'n Rustige start

Zondag zijn Edwin en ik weer met de computerlessen gestart. Jerian, Emily en Mozes zijn klaar met hun studie en zijn vertrokken. Erg jammer want hen kende ik vanaf het eerste uur. Sinds mijn vertrek vorig jaar was Edwin niet meer op St. Martin geweest om les te geven. De vele regens waren de spelbrekers. Met zijn verlamde benen in de beugels durft hij niet op een brommer te stappen als de weg glibberig is van de modder. In september waren de omstandigheden goed maar was er een staking van leraren. De rest van het jaar heeft het abnormaal veel geregend. Ook nu, terwijl januari gewoonlijk een droge maand is, valt er geregeld regen en is het kil. Maar goed, de computers zijn getest en… ze doen het stuk voor stuk goed!

Het Nyabondo Revalidatie Centrum is zo’n 50 jaar geleden opgericht om polio patiëntjes op te vangen. Edwin was een van hen. Dankzij inentingen is polio verdwenen en is de deur opengezet voor kinderen met een lichamelijke beperking. Acht jaar geleden toen ik hier voor het eerst kwam woonden alle kinderen hier. Het jaar daarna was twee kilometer verderop de school St. Martin en het internaat klaar en verhuisden de groten daar heen. Hier bleven de kleintjes die niet alleen een lichamelijk- maar vaak ook een geestelijke beperking hebben.
De kinderen die hier nu zijn, leiden een zittend of liggend leven. Met heel veel wilskracht slepen ze zichzelf over de grond. Door de weeks krijgen deze kinderen, voor zover mogelijk les in het klasje van Margareth of therapie van een van de fysiotherapeuten. Een enkele keer blijkt een kind een helder verstand te hebben en die kan later naar St. Martin. De tendens van de laatste jaren is dat hier steeds meer kinderen worden opgenomen die helemaal niets kunnen, zij zitten of liggen en kunnen niet zelf eten. De ‘housemothers’ hebben er de handen vol aan en wat grotere meisjes zijn ingeschakeld om hen eten te geven. Ook komt het voor dat een verblijf van een tijdje hier niets toevoegt en houden de ouders uiteindelijk de kinderen thuis.

Deze week stond opeens Dennis voor mijn neus. Wat een leuke verrassing. Hij was hier op het centrum als jochie van 12 a 13 jaar en een van de eerste computerstudentes, ten tijde van de verhuizing was hij klaar met school. Als afsluiting ben ik toen een weekeind met hem naar zijn ouders geweest en heb ervaren wat het is om in een lemen hutje te logeren. Heel primitief maar erg gezellig, onvergetelijk. Nu zie ik een man voor me, zijn prothese vanaf de knie mooi weggestopt in een heuse pantalon.

Op St. Martin kregen we een computerlokaaltje en de computers werden uitgebreid van drie naar vijf en twee jaar geleden werd apart voor de leraren een computer aangeschaft waar zijzelf verantwoordelijk voor zijn. Zij maakten regelmatig gebruik van de computers bestemd voor de leerlingen met als gevolg virussen die via usb-sticks de computers beschadigden. Dit jaar zijn dankzij die lerarencomputer geen problemen met de computers voor de leerlingen, mooi!

De vocationel training hier op het centrum is een apart onderdeel, een soort huishoudschool voor zwakbegaafde meisjes en jongens. Twee middagen in de week geven Edwin en ik ook hier computerles. We konden een paar jaar geleden vier computers kopen en twee werden er aangeschaft via Bondo Kids. De lessen zijn nu een vast onderdeel van hun opleiding. Ook kreeg het kantoor hier op het centrum een nieuwe computer dankzij support uit Nederland. In Kenia is de computer net als bij ons niet meer weg te denken. Voor veel jongelui is het hier, dat zij voor het eerst kennismaken met dit fenomeen en het wordt enorm gewaardeerd en gekoesterd.

“Hup Holland hup” , “We never walk alone!” en “We are de champions” De kleintjes luisteren met glinsterende ogen naar de Oranje Buddies. Ooit werden ze in Nederland uitgedeeld tijdens een EK of WK voetbal bij de boodschappen. Nu neem ik ze iedere keer als ik hier ben een paar keer mee naar de kinderen en ze genieten. Even drukken en je hebt een muziekje, ze schateren het ui, prachtig! ! Verder zijn er wat nieuwe speeltjes. De nieuwe bromtol en de piano zijn favoriet. Ze gaan van hand tot hand, iedereen mag het uitproberen. Wanneer de grote meisjes de piano hebben bemachtigd wordt er serieus bij gezongen “ I love you, you love me, we are a happy family!” Vanmiddag ging ik met wat ballen naar de kinderen. Een van de ballen heeft een lange nylon staart. Gooi je hem weg dan wappert de kleurige staart er vrolijk achteraan. Iedere keer als de bal hun kant op komt, joelen je van plezier. Op hun beurt mogen ze de ballen naar mij toegooien en ik ren me een rotje achter alle ballen aan. Hoe een simpel spelletje zoveel plezier kan veroorzaken! Heerlijk!

Volgende week gaan we werk maken van de goten en de tank. Deze week is Zuster Ludovena naar Nairobi voor een meeting en komt het er nog even niet van, maar ‘k houd jullie op de hoogte. Liefs Hennie