“Education for all!”

Na de drukke operatieweek breng ik het grootste gedeelte van het weekeind door op school voor de computerlessen. Een totaal ander wereldje! St. Martin is één van de weinige Special Schools voor kinderen met een beperking. Een kleuterklas, een basisschool, drie klassen voor bijzonder onderwijs en de nieuwe Special School St. George voor voortgezet onderwijs. Het motto van de school is “Onderwijs voor iedereen” maar dan ook echt iedereen, ook normale kinderen uit de omgeving zijn welkom.

De leerlingen van de Secondaryschool zaten vorig jaar nog in een primitief gebouwtje, nu zitten ze in een nieuw schoolgebouw, gefinancierd door een kerk op Malta. Helaas is de priester onverwacht overleden en ligt de afwerking van het gebouw voorlopig stil. Toch is het een hele verbetering. Deze leerlingen hebben veelal een gezond verstand maar lichamelijke beperkingen en/of gedragsproblemen zoals autisme. Daniël is één van hen, zodra je hem ziet begint hij over de Am. politiek, democraten en republikeinen. Veel vrijheid hebben deze leerlingen niet. Ook in het weekeind wordt gewerkt! Aan het einde van de middag als hun wasje klaar is, is er tijd voor ontspanning. Terwijl ik om vijf uur het computer lokaaltje sluit, hoor ik gezang. In een lege klas zijn een tiental meisjes enthousiast bezig met zang en dans. Vorige week zondag waren beide scholen hier bij een openluchtdienst. Dansend bracht een groepje meisjes de bijbel naar voren. Tot mijn verrassing sloten leerlingen van St.George aan. Dolphin met haar te korte been in een beugel en Merceline met een prothese voorop. Ook een meisje met spasmen doet mee, haar bewegingen zijn houterig maar wat zou dat? 'k Krijg een brok in m'n keel, ze doen het toch maar!

Zo doordeweeks als iedereen in de klas zit, is het nog wel ordelijk, maar in het weekeind is het toch wat chaotisch. Kinderen met soms ernstig lichamelijke afwijkingen maar met een goed stel hersens tussen ontzettend veel kinderen met een meervoudige beperking. Met een minimum aan personeel krioelt alles door elkaar en niet altijd peacefull. “Onderwijs voor iedereen” prachtig, maar wanneer ik dit allegaartje (zie foto's) zo bij elkaar zie, rijst toch de vraag 'is dit wel zo wenselijk'? Aan de andere kant mag je blij zijn dat er iets wordt gedaan aan opvang voor deze kinderen. De gebouwen zijn erop aangepast, goed toegankelijk voor rolstoelers en rollators en dat is mooi! Het terrein er om heen is gedeeltelijk geplaveid, moeten de jongens naar het toilet dan mist een fatsoenlijk pad. Van de giften dit jaar kunnen we hopelijk snel met een pad beginnen. Evenals het verwijderen van de kapotte watertank en het plaatsen van een nieuwe. Eea hangt af van de beschikbaarheid van Jim, de technische man. “Geduld Hennie it's Africa'!”

Tijdens de lunch is het één grote smeerboel! De kinderen met spasmen kliederen er lekker op los. Als Edwin arriveert kan ik een uurtje stoppen en verdwijn ik met een zak kleurpotloden en kleurplaten naar de eetzaal. Sommigen krassen alleen wat, anderen zijn verrassend goed. Om vier uur neem ik het weer over van Edwin. Vaak ben ik pas rond zes uur terug op het centrum. Douchen, eten en tot slot naar de boys voor UNO. Zaterdagavond was het de beurt van de meisjes, maar liefst negen enthousiaste speelsters die ik in twee groepjes een beetje tracht te coachen. Alles is gericht op de 'final competition' op de feestavond vóór mijn vertrek. Al met al een welbesteed weekeind!

Maandag even pas op de plaats, een wandeling naar Sondu en 'k neem een kijkje bij de geopereerde patiënten . Het meisje van het botten cement heeft een plastic zakje met wat kleine kluwentjes wol om te haken. Mijn voorraad wol is groot genoeg en ze is helemaal gelukkig als ik haar wat kom brengen. In een mum van tijd laat ze mij trots een tafelkleedje zien.

Een bezoekje aan de lerarenkamer van de school deze week was als vanouds, erg gezellig en met veel gelach. Mannen en vrouwen met een hart voor het gehandicapte kind. “Education for all” een prachtige maar zware taak! En niet alleen voor hen, de housemothers hebben het zo mogelijk nog zwaarder. In december overleed niet alleen lerares Margareth van het klasje hier, ook housemother Theresia van St. Martin overleed, zij werd naar huis gestuurd met klachten van benauwdheid en overleed aan een hartaanval. Erg schrijnend, temeer omdat met een betere gezondheidszorg beide dames van in de vijftig hoogst waarschijnlijk nog hadden geleefd!