Still alive!
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
14 Maart 2014 | Kenia, Nairobi
Met een grote zakdoek voor mijn mond en neus ben ik onderweg naar St.
Martin voor computerles. Echte regen is nog niet gevallen, af en toe
een buitje tegen de stof zoals we dat in Nederland zeggen, maar zelfs
zo'n buitje helpt hier niet. Iedere auto of brommer die over de weg
raast laat het stof heerlijk stuiven en je waant je in een dichte
mist. Water komt niet meer uit mijn kraan en douche. De wc spoelt niet
meer door. Het is net primitief kamperen. 'k Zorg er meestal voor dat
mijn laptopje is opgeladen zodat wanneer de elektriciteit uitvalt ik
in zo'n geval 's avonds tenminste nog iets kan doen met mijn foto's.
De medewerkers drinken black tea want bij gebrek aan gras geven de
koeien geen melk meer.
Vorige week zaterdag zou ik met Nelson schoenen kopen in Sondu. Een
uur voor vertrek krijgen we de boodschap dat er gevechten zijn tussen
de Luo's en een aangrenzende stam. Beter om niet te gaan!. Tijdens de
computerlessen, horen we dat er branden zijn. St. Martin ligt op de
rand van de Tafelberg en we kunnen het tafereel helemaal volgen. Ver
in het dal laaien vlammen hoog op. Akkers zijn door de "vijand" in
brand gestoken. Zr. Ludovena was op weg naar Kisumu, onderweg waren
bijna alle wegen geblokkeerd. Zodra de auto was gerepareerd snel met
een grote omweg terug naar het "veilige" Nyabondo! Bij de rellen zijn,
zo horen we later, aan de kant van de Luo's vijf mensen gekild.
De volgende dag krijgen we tijdens de computerlessen opnieuw een
berichtje. Een auto is dichtbij de school van de Tafelberg de diepte
in gestort. De remmen weigerden. Gelukkig was de chauffeur 'still
alive'. Hij kon nog net uit de auto springen voordat die
holderdebolder naar beneden stuiterde en op de weg naar Sondu terecht
kwam.
Linnet, een gezonde pittige meid die hier de secondaryschool volgt
neemt me op sleeptouw. Dit moet je zien! We bekijken de plaats des
onheils eerst van boven af. Stukje bij beetje dalen we voorzichtig
hand in hand, de toch wel erg schuine helling af. Ramptoerisme heb je
ook hier en nu ben ik zelfs van de partij haha...
Als we het gebeuren bekeken hebben wandelen we hand in hand over de
weg terug en praten we over "elkaar tot hand en voet zijn". Samen hand
in hand kom je verder, geestelijk en natuurlijk. De handen in een
slaan! 'n Mooi beeld in een roerig weekeind!
Een paar dagen later zijn we, na de inkopen in Kisumu op weg terug.
Mooi op tijd zodat ik weer kan zingen met de meisjes. Maar ja... hier
weet je het nooit.
Twee weken geleden waren we ook prachtig op tijd. Toch liep ik het
zingen mis. Op de terugweg was er een grootscheepse politiecontrole.
Het vignet van de verzekering was twee dagen over datum. Daar sta je
dan. De politie heeft geen haast. Die laat je staan en wachten tot je
uiteindelijk met een mooi bedrag over de brug komt, die vervolgens in
eigen zak verdwijnt.
Ook nu staan we aan de kant van de weg. 'k Zit hoog en droog in de
schoolbus van de naastgelegen school van St. Anne. De krekels zingen
hun hoogste lied en dit doet me denken aan een boek van Doris Lessing
"The grass is singing" wat zich afspeelt in Zuid Afrika. Het is alsof
ze, net als de mensen blij zijn met de 'vrouwelijke' regen die
zachtjes neerdaalt op de verschroeide aarde.
Af en toe kijk ik uit het raampje wat zich in het donker afspeelt.
Eindelijk is na een uur wachten de politie op komen dagen.
