Zorgen om Judy…

Maandag loop ik voor de zoveelste keer naar het kantoortje met de vraag; hoe gaat het nu verder met Judy? Ze ligt veel op bed met rugklachten en haar borst is pijnlijk. Gelukkig smult ze nog wel van een gebakken eitje, wat fruit en yoghurt, maar het gewone eten komt er allemaal weer uit. Er moet iets gedaan worden! Op kantoor gaat de voorkeur uit naar een 'privé kliniek', maar dit is erg duur en na rijp beraad zie ik dat niet zitten. Bovendien heb ik er vorig jaar voor gezorgd dat Judy in het ziekenfonds kon, zodat de behandeling vergoed zou worden. Dan hoor ik dit, dan dat. Hoe zit het nu eigenlijk? Daar kom ik de volgende dag achter!

's Avonds hoor ik dat we de volgende dag met Judy naar Kisumu gaan. Eindelijk actie! Blijkbaar was ik nu duidelijk genoeg; geen privé kliniek! Het geplande vertrek om 8 uur wordt half 10, vlak voor vertrek een lekke band. Reservewiel geplaatst en met de band naar de garage in Sondu. Weer in de wacht! Dan...hé hé… we rijden! Halverwege Ahero staan we weer. Er is een ongeluk gebeurd. Jim en sister herkennen het wrak en willen een kijkje nemen want het is de ambulance van het St. Joseph ziekenhuis schuin tegenover ons. Een vrachtauto staat dwars op de weg. Even later zijn ze terug. De ambulance was met twee patiënten en vier verpleegkundigen onderweg naar Kisumu voor een scan. Alle zeven incl. de chauffeur zijn zwaar gewond naar een hospitaal in Ahero gebracht. Gezien de ravage is het een wonder dat ze nog leven. Judy is er maar lekker bij gaan liggen, hoofd op schoot bij Penina, haar benen bij mij. 'k Vroeg haar vanmorgen of ze er tegen op zag. “Nee, 'k ben blij dat er nu wat gebeurt!” vertelt ze.

Als we eindelijk aan de beurt zijn in het ziekenhuis, moet er eerst bloedonderzoek worden gedaan. De chemo van november is eigenlijk 'verlopen'. Als sister even weg is, vraag ik de arts hoe het zit met de verzekering en 'k krijg nu een aardig goed beeld. Het komt er op neer dat 4 van de 6 chemokuren á 200 euro worden vergoed. Iedere patiënt heeft recht op een bepaald bedrag aan behandelingen. Voor alles moet een aanvraag worden ingediend. Kom je boven je budget uit, dan wordt dit afgewezen en zijn de kosten voor eigen rekening. Een tijdrovende rompslomp! 'k Begrijp nu de voorkeur voor een 'privé' behandeling. Je gaat, betaald en klaar ben je, snel en gemakkelijk, maar... erg duur! Terwijl we bij het laboratorium zitten te wachten, brengt sister ons wat brood en melk voor een late lunch en weg is ze weer, want voordat men bloed afneemt moet duidelijk zijn of het vergoed wordt, anders moet je contant betalen. Judy vraagt benauwd om een plasticzak en alles komt er in grote golven weer uit. Twee uur later is er toestemming voor het bloedonderzoek. Daarna 'in de wacht' voor de uitslag, we zijn de laatsten. Om half negen zijn we terug op het centrum. Morgenvroeg kunnen we gaan voor de chemo!

Om negen uur zijn we al in het ziekenhuis, het is vrij rustig en dat geeft hoop! De paar slokjes water en het biscuitje komen weer terecht in één van de plastic zakjes die ik gisteren op 't laatst nog in mijn tas had gestopt. Om één uur horen we uiteindelijk dat de chemo door kan gaan, maar... twee medicamenten zijn niet aanwezig, die moeten we zelf kopen bij een apotheek in de stad. Penina en ik doen er een half uur over om sister te pakken te krijgen. Ze is met Jim de stad in voor andere dingen. Bij de poort van het ziekenhuis wacht ik ze op met het recept en een uur later ligt Judy dan eindelijk aan het infuus. ( Geef mij Isala maar!)

Het 'potje Rose' heb ik omgedoopt in 'potje Judy'. Er kwam een mooie gift binnen speciaal voor dit potje. Alleen…? Om de twee chemokuren, medicijnen, een eventuele latere CT-scan, een jaar ziekenfonds en een bijdrage te kunnen leveren aan de vervoerskosten zou een aanvulling voor dit potje wel heel erg welkom zijn. Het centrum kan deze extra kosten eigenlijk niet dragen. Van de familie is, zoals ik al eerder schreef, niets te verwachten. Vandaar dat ik met enige schroom vraag; “Mogen we voor Judy, zo'n mooi en kostbaar klein mensje een kleine bijdrage uit Nederland verwachten?” Vele kleintjes maken één grote! We hopen en bidden dat ze de behandeling kan krijgen die noodzakelijk is en dat deze bij Judy aanslaat en uiteindelijk genezing zal brengen. Vanmorgen toen ik haar het eitje bracht vroeg ze warempel om haar borduurwerkje, de flinkerd!
Van ons allen een warme groet uit Nyabondo waar iedereen hoopt en bidt dat Judy zal herstellen, want bij groot en klein is ze enorm geliefd!

NL92 RABO 0397 3708 30 van Bondo Kids Zwolle (aftrekbaar) ovv 'potje Judy'
NL37 SNSB 0909 9721 09 tnv H. Berends-Kok IJsselmuiden ovv 'potje Judy'