Wat een pracht joch!

Het is op het heetste van de dag, de zon brand er lustig op los. ‘k Volg Nelson (mijn sponsor joch) door de achterbuurten van Kisumu. Armoedige huisjes met enorm veel rommel, voornamelijk plastic afval. Eerst naar zijn lievelings tante. Een somber huisje van hooguit vijftien vierkante meter. Hier leeft een gezinnetje met drie kinderen. De oom komt ook even thuis, hij verdient zijn geld door mensen achterop zijn fiets ( de boda boda) te vervoeren.
Dan op naar oma, weer een behoorlijk eind sjouwen en hoewel Nelson aan zijn linkerkant verlamd is, heeft hij er met zijn zwaaiende linkerbeen en zijn verlamde arm achter op zijn rug, flink de pas erin. Zijn jasje van het schooluniform hangt over mijn schouders als bescherming tegen de zon.
Oma zit in haar huisje en we worden hartelijk ontvangen. Twee en zestig is ze, zes van de elf kinderen overleden, waaronder Nelsons moeder toen hij 3 jaar was. Zijn vader overleed toen hij zes was. De vakanties brengt hij hier door. In Nederland genieten de meeste oma’s van hun kleinkinderen, hier heeft een oma ( zoals zovele oma’s hier) de zorg van de aantal kleinkinderen die wees zijn. Ze is dan ook oprecht dankbaar dat Nelson door kan leren en dat steekt ze niet onder stoelen of banken. Soms is er amper eten vertelt ze, het enige wat ze dan kunnen doen is samen bidden. In de hoek van het kamertje heeft ze op een tafeltje een handeltje, wat flesjes soda, zakjes waspoeder aan een lijntje, een pakje sigaretten, lucifers en wat ander klein spul. Een meisje komt binnen met één shilling, ze mag een snoepje uit een plastic pot graaien. Rijk wordt je daar ook niet van. Een paar jaar geleden belandde oma in het ziekenhuis. Toen ze terugkwam hadden ze haar hele handeltje gestolen en kon ze helemaal opnieuw beginnen. Een jochie van een jaar of zes zit me met zijn mooie oogjes op te nemen. Ook één van de kleinkinderen die bij haar woont, eigenlijk moet hij eerdaags naar school, maar schoolgeld ontbreekt. Nelson heeft zijn flesje soda voor de helft opgedronken, de andere helft geeft hij aan het neefje en een nichtje, evenals de twee biscuitjes die hij onderweg van mij gekregen had. Wat een lieverd!
We nemen met z’n drieën nog even een kijkje bij Lake Victoria en dan is het tijd voor afscheid, volgend jaar moet ik zeker weer komen! Vrouwen/oma’s in Kenia, de bewondering die ik al voor ze had, neemt nog ieder jaar toe!
In de stad doen we nog even wat boodschappen en Nelson vraagt of hij een wittebroodje mag voor de jongens op het internaat die hem helpen met water sjouwen wat voor hem moeilijk is. Het flesje fris wat we kopen op het matatu station verdwijnt in de plastic zak bij het broodje en de nieuwe broek voor het schooluniform. Het zal mij niets verbazen als ook dit naar zijn “helpers” gaat! Vandaag heb ik ontdekt dat hij weet wat delen is! Een prachtige eigenschap!