Terwijl we net met de auto van het centrum Ahero voorbij waren, stak
een auto uit een zijweg onverwacht over. Ontwijken lukte niet meer en
dan... sta je stil. Als ik weer opkijk grijpt Zr Ludovena naar haar
hoofd, gelukkig geen bloed is mijn eerste gedachte. Als ik de
positieven heb om naar James te kijken staat hij al naast de auto druk
te praten en te gebaren naar de andere chauffeur die gelukkig ook
ongedeerd is. In een mum van tijd staan beide auto's omringt door?
Ramptoeristen! "Don't worry!" probeert sister mij (en zichzelf) gerust
te stellen. "No I am not worried, I am happy, we all are still alive!"
En dat komt uit de grond van mijn hart!
Mijn knie heeft een dreun gehad en ook mijn hoofd is niet zachtzinnig
in aanraking gekomen met het plafond en één van mijn kleine teentjes
staat een beetje raar schuin. Nou ja als het niet meer is. 'k Ben al
eens eerder thuis gekomen uit Afrika met een gebroken teen. Dat we
"Still alive!" zijn, is het enige dat telt!
Toen kwam de schoolbus voorbij. De chauffeur herkende de auto van het
centrum en parkeert zijn bus aan de andere kant van de weg. Wanneer
het donker is en het begint te regenen, kan ik maar beter in de bus
het verloop afwachten. Na nogmaals een uur kunnen we eindelijk onze
boodschappen overhevelen naar de bus. Met de auto valt niet meer te
rijden, maar blikschade kan gerepareerd en een uur later zijn we
"Thank God!" veilig en wel thuis. Tot mijn grote verrassing komt er
weer water uit de kraan en sinds lange tijd heb ik weer eens een
heerlijke douche!
Vorig jaar is naast de kerk een soort bedevaartsoort gebouwd (shrine).
De kerk wil hier nog meer bij bouwen en heeft geld nodig. Van de
scholen rondom en het centrum wordt een bijdrage verwacht maar die
vinden het wel even genoeg. Nu werd er tijdens de zaterdagavonddienst
over de hoofden van de leerlingen heen gebakkeleid. De meisjes waren
behoorlijk verontwaardigd en zijn boos uit de dienst gelopen.
-
15 Maart 2014 - 03:55
Leen Guijt:
Hallo Hennie, je hebt daar wel een heel avontuurlijk leven ! Goed van je dat je je kalmte bewaart en gewoon doorgaat met ademhalen. Wij weten natuurlijk dat God onze Vader is, die weet wat wij nodig hebben. Zoals ook in Handelingen 17:28 staat: Want in Hem leven wij, bewegen wij en zijn wij.
Gods rijke zegen gewenst door Leen Guijt. -
15 Maart 2014 - 09:49
Bea:
Je maakt wel wat mee Hennie mooie en mindere mooie dingen bedankt voor de nieuws brieven
groetjes Bea.
-
15 Maart 2014 - 12:36
Christiana:
Still alive, gelukkig maar, tel je tenen voordat je weer terug komt. En zingen kan je nu onder de douche. Ondanks alle stof van de droogte spreken je verslagen van een heerlijke frisheid. Maar ik kan me indenken dat er af en toe ook wel moeilijke uurtjes tussen zitten. Maar een ding is zeker, je bent nooit alleen. Liefs -
16 Maart 2014 - 12:01
Henk:
Hoi Hennie,
Heftige verhalen. Blij dat het zo is verlopen. Liefs.
Henk. -
17 Maart 2014 - 10:11
Corrie Stam:
Beste Hennie,
Dank voor je mooie verhalen. Je maakt wat mee ,maar gelukkig
Ben je er goed vanaf gekomen bij de aanrijding.
We wensen je heel veel sterkte, en bewonderen je inzet daar!
De thuisreis komt alweer in zicht. Tot ziens in Kampen!
Groeten van Henk en mij! Corrie. -
18 Maart 2014 - 12:33
Duurt:
Meid, wat een avonturen. Die beleef je hier in Nederland niet elke dag...
Nou, hou je haaks en tot ziens! Groet'n van ons tweetjes,
Duurt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
