Armen te kort...

Armen te kort,

De hitte op het trotrostation in Accra zet alle mijn poriën wijd open. Toch is het pas 9 uur. Beth, de Amerikaanse oprichtster van House of Hope, is deze maand in Ghana en nu reizen we samen naar het noorden. We hebben pech! De trotro naar Hohoe staat op het punt te vertrekken met nog maar één zitplaats. De volgende staat al klaar. Er zit niets anders op dan deze te nemen. Mijn grote zakdoek is in een mum van tijd nat en we zoeken de schaduw maar in het busje, want buiten schijnt de koperen ploert onbarmhartig! Anderhalf uur later is ons busje vol en kunnen we eindelijk vertrekken.
De reis verloopt prima. Na vijf uur reizen stappen we uit in Kledjo en nemen de taxi. Terwijl Beth en de chauffeur alle bagage uitladen, komen de dames aangerend. Gladys voorop! Wat een verrassing! Beth had verteld dat er een nieuwe moeder voor de kinderen was aangenomen en ik verkeerde in de veronderstelling dat Gladys weg was. Ze is er dus nog en ik wordt van alle kanten geknuffeld. Wat een heerlijk weerzien! De nieuwe moeder Vivian en Tori een vrijwilligster uit Amerika doen niet voor de oude garde onder. Alsof we elkaar al jaren kennen.
Nauwelijks is mijn bagage naar mijn kamer gebracht of Lucie komt al aan met een bord vol heerlijk eten. We zullen wel honger hebben en…? Of we dat hebben!
Dan komt de schoolbus het erf op.
Als uit één mond schalt het Hennie! Hennie! Hennie! uit de raampjes. Ruim twintig kinderen stormen op me af, allemaal willen ze even mijn armen voelen. Wat een feest! Iemand grijpt mijn been, het is Francisca, een driejarig meiske die hier samen met Jonathan van twee een paar maanden geleden is gekomen.
Wat heerlijk om alle snuitjes weer te zien en… wat zijn ze groot aan het worden.
‘k Wordt belaagd met vragen; Hoe is het met Corrie en papa Wim? Heb je tijdschriften meegebracht? Je bent er toch ook met de Kerst? Heb je koffietoffie mee?(Italiaans drop). En spelletjes? En dvd’s? Laat ik die nou vergeten zijn. Het mag de pret niet drukken. Mijn “zijn” hier is het belangrijkste, dat laten ze mij overduidelijk zien, Heerlijk! Het wordt vast weer een fijne tijd!
Later showen een stel meisjes hun rokken die we vorig jaar maakten. Ze kijken me vol verwachting aan. “Oh wat zien ze er nog mooi uit” roep ik “jullie hebben geen nieuwe nodig dit jaar!” Beteuterd kijken ze mij aan. “Grapje…..!” Opgelucht bergen ze hun rokken weer op. Met kerst zullen ze weer heerlijk pronken met een nieuw stelletje!