Kisumu moe!

Alweer zijn we hobbelend onderweg naar Kisumu. De tank moet worden betaald. Daarna kannie gebracht worden en kunnen de mensen aan de slag. Halverwege krijgt Pamela een telefoontje; “De watervoorraad op St. Martin is op, kan ze ervoor zorgen dat er water uit Sondu gebracht wordt?” Ze zucht, dit brengt weer kosten met zich mee terwijl ze zo aan het bezuinigen zijn om alles draaiende te houden.
Eén troost volgende keer hebben ze 10.000 liter extra voorraad, toch gauw goed voor heel wat wasjes en wasbeurten.
Terwijl we bijna klaar zijn met de boodschappen, horen we dat de beugels voor het ophangen van de dakgoten ook klaar zijn, die kunnen we dan ook mooi meenemen. Hup, even later zitten we weer aan de andere kant van de stad. Niets kant en klare dingen hier. Geen Praxis, geen Gamma, heel veel spullen worden nog met de hand gemaakt in kleine bedrijfjes of eenmanszaakjes.

Een dag in het hete Kisumu is slopend terwijl je eigenlijk niets doet. Nou ja niets? Als we ’s avonds in Nyabondo arriveren hebben we altijd de auto vol met boodschappen. Wol voor de breimachines, een zak vol garen voor het maken van schoudertassen voor Bondo Kids, naai- en handwerkspulletjes en wat nieuwe aanvullingen voor de hairsalon.

Nu snel naar huis, wat heet snel? De weg buiten Kisumu wordt grondig aangepakt. We hobbelen kilometers lang onderlangs de mooie snelweg in de maak. Bij Ahero, halverwege bedenkt Pamela dat ze vergeten is bruinbrood te halen. De mensen van AMREF eten geen wittebrood. Hoewel het er behoorlijk heeft geplensd en het hele dorp een modderpoel is, is het er erg druk, alsof de mensen pas tot leven komen als het donker is. We rijden van het ene winkeltje naar het andere, nergens bruinbrood. Gelukkig vinden we aan het eind een kraampje met bruinbrood. Dan ook maar wat banaantjes gekocht want al hebben we tussen de middag ons buikje rond gegeten met heerlijke tilapia aan de oever van Lake Victoria, het is inmiddels al weer uren later en onze magen knorren.
Op het centrum liggen de kinderen al te slapen, alleen bij de grote meisjes brand nog licht, zij zijn nog bezig met de avondsluiting. Ook in het ziekenhuisje branden alle lampen. De operaties zijn nog in volle gang. Deze keer gaan ze aan mijn neus voorbij. Het geregel en de voorbereidingen voor de watertank plus de handwerk- en naailessen vragen veel tijd. Jammer, maar over 3 weekjes zijn er orthopedische ingrepen dan zal het vast lukken om er af en toe bij te zijn.
Amper goed en wel thuis wordt er op de deur geklopt. Twee dames komen wat sapaties (soort pannenkoek) brengen, wat lief en attent! Het valt er goed in, nu nog de administratie op orde en kloppend maken en dan snel een duik mijn bed in.
Kisumu…..? O zo vermoeiend! Voor zover ik kan bedenken is het meeste nu aangeschaft en geregeld en hoeven we voorlopig niet weer. Gelukkig!