De jongens van Irene

Irene is een jonge vrouw, weduwe met drie meisjes in de schoolgaande
leeftijd. De meisjes worden opgevangen door haar ouders en zij werkt
hier 24 uur per dag. Op de slaapzaal van de kleine jongens is een
hokje afgeschermd waar zij kan slapen.

Het is een gezellig groepje, ze hebben ongeveer dezelfde leeftijd en
zijn reuze enthousiast als ik mijn gezicht laat zien.
Drie jongetjes kunnen enigszins lopen. De rest gaat behendig
schuifelend over de grond. Niets krijgen ze kado, ze moeten zichzelf
redden. Alleen als ze erg nodig moeten plassen, dan hoor je pie pie en
dan gaan we op zoek naar de Vim bus.
"In Nederland", vertelde eens een fysiotherapeute hier, "worden
gehandicapte kinderen weleens te veel in de watten gelegd. Alles wordt
aangepast." Dit gebeurt hier niet en dat lijkt erg zielig, aan de
andere kant leren de kinderen hier zichzelf te helpen en te
ontwikkelen. Hun mogelijkheden, hoe beperkt ook, worden zo
ten volle benut. Thuis bij hun familie moeten ze zich ook vaak zelf
maar zien te redden. Het wassen en aankleden neemt erg veel tijd, maar
het is leuk te zien hoe ze soms elkaar ook helpen.

Eerst de drie die kunnen lopen. Alarycalan is een kleine dwingeland.
Wordt er met de bal gespeeld, schreeuwt hij moord en brand want dan
wil hij de bal. Zijn we kralen aan het rijgen, gaat hij tekeer tot hij
ook een ketting heeft enz. enz. Maar zijn we aan het zingen is hij
degenen die een dansje maakt en dat is ook weer leuk om te zien. Vaak
wordt hij op de stoel vastgebonden anders zwerft hij overal heen en de
moeders hebben geen tijd er steeds achteraan te lopen.
Wicliff is met zijn stok net een oud mannetje als je hem ziet lopen.
Een onberekenbaar ventje die uit baldadigheid zomaar je de bril van
het hoofd kan slaan of een tik tegen je fototoestel geeft als je een
foto wilt maken.
Om Geofrey te zien lopen is best grappig met zijn kromme beentjes
achter de bal aan en hij heeft het grootste pret. Een jochie met veel
plezier!
Dan Oich, praten kan hij niet maar wijzend met zijn vingertjes weet
hij je goed duidelijk te maken wat hij wil. Edwin en Jozef, klein en
groot. Als inleiding van het verhaal van David en Goliath, vroeg ik
wie van hun tweeën het zou winnen als ze gingen vechten. Jozef zat te
stralen; hij natuurlijk! Na het verhaal zat Edwin te stralen, om te
winnen hoef je niet altijd een krachtpatser te zijn.
Jerry heeft het ook erg naar zijn zin hier en geniet van de aandacht
die je hem geeft. Ach stuk voor stuk heerlijke ventjes. En Irene is
het daar helemaal mee eens!

Foto's te zien bij verwendagen