Wachten op… ?

“Hennie, we wachten op je, iedereen zit al in de bus!” Rachel staat voor mijn deur. Pamela zou mij vertellen hoe laat we naar de begrafenis zouden gaan. Omdat ik nog niets had gehoord, was ik druk met een wasje en het opruimen van mijn huisje. Gelukkig had ik alles al klaar gelegd en snel schiet ik een andere jurk aan. Wachten op... een muzungu, nog nooit voorgevallen haha...! In de bus een deel van het personeel en leden van het koor waar Eunice lid van was toen ze hier werkte. Het lijkt wel een schoolreisje, men is een dagje uit! Halverwege in Ahero hebben we een lekke band. Een extra band is er niet en nu is het wachten op... de reparatie. Ruim een uur later rijden we weer. De toespraken bij de begrafenis zijn al in volle gang. Mellen, Rispa, zr. Ludovena en ik krijgen een ereplaats bij de familie en wanneer het de beurt is voor het centrum om een woordje te doen,vraagt Ludovena ook mij,om als vriendin van Eunice iets te zeggen. Daarna is er in een aparte tent tijd voor de lunch. Geduldig staat iedereen te wachten op zijn beurt. Terug is de 'kerkdienst' in volle gang met veel zang van het koor, opgeluisterd door dansende meisjes. Op een paar meter afstand van het huisje is naast het graf van Eunice haar vader een gat gegraven. Met veel moeite wordt de kist in het graf geplaatst en mannen lossen elkaar af om het graf te dichten terwijl het koor het ene lied na het andere zingt. Iedereen staat er om heen, de familie, de kinderen en ook ik krijgen een brandende kaars die we in het zand van het gedichte graf zetten. Een mooi symbool! Ondertussen is het gaan spetteren, gelukkig valt de hoeveelheid regen mee en nemen we afscheid van Eunice. Al zingend aanvaarden we de terugreis. Geen “We gaan nog niet naar huis, nog lange niet...” maar het ene mooie kerklied na het andere. Sommige melodiën zijn door de jaren heen erg bekend geworden en 'k zing ze op mijn manier mee! Een mooi slot van een indrukwekkende en ontroerende dag.

Daar loop je dan, ergens in het binnenland van Kenia. Een muzungu (blanke) op kop met zes Kenianen in haar kielzog. Voor de mensen hier een vreemde vertoning. Op een smal paadje komt een oudere man van de andere kant, neemt zijn muts af en allemaal krijgen we een hand. Schoolkinderen lopen achter ons aan 'muzungu', muzungu'. We zijn onderweg naar Emily's huis, zij is onderwijzeres in Nyabondo en zelf behoorlijk gehandicapt. Sinds een paar jaar woont ze in de omgeving van Oyugis en ontdekte dat er veel gehandicapten wonen zonder enige hulp. Uit ervaring weet ze hoe belangrijk dit is. Reden voor haar om met de chief te praten of ze een outreach mocht organiseren. Een groot succes! Veel mensen kwamen er op af en het team is uren bezig met medicijnen uitdelen, het verwijzen naar observatie mogelijkheden in het centrum en het uitnodigen voor een operatie. Een man die zijn handen verloor door verbranding wipt met zijn stompje een ziekenfondskaartje uit zijn borstzak. Een dwergmeisje, zoals Judy wordt door een zus binnengedragen, ze is niet alleen dwerg maar haar botten steken alle kanten op. Een moeder komt met een ernstig meervoudig gehandicapte jongen, hij kan alleen kruipen en door verbrandingen op zijn borst is zijn onderkaak en hals ahw naar beneden getrokken. Zo maar een paar casussen! Als om drie uur de laatste weg is, zoekt Pon contact met Jim, nadat hij ons had afgezet moest hij naar Kisumu. Na een half uur wachten krijgt hij hem te pakken “Sorry ik ben nog in Kisumu!” Emily heeft thuis een lunch geregeld, zij zal met twee dozen medicijnen, de dossiers en een krat lege soda flesjes op de piki piki en wij gaan lopen. Een mooie wandeling van een uur. De verlate lunch met koude mangosap smaakt extra lekker! Weer is het wachten op... een berichtje van Jim. “Sorry het kan wel negen uur worden”. Dan maar terug met plubic transport. Emily in haar karretje met een doos en het krat. Zij en zoon Jim weten een weggetje binnendoor naar de standplaats voor de piki piki's. Opnieuw veel bekijks en Emily legt bij haar buren die we passeren uit wat er aan de hand is. Na een half uur lopen is het wachten op... de piki piki's en in Oyugis is het wachten op… een matatu die zes man, twee dozen en een krat tegelijk mee kan nemen. Gelukkig staan er in Sondu drie brommers klaar, twee personen met een stuk bagage op één piki piki, volle bak. De bestuurder van Walter en mij is een grote vent en ik zit ongemakkelijk tussen de twee mannen in geklemd. Net voor het donker stappen we lachend bij het centrum af. Het was me het dagje wel! De dag nemen zoals tie komt en lachen om het ongemak, wat zijn de mensen hier daar verschrikkelijk goed in! Een mooie leerschool!