Deining in de dining

Een kleine taxi stopt op de compound. Twee meisjes en drie jongens stappen uit. De bagageklep gaat open, twee kratten frisdrank en een doos worden uitgeladen. Fayxstine die net klaar staat om naar een Bijbelstudie te gaan komt erbij. Ze komen uit Hohoe, zitten daar op een universiteit voor gezondheidszorg en willen graag iets voor en met de kinderen doen. In een mum van tijd is iedereen in de dining aanwezig. Ze zijn wel te porren voor een feestje, want dat wordt het. Terwijl het ‘ meisjeskoor’ van House of Hope enthousiast zingt, wordt er nog enthousiaster gedanst. ‘k Zie Juliet achter het raam buiten mee te dansen, ‘k haal haar erbij en we voegen ons bij de dansgroep. Mother Fayxstine zit van een afstandje de deinende massa gade te slaan.

Na de zang en dans worden soda’s en biscuitjes uitgedeeld en krijgen we een Bijbelverhaal. De doortocht door de Rode Zee wordt een succes story. Wil je dokter worden? Als je gelooft is alles mogelijk. ‘k Heb altijd moeite met dit soort bespiegelingen. Heb je in Afrika rijke ouders of kom je uit een invloedrijke familie, ja dan lukt je dat misschien. Voor de kinderen hier liggen de kansen toch aanmerkelijk lager, ook met geloof! Gelukkig dat een goed en rijk leven niet afhankelijk is van status en inkomen.

Een kwis volgt. Geef je het goede antwoord, krijg je als beloning een lolly. Ook als je geen goed antwoord hebt, de lolly is er uiteindelijk voor iedereen. Tot slot een fotosessie. Als een van de jongens Fayxstine, Juliet en mij op de foto wil hebben, weigert Fayxstine om erbij te komen. Jammer de twee zijn nog steeds water en vuur. Stal andere jaren bij zo’n happening Etornam altijd de show, nu wordt Esther aangesproken en ‘k heb haar zelden zo ontspannen zien genieten. Ze laat haar nieuwe dress aan de jongelui zien en ‘k vertel hen dat ze over een paar jaar bij Esther terecht kunnen voor een Africa dress. “Ze mag mij nu al wel de maat nemen” grapt een knul en Esther weet van verlegenheid niet waar ze kijken moet.
Dan komt het autootje hen weer ophalen. Ook Fayxstine kruipt er bij in, ze gaat alsnog naar de bijbelstudie. Twee plus chauffeur voorin en vier man achterin, ach er gaan veel makke schapen in een hok zeker in Ghana. Een uur later dan normaal zitten we heerlijk te slikkeren aan de banku.

Dan nog het huiswerk. De jongens hebben een tafel en banken naar buiten gesleept en zitten onder een grote lamp te werken terwijl de muskieten om hen heen dansen. Jonathan en Guideon vliegen elkaar in de haren, ze zijn moe en kunnen weinig meer verdragen. Geen moeder die hen ’s avonds met een verhaaltje naar bed brengt en lekker toestopt. Wel een grote broer gelukkig die je oppakt en een beetje troost.

Kun jij de kleintjes niet naar bed brengen, vraag je je misschien af? In de eerste plaats is hier niemand die zegt wanneer ze naar bed moeten, dat bepalen de kinderen zelf. Fayxstine en Juliet zie je na de avondsluiting niet meer. Is er geen elektriciteit dan is het meestal rond half negen stil. Is er wel licht dan kan het nog lang rumoerig zijn. Niemand die zich met hen bemoeid of zegt ‘nu is het afgelopen, naar bed jullie’ het is een vrijgevochten stelletje. Ten tweede moet ik voorzichtig zijn dat ik de kinderen emotioneel niet teveel aan mij bind waardoor ze het na mijn vertrek extra moeilijk krijgen. Het is altijd een beetje balanceren, wat wel, wat niet.
Wel kan groot en klein terecht met kapotte kleding, knieën en boeken die uit elkaar vallen, schoenen en rugzakken overal is wel een oplossing voor te vinden. Ze krjgen een knuffel, high five of een klap op hun schouder op de koop toe en ze verlaten met een brede smile mijn kamer.
Nu het meeste naaiwerk klaar is, is er meer gelegenheid om zoals gisteren languit op de grond met wat jongens puzzels op te lossen of te maken. Zo een aantal weken per jaar er voor ze ZIJN, ook al gaat iedere vrijdag mijn deur op slot en dein ik even niet mee op al hun wensen, het is Goed!