Aanstekelijk enthousiasme (1)

Het was even tobben met de computers, allemaal bleken ze een nieuw batterijtje nodig te hebben. Het kapotte screen was vervangen door een nieuwe, het heeft slechts een middag geduurd en toen was hij weer stuk, nu door een rare beweging van mijzelf. Dat was even balen, onherstelbaar! Even was ook echt even, hier leer je dingen te relativeren. Het is maar een screen, inmiddels istie vervangen uit eigen portemonnee en nu kunnen we weer met vijf computers aan de slag.
Doordat de stroom hier regelmatig uitvalt en gelijk weer aanflits hebben de computers veel te lijden. Dit is op te vangen door een UPS apparaat naast de computer. Je hebt dan rustig de tijd om je werk op te slaan en de computer op een normale manier af te sluiten.
In het verleden had ik er al een gekocht, maar ‘k heb er nog twee aangeschaft. Mocht er iets overblijven van de giften kan ik er misschien voor mijn vertrek nog twee kopen. Dan zijn ze allemaal beschermt, het is een behoud voor de computers, zo niet dan hebben we volgend jaar weer een doel.

De computerlessen op St. Martin zijn uitgebreid. Op donderdag en vrijdagmiddag probeer ik ook te gaan. In het weekeind zijn het vaak de oudsten die er gebruik van maken, maar de leerlingen van klas 7 en 8 van de basisschool schoten er bij in. Hun enthousiasme kent geen grenzen. Vorige week was ik er een hele dag vanwege de monteur en heb ik het lokaaltje een schoonmaakbeurt gegeven. In de lunchpauze kwamen al een stel jongens binnen stormen “Mogen we nu ook komen?” “Ja dat mag!” Wanneer hun lunch klaar is moet ik ze wegsturen,” Nu eerst eten!” In een mum van tijd zijn ze terug. Jaren hebben ze toe moeten kijken hoe de groten heerlijk achter de computer zaten. Nu mogen ze eindelijk zelf. De jongsten zijn Samuel en Obiri zijn vrienden, al schuivend op hun achterste glipten ze vaak het lokaal binnen. Beiden pientere ventjes. Een feest om hen geconcentreerd bezig te zien.

Zodra de lunchpauze voor de kinderen voorbij is, lunchen de leraren. Ik mag een hapje mee eten. Het Keniase voer; ugali (maispuree)en sukuma wiki (’n groene andijvie achtige groente). Iedere dag hetzelfde, met wat zout smaakt het me een beetje. Oh… wat mis ik dan het Ghanese eten!
Er is altijd veel plezier, wat vrijgezelle leraren willen mij als schoonmoeder. Wanneer komt je dochter deze kant op? Ze moet een slimme man hebben, dus doen we een kwis met vragen als ; heeft Nederland een president, een koning of koningin? Grote hilariteit bij de antwoorden. Altijd valt er wel iets te lachen. ’n Mooi stel!

Een lange slungel staat al een poosje in het computerlokaal toe te kijken, hij is nieuw. Hij wil ook graag. Met enige aarzeling mag hij van mij achter een vrijgekomen computer. Zijn ledematen schokken alle kanten op. De muis vastpakken is een groot probleem, maar hij wil en zal… Met zijn gebrekkige spraak geeft hij na een poosje aan dat het beter is de muis te bewegen op zijn bovenbeen ipv op de tafel. Slim bedacht Charles, dit gaat inderdaad beter. Bij iedere streep in het programma Paint is hij enthousiast. Hij snapt met zijn hoofd hoe het werkt, alleen zijn lijf gehoorzaamt moeizaam. Als we om 5 uur stoppen, kijkt hij mij glunderend aan: “Morgen kom ik terug hoor!” Nagenietend sjok ik na een lange dag naar huis.