We zijn er …bijna!

Daar zitten we dan ‘s nachts om 12 uur heerlijk aan een bak ‘fried rice’ . Vierentwintig uur geleden stegen we op en ondanks de goede herinneringen van het warme afscheid van iedereen lijkt Nederland erg lang geleden.
De reis verliep voorspoedig en de wachttijd van 10 uur in Istanbul gaat best snel als je zo nu en dan wat wegdut. Dan de laatste etappe. Na een kleurrijke zonsondergang is het donker en bewolkt als we boven House of Hope vliegen. Vorig jaar vertelden de kinderen in geuren en kleuren dat ze mij hadden zien vliegen. Dat zal nu niet lukken, jammer! “ We zijn er nu bijna, maar… nog niet helemaal!” Boven Accra hangt een zware onweersbui. We vliegen wat extra rondjes en moeten dan noodgedwongen naar Nigeria om bij te tanken.
Arme Pearl, zij zou er 8 uur zijn om ons af te halen, nu is het 11 uur. “Ha Hennie!” Buiten staan legio mensen om familie of vrienden op te halen. Pearl staat vooraan, een warme omhelzing volgt “You are welcome!” en dan snel met de bagage door de regen naar de auto. Bij het guesthouse tovert ze water, bananen en een rijstschotel te voorschijn. “ Eet smakelijk en slaap lekker! “ En… dat deden we! Een voordeel van slaap tekort, als een BLOK!
De volgende morgen zitten we als eerste in een lege trotro bij het trotrostation. Er is maar nauwelijks plek voor al onze bagage. De muziek die van alle kanten schalt, een mannetje wat Hohoe.. Hohoe.. Hohoe roept om klanten binnen te krijgen en de vele straatverkopers die je graag iets willen verkopen, ach wat heerlijk bekend allemaal. Omdat het zondag is loopt iedereen in de zondagse kleren, prachtig al de kleurrijke Afrikaanse stofjes. Klokslag 12 uur rijden we. We zijn er bijna…..