steekt zijn hoofd door mijn geopende deur. “Ik kom!” Druk als ik was met het merken van alle nieuwe inkopen van de vorige dag is de morgen om gevlogen. Het is alweer kwart voor elf en dan drinken we met het personeel zoete melkthee met twee bananen, twee sneetjes droog wittebrood of een handvol pinda’s! Altijd een gezellig gebeuren. Deze morgen loop ik met de zeventig jarige chauffeur James op. Vorig jaar viel de begrafenis van zijn tweede vrouw op mijn eerste dag hier. Een vreemd binnenkomen. Ik vraag naar zijn familie. “Sinds vijf maanden ben ik weer getrouwd.” verteld hij met een tevreden gezicht. “Mijn enige vrouw die van de drie nog in leven is doet niets voor me, dat was erg moeilijk. Met deze nieuwe vrouw (45 jaar) heb ik het goed.”
“Fijn James, het is je van harte gegund!”