’n Kijkje in een andere wereld

Wat een heerlijk warm welkom op het centrum! Van groot en klein krijg ik een big hug, de vreugdekreten van de kinderen die niet kunnen praten, evenals de opgetogen gezichten van de medewerkers zeggen genoeg! ‘k Ben highly welcome! Na mijn ronde hugs staat er een thermoskan thee en heerlijke tilapia met gekruide aardappelen op tafel. ‘k Ben weer thuis in Nyabondo.

De week thuis was gezellig maar ook hectisch, zoveel dingen om aan te denken en te regelen oef… ! Dinsdagmorgen had ik nog de dames van Adventus. Het boek Openbaringen is (naar mijn mening) best zware kost maar ondanks dat was het een verkwikkende morgen en mijn vermoeidheid was op slag verdwenen. Klaar voor de reis en “Ga met God!”

Voor de verandering had ik nu een rechtstreekse vlucht. In ‘vliegende vaart’ op naar Nairobi, daar… was de vaart eruit… ochtendspits! Eenmaal in het hotel koop ik wat boodschappen en credit voor mijn telefoon om Nyabondo op de hoogte te stellen dat ik de volgende dag zal arriveren. Dan lopend door het drukke centrum naar het busstation voor een busticket, nog even wat souvenirtjes voor de verkoop en ’k bel Nelson (mijn sponsor joch) om te zeggen dat hij mij niet hoeft te halen, ik kom wel. Hij gaat nu voor het tweede jaar naar de Kenyatta Universiteit voor een lerarenopleiding geschiedenis en religies. Deze universiteit is erg toegankelijk voor gehandicapte mensen. Nelson is ook gehandicapt. Met zijn geboorte is zijn linkerkant verlamt geraakt. Met zijn linker arm kan hij niets en ook mankeert het een en ander aan zijn been, waardoor hij erg ongelukkig loopt en het lijkt mij dat het ieder jaar moeizamer gaat. Zijn ouders zijn beiden overleden en in de vakanties is hij bij zijn oma in Kisumu, een hartelijke en lieve vrouw die in een primitief lemen huisje woont.

Omdat de piki piki (brommertaxi) in Nairobi mij nu pas opvalt en zij veel goedkoper zijn dan een taxi besluit ik om dit eens uit te proberen. ‘k Krijg een gifgroen vestje aan en een helm op mijn hoofd waar ik jeuk van krijg. Iedereen heeft dat ding op, toch geen enge beestjes? Even later sjezen we een half uur lang in vliegende vaart over een drie baans snelweg dwars door Nairobi en laveren we tussen de auto’s door. Dit had ik mij niet gerealiseerd. Een bus haalt ons in en de chauffeur steekt lachend zijn duim op. Vermoedelijk geen alledaags gezicht!

Nelson staat me al op te wachten, hij heeft zijn haren in een bijzonder model en ziet er hip uit. Leuk ‘k mag dat wel! Suffie, nu ‘k heb mijn fototoestel vergeten, dan maar met de mobiel maar dat is minder mooi. Hij laat mij een groot stuk van de campus zien. Een dorp op zich wat erg ruim is opgezet. Als student ben je drie maand op, drie maand af. Zijn twee persoonskamertje is dan voor anderen. Er is een zwembad en als gehandicapte heeft hij vrij entree en al kan hij niet zwemmen, hij gaat iedere zaterdag. In het weekeind is er vaak theater, muziek of een film in een groot amfitheater. Hij zit op een wekelijkse schaakclub en heeft wat vrienden waar ik ook kennis mee maak.

Heb je een handicap? Er rijden gratis taxi’s en aan het einde van de middag, moe van het gesjouw, belt Nelson de taxi en worden we keurig afgezet bij de gate. Wat een service! Een mooi kijkje in een heel andere (studenten) wereld.

Donderdag was ik al vroeg bij het busstation voor de bus van 9:00 uur. Een van de werkneemsters komt aanlopen met een plastic stoeltje die schoongemaakt wordt met een wc-rol, die stoel…? is voor mij…! Moet ik mij nu oud gaan voelen??? Haha… Na een rit van 7 uur staan in Ahero de chauffeur van het centrum James en Jared uit de keuken mij al op te wachten. Tijdens de volgende rit van een uurtje hebben we mooi tijd om bij te praten. Alles is goed op het centrum, het is alleen te warm en te droog! Dat was onderweg al te zien, de stroompjes stroomden niet en de waterpoelen, waar de koeien en zebra’s drinken, stonden bijna droog. Het anders toch vaak groene Kenia in deze tijd van het jaar ligt er geel en verdort bij. Dat kan nog wat worden met de droge maanden voor de boeg.

Afgelopen dagen heb ik het nog even rustig aan gedaan, alles uit mijn twee koffers en de achtergebleven tassen met kleding, speeltjes, cadeautjes, handwerkspullen ed moesten weer een plekje hebben. De eerste heerlijk wandeling naar Sondu is gemaakt, voor groenten en fruit van de markt en money from the bank. Nu ben ik aardig op stel. Vanmorgen de eerste ballonnen uitgedeeld, altijd een feest, ook voor mij! Vanmiddag zijn Edwin en ik van start gegaan met de eerste computerlessen op St. Martin. De kinderen druppelen langzaam binnen na de decembervakantie. De komende weken hoop ik jullie een kijkje te geven in ‘de andere wereld’ van het gehandicapte kind in Kenia.
Warme groetjes Hennie