Onderweg naar Accra en Ada Foah

“Hennie bye!” Van alle kanten wordt er geroepen en gezwaaid. Hoe gezellig de kinderen ook zijn het is ook heerlijk om even afstand te nemen. ‘k Ben onderweg naar Accra en er valt genoeg te zien. Halverwege liggen een trotro en een vrachtwagen op hun zijkant. Mannen zijn nog bezig om de lading houtskool van de weg te halen. Zo te zien een verkeerde inhaalmanoeuvre van de vrachtwagen. Hoe de mensen van de trotro er afgekomen zijn is een vraagteken.
Verschillende keren worden, ondanks de waarschuwing geen bushmeat te eten in verband met mogelijke besmetting met het ebola virus, toch dikke ratten aangeboden aan de kant van de weg. Zijn de waarschuwingen hier niet doorgedrongen of worden ze onderschat?
In het weekeind vinden er altijd veel begrafenissen plaats en dat is onderweg goed te merken. Bij bijna ieder dorp zie je mensen gekleed in zwart en rood. Een begrafenis hier is niet alleen maar verdrietig, het is ook een bijna ‘feestelijk’ gebeuren hier. Familie en vrienden komen van heinde en ver om elkaar in zo’n weekeind te ontmoeten. Veel speeches, veel zang en dans, veel eten en..drank. “Celebration of life!”
Na zes uur reizen ben ik er. Rebecca komt me al tegemoet lopen. Het vermoeden dat ze weleens zwanger kon zijn, blijkt waar. Fijn voor haar, ook al voelt ze zich niet helemaal okay. Voor het eerst maak ik kennis met Michael en zondagmorgen ga ik met hem mee naar de kerk. Rebecca is moe en blijft lekker thuis. Michael is zondagschoolleider en hij dropt mij in de zaal. ‘k Verwacht zo half en half weer een luidruchtige dienst, maar dat valt reuze mee. De kern; breng je geloof in de praktijk van alle dag. Na de siësta als Rebecca de banku voor ’s avonds klaar heeft, lopen we nog even naar een nieuw groot winkelcentrum in de buurt. Ze kan niet nalaten Henk even te bellen, de verbinding is slecht, hij zit in Florida toch leuk om even zijn stem te horen.