Laatste dagen, laatste verslag!

Niet wetend wat mij te wachten staat, beloof ik de jongelui om zaterdag mee te gaan naar de kerk. De dienst start laat om half 8. Tot mijn grote verrassing is voor de kerk een paasvuur aangestoken en alle kerkgangers staan er in een grote kring zwijgend omheen (stille zaterdag). Een grote paaskaars wordt aangestoken en na een half uurtje loopt de priester met de kaars de donkere kerk in gevolgd door de kerkgangers die allemaal een kaars bij zich hebben. Het ene lichtje worden er twee, twee worden er vier en na een poosje staat iedereen met een brandende kaars in de donkere kerk. 'k Moest denken aan de slogan “ Vrijheid geef je door”, hier is het 'Licht geef je door', mooi!

Het duurt en het duurt, terwijl het buiten tekeer gaat met onweer en regen. Het maakt het extra bijzonder. Jammer dat het allemaal in Luo taal is, maar er valt genoeg te kijken en het zangkoor is prachtig. Wanneer om kwart voor twaalf de dienst is afgelopen, is het paasvuur gedoofd en hebben we mazzel, het is droog! Met de zaklamp aan en in een opperbeste stemming lopen we arm in arm en een ervaring rijker terug naar het centrum, waar iedereen onmiddellijk zijn bed induikt.

Het was een heel lange dag, 's morgens was ik al vroeg op pad naar Kisumu om de 10 jarige tweeling Vincent en Thomas te ontmoeten die na het overlijden van hun moeder Eunice (verpleegster op het centrum) door de vrijgezelle en werkloze broer Amos worden opgevoed. Zo'n vijf jaar geleden overleed oma in de periode dat ik hier was, in 2021 overleed Eunice aan een hersenbloeding en vorige week overleed een 45 jarige broer aan een longontsteking. Twee mannen zijn er over die nu de zorg voor negen kinderen hebben. De vraag om hulp kwam dan ook niet onverwachts. 'k Snap dat het niet eenvoudig zal zijn, maar naast een kar vol boodschappen voor de hele familie, kan ik helaas weinig doen. Oma, moeder en nu oom Grabiël, wel een heel hard gelag voor de jochies. Nu weer een afscheid. Gelukkig had ik Amos weken geleden al gevraagd om de jongens voor te bereiden. Hoe dan ook afscheid nemen doet pijn!

Overal krijg ik op mijn mededeling dat dit de laatste keer zal zijn steevast de opmerking; “Oh no, you are so young, we pray you will come back”. Hét wondermiddel wat helaas niet zal werken.

Op paaszondag werd ik uitgenodigd bij Jerian voor de lunch, zus Eucabeth, vriendin Emily en Owino zijn er ook en we hebben met elkaar een heerlijke maaltijd, daarna wordt met veel plezier UNO gespeeld. 'k Ga niet te laat weg want we hebben vanavond mijn afscheidsparty en de eetzaal moet nog opgevrolijkt worden. De stemming zit er al helemaal in, ze hebben de hele middag UNO gespeeld om te oefenen, want Tabitha zal samen met Dina het opnemen tegen Edwin en Benedict. 's Avonds is er geen elektriciteit en de generator is stuk, bij twee zwakke lampjes van de zonnepaneeltjes laten we de party toch doorgaan. Mooi uitgedost is het plezier er niet minder om, Onder grote belangstelling winnen de jongens deze keer de UNO wedstrijd. Dan gaan we los, een soda en een verrassingszakje met wat lekkers en er kan gedanst worden, daarna nog de stoelendans en voor we het weten is het tien uur, met een vrolijk 'slaap lekker' is de party 2024 ten einde.

De afgelopen dagen had ik alle tijd om alles af te ronden, de reistas zoveel mogelijk inpakken en de administratie bijwerken. Een koffertje met kleren die ik toch niet draag in Nederland blijft achter. Jerian en haar zus mogen tzt kijken wat ze ervan kunnen gebruiken.

Op de valreep hangt Jim nog wat wanddecoraties op in het guesthouse, een goed gesprekje met Emily die nu toch zin in de opleiding haidressing begint te krijgen en tot slot een samenzijn met de dames. Voor iedereen een sjaal en eigengemaakt tasje. 'k Had er veel te veel maar na afloop zijn alle tasjes weg. Rara….. Een gezellig uurtje en als dank krijg een mooie lap stof namens het kantoor en een omslagdoek van de dames. Maar de warme woorden zeggen meer, ook hier 'We pray, you'll come back”! Wanneer ik Emily en Jerian een knuffel geef, is Jerian in tranen en 'k slik de brok in m'n keel weg, Ook hier; “We will pray, you come back”.

Morgenochtend vlieg ik met een traantje terug naar Nederland, echt voor het laatst! Vijftien jaar Kenia, vijftien jaar onuitwisbare ervaringen , k hoop er nog heel wat jaartjes van na te genieten. Het was van onschatbare waarde! De kinderen, de mensen, ze hebben stuk voor stuk een plekje in mijn hart gekregen! Veel hebben we (al die jaren) kunnen doen en namens Zr. Ludovena en het hele team moet ik iedereen hartelijk danken voor het meeleven en de mooie giften. Vanavond nog een etentje met Nelson(sponsor boy) in Nairobi en dan is mijn afscheid hier met een dankbaar hart afgerond.

Lieve mensen ook namens mij heel veel dank, veel valt er nog te schrijven, maar we spreken elkaar vast in de komende tijd. Liefs en een warme groet Hennie