Een groot feest

Hiep hoi ‘k ben op weg naar de kinderen en mensen van House of Hope. Hoe gaat het met ze? Vast gegroeid allemaal! Hoe is het afgelopen jaar met de nieuwe moeder Forstyn gegaan? Zijn Bless, Jeff en Etornam al vertrokken naar Ho om daar intern hun studie voort te zetten? We gaan het zien! Nog even geduld.

Het is klokslag 12 uur, nachtelijk Nederland met de ontelbare lichtjes van Amsterdam glijden beneden aan mij voorbij. Het IJ en de Oranjesluizen zijn met dit heldere weer prachtig te zien. Maansverduistering vannacht, ‘k hoop er nog iets van te zien en regelmatig tuur ik uit mijn raampje de duisternis in. Helaas!
De spanning van het geregel, het vertrek en het verlies van een gehoorapparaat verdwijnt zodra ik de bagage heb afgeleverd en door de douane ben. De reis gaat beginnen.

Alles verloopt voorspoedig, van de ruim tien uur die ik in Istanbul moet overbruggen heb ik er vijf van kunnen dutten. Mooi op tijd in Accra, om 8 uur ben ik al buiten en Pearl staat me al op te wachten. In de auto kletsen we bij over de kinderen van House of Hope.

De volgende morgen verder met de trotro, in Kledjo stap ik uit, vanaf hier nog een ritje van een kilometer naar House of Hope. Guideon, een van de kleintjes loopt op de weg, hij mag bij ons instappen en met een glunderend koppie zit hij op de achterbank. Hij steekt gelijk van wal; “Hennie…” een heel verhaal volgt al stotterend. Hij was de eerste uit school, de rest komt binnen gedruppeld en er wordt heel wat afgehugd. Een warm weerzien!
Wanneer ik mijn verlate lunch op heb, wil iedereen wel helpen. Bedden worden verplaatst, de bezem gaat erdoor en zodra ik begin met het uitpakken van zowel de koffers als de tassen die achtergebleven waren staat heel House of Hope om me heen. Het wordt een waar feestje!
Ook voor mij is het een verrassing wat er allemaal te voorschijn komt. Een gejuich schalt door de kamer, ha… mmm… snoep, hoi hoi… loombandjes, wow veel sterretjes, de kleintjes liggen al te spelen met de dominosteentjes. We maken er een prachtig en luidruchtig spel van en iedereen is vereert als ze iets naar mijn hokje mogen brengen. In bepaalde plastic zakken zitten cadeautjes of kleding. ‘k Voer de spanning een beetje op, de tas mogen ze zien, wat er in zit blijft nog even geheim. Zo mooi al die verwachtingsvolle snuitjes. Gespannen kijkt iedereen toe; wat zit er in die plastic zak? Waspoeder! Gejuich! Wat is dit dan? ‘k Hou mijn bikini voor. Gejuich alom! En zo gaat het nog een poosje door. Tegen etenstijd verdwijnen ze met schorre kelen van de pret naar de keuken .

De elektriciteit valt uit, gelukkig brengt de lamp van Corrie uitkomst . ‘k Rommel nog wat door, een (koude) douche en dan snel mijn bed in. ‘k Ben weer helemaal thuis en de kinderen zijn oprecht blij dat ik er ben. “We hebben je gemist” vertelden ze. Tja, op deze etage van het gebouw hebben ze normaal niets te zoeken. Nu ik er weer woon, komt groot en klein boven voor een babbeltje, een spelletje of een puzzel. De grote jongens vroegen al of ik weer ging naaien, ze hebben kleding gekregen die veel te wijd is. In het weekeind mogen ze er mee komen en gaan we zien wat ik er aan kan doen. Het wordt genieten de komende weken!