'n Toevluchtsoord

Wat erg leuk is, is dat er regelmatig kinderen terugkomen. Soms heb
je ze jaren niet gezien en dan staat er op eens een bekend gezicht
voor je neus. Soms hebben ze problemen met hun prothese of beugel.
Hier in de workshop wordt het probleem dan gratis verholpen. Anderen
hebben problemen thuis en kunnen daardoor niet naar een vervolgopleiding en hopen dan hier geholpen te worden. Als het ook
maar even kan krijgen ze op de één of andere manier de hulp die ze
nodig zijn en zo nodig wordt er een sponsor gezocht.
Deze week kwam Dennis onverwacht aan waaien. Dennis was één van mijn eerste computerleerlingen. Een gezellig joch, waarmee ik toentertijd
zijn familie heb bezocht. Hij heeft de secondaryschool nu afgerond en
gaat (als er genoeg schoolgeld is) waarschijnlijk naar Nairobi naar
een luchtvaartschool. Zondagmiddag ging hij voor de gezelligheid mee
naar St. Martin om daar wat bij te kletsen met wat oude bekenden.
Linnet is ook een meisje van mijn eerste jaren hier. Onderhand geen
meisje meer hoor, echt een mooie jonge vrouw. Ook zij is klaar met de
secondary en woont nu hier tijdelijk totdat ze een vervolgopleiding
kan gaan doen. Ondertussen helpt ze Mellen een handje met kantoorwerkzaamheden. Pivacy heeft ze niet, ze slaapt op een slaapzaal
waar vaak ook (groot)moeders met hun gehandicapt kind voor een tijdje
verblijven ter observatie. Maar een bed en een bord eten is er altijd
en dat is genoeg! Nelson mijn sponsor joch kwam ook een paar dagen. Vrij van school en geen geld om op en neer naar Kisumu te gaan. Hier maakt hij braaf zijn huiswerk en 's avonds spelen we met veel plezier, gelach en geplaag UNO! Even wat anders voor hem dan een slaapzaal met 50 jongens. Hij heeft het dan ook reuze naar de zin hier. Morgen gaan we samen naar Sondu om nieuwe schoenen te halen, geen overbodige luxe. "Zijn dit je enige schoenen?" vroeg ik met een blik op zijn oude aftrappers. "EH... yes maar ik durfde er niet om te vragen". Nelson ten voeten uit, de bescheidenheid zelve. Zondagmiddag kan hij terug naar school met een paar mooie degelijke nieuwe schoenen, maar niet voordat we gezellig naar St. Martin zijn geweest om ook wat bekenden van hem te groeten, net als Dennis.
Ook voor een aantal 'zonderlinge' mensen uit de omgeving is het
centrum een plek waar ze zich veilig voelen. Ze helpen soms wat mee,
of zitten gewoon ergens op een schaduwrijk plekje te wachten op een
bord eten. Marcellina, een vrouw met een geestelijke beperking, ging
mij de eerste jaren uit de weg, nu zijn we dikke vriendinnen en komt
ze mij af en toe opzoeken in mijn huisje. Ze vind het haakwerk
prachtig en daar staat ze dan zo verlekkerd naar te kijken dat de
kwijl uit haar mond loopt. Het liefst zou ze alles meenemen, maar als
ze twee snoepjes krijgt is het ook goed! Arun en Ogutu vinden het ook
altijd prachtig als ik hen de hand schud. Soms krijgen ze ook en
snoepje of een banaan en dan weten ze niet hoe ze je bedanken moeten,
zo blij! Arun is een druk beweeglijk baasje en rent je altijd voorbij,
maar tijd voor een foto heeft hij dan wel weer, SALUT!
Iedereen accepteert ze en ze horen er gewoon bij, mooi om te zien!
Goed dat deze mensen hier ook welkom zijn!