De dochters van madam (moeder) Penina

Op de kleine meisjeszaal zwaait madam Penina de scepter. Een lieve
rustige vrouw die amper Engels spreekt. Voor zover ik begrepen heb, is
ze ooit getrouwd maar nooit kinderen gekregen. In zo'n geval kun je
maar beter wegwezen van de compound van je schoonfamilie.
Hier op het centrum vangt ze met liefde een tiental meisjes op.
De oudste meisjes Quinter, Beryl en Monica 16/18 jaar zijn heel erg
spastisch, en gaan evenals Joyce en Merci beiden in de rolstoel, naar
de breiklas. Quinter zal evenals Merci, vermoedelijk zelfs dit nooit
leren, maar het is een vrolijke Frans. Door haar handicap kun je haar
nauwelijks verstaan, maar ze heeft in de breiklas vaak het hoogste
woord en met elkaar hebben ze echt plezier. Beryl is na een jaar zover
dat ze de handel van de breimachine heen en weer kan bewegen, en daar
is ze terecht trots op. Haar klanken die ze uitstoot versta ik totaal
niet maar met gebaren weet ze wel te vertellen wat ze wil.
Rebecca, Aqulline en Sharon, zijn drie heerlijke meisjes. Rebecca
helpt soms met het opvouwen van de was en al kan ze dat maar met één
hand, ze doet het prima! Yvon en Eunice zijn er nog niet zo lang. Twee
pientere meisjes die je met glimmende oogjes aankijken. Die koppies
zijn normaal, hun lijfjes één grote puinhoop. heel schrijnend om te
zien. Juist omdat ze verder aardig normaal lijken.
In tegenstelling tot Rachel, een ernstig geestelijk gehandicapt
meisje. Zij moet gevoed worden met voedsel tot een dunne puree gemaakt anders krijgt ze het niet weg. Wanneer ik snoepjes uitdeel krijgt zijn een toffee in kleine stukjes tussen haar kiezen. Vaak laat ze het uit
de mond vallen en stop ik het er opnieuw in, ze sappelt dan lekker.
Met haar tong langs een lolly vindt ze ook heerlijk, daar moet ik dan
wel bij blijven zitten want zelf vasthouden lukt niet. Als de meisjes gillen en lachen bij het ejadeja POEF, ligt ook zij met een brede lach op haar snuitje. Heel anders dan vorig jaar toen ze kwam, toen was het ahw een huilbaby. Nu is ze gewend en straalt ze tevredenheid uit.
Deze week twee nieuwe meisjes uit één gezin Lydia en Merci. Als twee
bange vogeltjes kropen ze onder de dekens toen ik kwam zingen met de
meisjes, als er een lolly wordt uitgedeeld komen ze er toch maar even
tevoorschijn en even later zitten ook zij lekker te smikkelen. Slecht
voor de tanden! Uiteraard! Maar die gebitten hier die zijn zo slecht
dat één keer een lolly of snoepje er niet te doen.
En dan... na opnieuw een verzoek van Joyce; Pray Hennie! is het "Slllaap
lllekkelll meisjes, see you tomorrow!"