Als je haar maar goed zit....

Altijd en overal zie je vrouwen bezig met hun haar, nou ja… hun haar? Veel dames en meisjes hebben het super kort of zijn kaal en dragen dan een mooie sjaal. Hygiënisch? Ja! Lekker fris? Ja! Toch hebben ze het liefst een mooi kapsel, maar dat kan niet iedereen zich veroorloven. Afrikaanse kapsels maken is een tijdrovende en dure klus.

Zo'n twaalf jaar geleden hoorde ik dat ze hier graag een kappersopleiding zouden willen starten. Met een restant van 300 euro werd een kleine ruimte omgetoverd tot een heuse Hairsaloon, incl. kammen, handdoeken, haardroger en shampo ed. Sinds die tijd hebben we ieder jaar een aantal meisjes die het kappersvak en manicuren leren. Ze oefenen op elkaar en zgn 'dolls'. Door een paar recente giften konden we vier nieuwe dolls kopen. Geen overbodige luxe, de oude hebben amper nog haren. De dames van het centrum, maar soms ook van buiten, worden door Rose gekapt. Jammer dat ze zo stug is, zou ze wat hartelijker zijn dan had ze vast meer klanten. Voor een exclusief kapsel breng je zelf kunsthaar mee. Wil je stijl haar of liever met een slag erin, een blonde look of een alternatief kleurtje blauw of paars, het is allemaal te koop. Dit wordt dan vervlochten aan het korte kroeshaar of met naald en draad(wol) vastgenaaid. Wil je na een poosje iets anders, dan wordt het kunsthaar er weer uitgehaald en het kan later nog een keer gebruikt worden. Wil je toch je eigen haar, dan is dat met een chemisch middeltje te ontkroezen. Op de aangrenzende boardingschool is de trend een knotje op je hoofd, grappig om te zien.

De meisjes die de hairdressing doen, kunnen in hun omgeving een aardige boterham verdienen. Een voordeel is, dat het niet veel kost om aan de slag te kunnen en het kan gewoon thuis.

Reizen hier? Een ramp!

Vanwege mijn arm in de mitella moest ik mijn jaarlijkse bezoekje aan Quinter (oud leerling) uitstellen. Vrijdag was het dan zover. Jerian, net hersteld van malaria,vindt het wel gezellig om mee te gaan. Begin augustus werd Quinters zoontje Sammy geboren, haar vriendje liet het afweten en hoe moet het dan wanneer je zonder je krukken niets kunt? Gelukkig kon ze bij een oudere zus terecht. Voor ons wat verder reizen, maar vol goede moed stappen Jerian en ik rond 8 uur op de piki piki naar Sondu, vandaar met de matatu verder. Stoppen, stilstaan, wachten op passagiers, het schiet voor geen ene meter op. Na vier uur reizen arriveren we, moe met een droge mond, een volle blaas en een lege maag. In het golfplaten huisje worden we hartelijk ontvangen met een bord boterham men en thee. De zus verdwijnt al snel met een kip naar de keuken, maar de zwager is een gezellige man om mee te praten en natuurlijk eist Sammy, nu zeven maanden en een heerlijk ventje, de nodige aandacht op. Als we na de kip met rijst aanstalten maken om weg te gaan, worden alle vijf volwassen kinderen van de zus gebeld en word ik geacht om met allemaal een babbeltje te maken, een ramp voor mijn slechte oortjes! Het wordt later en later! IK WIL WEG, we hebben nog een hele reis voor de boeg. Toch NOG EVEN het golfplaten huisje van Quinter en Sammy bewonderen, nou ja… bewonderen? Mijn schuurtje zou een beter onderdak zijn. NOG EVEN een plas achter wat golfplaten op een stel keien en natuurlijk NOG EVEN een familiefoto. Inmiddels is het vijf uur voor we vertrekken, ik baal! Als we in Sondu aankomen is het donker. Normaal zorg ik dat ik ingesmeerd ben met Deet en een lange broek en blouse aan heb vanwege de vele malaria gevallen. Nu moet ik nog in m'n zomerjurkje op de piki piki. Zeventien jaar is het goed gegaan, hopelijk de laatste twee weekjes ook NOG EVEN!

Al met al een beroerde reis, maar het was heel fijn om met Quinters familie kennis te maken en te zien dat ze het goed heeft. Vanaf nu zal ze mijn jaarlijkse steuntje missen maar deze wilskrachtige dame red zich wel! Ze popelt om weer aan de slag te kunnen met de mandjes en haar breiwerk zodat ze weer naar de markt kan. Op eigen benen staan, al is het met krukken, is haar grootste wens!

Op het centrum word ik met gejuich ontvangen, de tv is net terug. Na tien dagen zonder, doet hij het weer en wat zijn ze er blij mee.Met dank aan de recente giften konden ook tv én die van de kleintjes gerepareerd worden. Voor het centrum is zo'n akkefietje een onverwachte schadepost en het had we ken kunnen duren voordat ze gerepareerd waren. Heel fijn dat het nu zo snel opgelost kon worden!

Gisteravond kwam Merita met mijn schone was binnen “Hennie your sheets” en met een verheer lijkt gezicht volgt “Tomorrow, handworkday”.Duidelijk, ze heeft er zin in, ook al komt het haar niet aanwaaien, ze heeft er soms best moeite mee, maar is dan weer super trots als het lukt! En ik niet minder!