Tijd tekort…!

Wanneer ik zaterdagavond na een bezoekje aan Eunice de 5 km, stuiterend op een piki piki,bergopwaarts rijd, zie ik weer leerlingen met emmers op weg naar het poeltje. De afgelopen weken was het opnieuw droog en de tanks zijn weer leeg. Gelukkig hadden we vannacht een dikke donderbui met veel regen. Bij Eunice was het gezellig. Mooi te zien hoe blij ze is met het nieuwe huisje. Voor Vincent en Thomas heb ik een kleurboek en kleurpotloden en 'k leer hen hoe ze met een kwartetspel opleggertje kunnen spelen. Voor de lunch had ik, om het Eunice gemakkelijk te maken, pannenkoeken gebakken. Dat was smullen! De dag was te snel om en met z'n allen brengen ze me naar de weg om een matatu op te pikken. Met een dikke knuffel nemen we afscheid, hopelijk tot volgend jaar! May God bless you!

Zondag was er voor het laatst een gezellig samenzijn in het computerlokaaltje. Het was weer de zoete inval met later de kleurplaten. Met 'het laatst' bedoel ik ook echt de laatste keer. Eind februari had den de leerlingen vakantie en waren Edwin en ik twee weekenden vrij. Heerlijk! Gewoon wat meer tijd voor de kinderen hier én voor mezelf. Het was goed de knoop door te hakken. Met pijn in het hart overhandig ik de sleutel aan het schoolhoofd zr. Beatrice. 'k Hoop dat de school er een vervolg aan kan geven. Elf jaar geleden wist nog niemand hoe een computer werkte, nu werkt iedereen ermee. In die tijd startte ik met drie 2dehands computers en ontwikkelde lessen, ieder jaar konden er een paar bij gekocht worden. Inmiddels zijn het oude beestjes,maar ook al zijn ze niet meer geschikt voor internet, de basiskennis is er nog heel goed op te leren Al die jaren hebben gehandicapte jongelui kennis kunnen maken met de computer en voor velen betekende dit toekomstperspectief. Ze gingen beseffen dat werken met een computer mogelijkheden bood ook al loop je met krukken of zit je in een rolstoel. 'k Heb hierdoor altijd enorm van de lessen genoten. 'k Zal overigens nog regelmatig even binnenwippen om zowel leerlingen als leraren te zien. Er was altijd veel gezelligheid en plezier! De lessen op het centrum gaan overigens nog gewoon door.

Elf stapelbedden zijn op de meisjesslaapzaal gezet. De meisjes komen net uit de les en het is één en al bedrijvigheid “Hennie say thanks to your sponsors,we are very happy!” Bij de jongens zijn er vier geplaatst. Er is geschoven met slaapzalen en bedden en iedereen heeft nu een eigen slaapplek. Van het koor krijg ik nog een serenade én een uitnodiging om as. woensdag te komen lunchen en aanwezig te zijn bij de afsluiting, daarna is het vakantie. Ontzettend leuk, al wordt het woekeren met mijn tijd!

De kastjes voor de ziekenzaal waren besteld, maar de prijs was abnormaal gestegen. Mijn wantrouwen stak weer eens de kop op en 'k laat blijken dat ik hier geen aardigheid in heb. Het zou allemaal liggen aan de invoerrechten jaja… Als de koop niet door dreigt te gaan komt de verkoper persoonlijk langs. Nu kan er opeens aardig wat van de prijs af én worden ze gratis bezorgd. Door een mooie (ver)late gift konden het er negen worden en vandaag zouden ze arriveren. Inmiddels is het drie uur en nog geen kastjes, nog maar even afwachten!

Op maandagmorgen kom ik de vrouw met de enorme wrat aan haar gezicht tegen van de Outreach in Oyugis. Ze is hier nu voor een plastische ingreep. Als ik haar aanspreek krijg ik, alsof we elkaar al jaren kennen, een stevige omhelzing. Ongekunstelde spontaniteit van de mensen hier! Wat zal ik dat weer missen in Holland volgende week. Ook Josphat (11jr) de jongen met zijn verbrande hals is hier met zijn stiefzus Evelin. Zij vertelt: “ Mijn vader had twee vrouwen, ik ben een kind van de 1e vrouw, Josphat was van de 2e vrouw. Hij was 1 jaar en 8 maanden oud toen zijn moeder een pan kokend water naar hem gooide en verdween. Sindsdien zorgt mijn moeder voor hem.” Beide operaties zijn bijzonder en 'k maak tijd vrij om twee middagen in de operatiekamer te 'helpen'. Steriele jasjes dichtknopen, bakken legen en zo af en toe de dweil erdoor. Tijdens de operaties mag ik toekijken. Bij Josphat worden twee uitstekende tanden getrokken, lapjes huid bij de schouders weggehaald en die worden weer vakkundig in zijn hals 'gelegd'. Precisiewerk van de chirurg. Indrukwekkend! In een later stadium zal iets aan zijn lippen worden gedaan.
Gistermiddag was de vrouw met de wratten aan de beurt. Haar hele lijf zit eronder. Aan haar gezicht doen ze niets, maar ze heeft zowel op haar arm als bij haar rug twee grote gezwellen die weggehaald worden. 'k Had haar rond de vijftig geschat, ze blijkt pas 37 jaar te zijn.

Judy maakt nog wat cadeautasjes en pennen-etuitjes en om te kijken hoe het vlechtwerk met reepjes stof gaat, kon ik het niet laten om er alvast wat mee te experimenteren. Het levert twee mooie placemats op. Volgend jaar iets dergelijks in het groot aan de muur in het guesthouse, we zien het helemaal zitten, 't wordt vast mooi!
Ook de laatste tasjes zijn klaar en iedereen gaat straks naar huis met een tasje om de nek. Wat zijn ze er blij mee! Reden voor wat vrolijke groepsfoto's voor mijn huisje. Een hele happening!
De komende week wordt het opruimen, wassen en pakken, maar eerst morgen “De Afscheidsparty” met als klapper het UNO-gevecht tussen de meisjes en de jongens! De hele week is er al plezier en wordt er over gepraat én gegokt wie zal winnen. De ' The Kings' (boys) of de meisjes met hun vaste slogan “We Will Win”. Haha… we gaan het zien, het wordt hoe dan ook weer een mooi feest!