Over moeders en housemothers

Na de operatieweek hoor ik dat een jochie, wat geopereerd zou worden, hier is achtergelaten. De operatie kon vanwege te laag HB niet doorgaan en de vader wilde het kind niet weer meenemen. Het moest hier maar blijven, hij deed er afstand van. De moeder overleed en zijn nieuwe vrouw wil dit kind niet. Op een middag zoek ik hem op, 'k verwacht een meervoudig gehandicapt kind. Tot mijn verbazing is het een leuk joch van tien met een helder verstand. We maken gezellig een babbeltje. Waarschijnlijk zal via Bondo Kids een sponsor voor hem worden gezocht zodat hij hier kan blijven en tzt op St. Martin naar school kan.

Klop, klop... wat kinderen van het personeel staan voor mijn deur. Salli's vinger bloed en onder grote belangstelling plakken we er een mooie pleister op. Haar oudere zusje vertelt dat hun moeder met de twee broertjes nu in Kisumu woont. Vader Jim heeft een andere vrouw in Sondu. Ook Ken van de workshop zijn vrouw is om die reden met twee kindjes vertrokken. Tijdens de operatieweek vroeg ik Jacky de verpleegster of haar man ook meerdere vrouwen heeft. “Nee, dat is specifiek iets van de LUO stam hier”, vertelde ze.

Eunice de verpleegkundige kreeg vorig jaar een hersenbloeding en raakte halfzijdig verlamt. Nu is ze hier voor behandeling. Sinds vorig jaar is er wel wat verbetering, maar Dr. Nyakinda van de operaties denkt dat ze dmv een nieuwe therapie verder kan komen. Maar... Eunice is een ongehuwde moeder met een tweeling van vier jaar en heeft nu geen inkomen meer. Hoe betaal je dan de doktersrekening? Een familielid van mij wil dit wel op zich nemen. Iedereen blij, blij! Zodra een afspraak is gemaakt, gaan we samen naar Kisumu.

Nu de housemothers! De laatste jaren is hun taak flink zwaarder geworden. De eerste jaren waren er twee groepen met elk één moeder. Nu zijn het er vier! De vierde groep van oudere meisjes is 'ingelijfd' bij de meisjes van de opleiding. De andere drie groepen twee jongens- en een meisjesgroep hebben nu elk twee housemothers en dat is geen overbodige luxe. Iedere groep heeft een paar kinderen die volledige verzorging nodig hebben. Vroeger was een enkeling niet zindelijk, moesten jochies plassen dan ging de Vim-bus rond, nu dragen de meesten Pampers. Een aantal kinderen hebben slikproblemen en krijgen gepureerd eten. Meer dan de helft zit de hele dag in hun (rol)stoel of liggen op de grond en geven weinig of geen respons. Wat wel erg leuk is, is wanneer ik op woensdag in het klasje kom waar deze drie groepen 'naar school gaan' en we zingen, dan genieten ze toch zichtbaar! De kinderen die nog wel iets kunnen, leren dmv liedjes en het elke dag herhalen van cijfers en letters. De dikke kleurpotloden, ooit gekocht bij de Aldi en de kleurplaten die aansluiten bij de les is een feestje. Sheila en Ezekiël die vanwege hun spasmen geen potlood vast kunnen houden, nemen het potlood in de mond en het is verrassend wat ze kunnen. Rachel de dochter van Pamela (adm.) is kleuterjuf en doet nu tijdelijk dit klasje op een erg leuke manier. Aan het einde van de middag schuiven wat kinderen die dat kunnen naar buiten, dikke pret met de slingerbal en wat speeltjes. Arun en Marceline, twee mensen met een geestelijke beperking uit de omgeving spelen vaak vrolijk mee.

De moeder van Judy komt na veel gebel eindelijk opdagen. Ze vertelt dat ze ziek is en niet met Judy naar het ziekenhuis kan. Zal Judy overlijden, dan moet dat maar! Cru gezegd! De begroeting tussen moeder en dochter is erg koeltjes. In feite had ze al afstand van Judy genomen toen ze nog een kind was. (Geen oordeel hoor, je weet niet waar de vrouw mee heeft geworsteld!) De moeder ging als theeplukster naar Kericho en is nu een oude afgeleefde vrouw, terwijl Judy (21 jr ),in de tien jaren dat ik haar nu ken, zich prachtig heeft ontwikkeld. Dat ze een dwergje is schijnt haar totaal niet te hinderen, ze is bijdehand en erg handig. 'k Heb grote bewondering voor haar! Nu de moeder het officieel af laat weten, komt Zr. Ludovena in actie en gaan we eindelijk met Judy en housemother Penina naar Kisumu. Stilletjes zit ze in de auto tegen me aan. Het wordt een lange dag met veel geregel. Nu is, na al het wachten bij verschillende instanties en klinieken, alles rond en zal het ziekenfonds toch de chemo kuren vergoeden. 's Avonds kwart over acht worden we, alsof we een week weg waren, met gejuich en omhelzingen ontvangen door de andere meisjes. Judy ligt als reactie op de intensieve dag een paar dagen uitgeteld op bed.
Uit het potje Rose kan ik nu wat bijdragen aan de benzinekosten en wat extra versterkend voedsel. Veel eetlust heeft Judy niet, maar 'k haal op de markt wat extra fruit en een eitje gaat er ook nog wel in. Waar ik bezorgd over ben is haar vermoeidheid. Kan haar lichaampje straks de chemo aan? We hopen het van harte!!!