Het leven in House of Hope

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle blijk van meeleven via deze site ,de mail of andere wijze. Het is altijd heel fijn en bemoedigend iets van het thuisfront te horen. Thanks a lot!

‘k Zit in duisternis mijn verhaal te schrijven, op de grond liggen Gifty en Victoria te kletsen. Ze zoeken graag mijn gezelschap ook al zeg ik geen woord. ‘k Was net in de douche vanavond en … oeps het licht ging weer eens uit. Op de tast verder, ach en dat lukt ook! Het is net luxe kamperen hier. Koude douches, de was met de hand, geen koffie of thee ‘k drink alleen water (gezond he?), geen tv, regelmatig geen stroom, maar… ook geen ramen te zemen, geen afwas en huishouden, wel mijn eten op een presenteerblaadje. Een luxe die me wel bevalt. Wel heel veel naaiwerk op de naaitafel maar dat is geen moeite.

Vanmorgen half vijf ging de bel, teken voor de kinderen om op te staan, ik draai me nog lekker even om. Half zeven is vroeg genoeg. De kinderen hebben dan hun taken al gedaan. Helpen in de keuken, het doen de afwas van de vorige avond, de compound vegen en slaapzalen netjes maken.
Moeder Fayxstine heeft de wind eronder en mijn eerste indruk is dat ze het goed doet. Geen geschreeuw en gemopper, ze loopt de hele dag te zingen. Voor zover ik kan zien hebben de kinderen haar nu ook geaccepteerd. July de kookster en Bless haar hulp zijn minder tevreden “ Fayxstine not good!” zeggen ze. Wat niet goed is daar kom ik niet achter want beiden spreken geen Engels.
Vier van de oudste kinderen Bless, Etornam, Jeff en Sebastiaan zijn nu weg. Zij gaan naar een internaat voor de Secondaryschool en moeten nu in de vakanties naar hun familie. Dit kunnen een oom, tante of oma zijn. Een hele omschakeling voor ze. Pearl heeft Jeff regelmatig aan de telefoon met de klacht dat zijn oom hem aan zijn lot overlaat. Het is bij de Ghanese wet verboden de kinderen nog langer te houden, iets wat Beth de oprichtster voor ogen had. Hen hier houden tot ze voor zichzelf kunnen zorgen. Jammer dat dat nu niet blijkt te kunnen. Wel mogen ze, wanneer de familie er mee akkoord gaat en de kinderen het willen, doorleren en zal hun studie betaald worden door de sponsors uit Amerika.
Ondertussen hebben de vier hier een lege plek achtergelaten. Zij waren de oudsten en namen vaak de leiding. Bless was de oudste (14 jr) toen Corrie en ik hier acht jaar geleden kwamen, de anderen twaalf jaar. Van puber hebben we hen zien opgroeien tot volwassen mensen, heel bijzonder en mooi. Je hoopt en bidt dat ze hun draai kunnen vinden bij hun families. Hopelijk komen ze de komende jaren in de kerstvakanties nog eens aanwaaien zodat ik ze nog wat kan volgen.

Zo nu en dan vraag ik aan een van de kinderen die de komende jaren House of Hope moeten verlaten hoe zij dat vinden. Ze trekken allemaal een naar gezicht en dat kan ik me goed voorstellen. Ze zitten hier ongeveer 8 jaar of langer en hebben het goed wat eten, drinken, kleding en behuizing betreft. De “luxe” van hier zullen de meesten bij hun families ongetwijfeld missen.