Méér dan kanker

De avond na de derde chemo ga ik laat naar bed in de hoop zoveel mogelijk vocht kwijt te raken en een beetje ongestoord te kunnen slapen. De geitenwollen sokken houden mijn voeten warm maar de rest wil niet zo lukken. Mijn kale hoofd voelt koud en eigenlijk zou ik even iets op mijn hoofd moeten doen, maar 'k lig als een blok en heb geen zin om mijn bed uit te gaan, trek mijn dekbed half over mijn hoofd. Het is de hele nacht tussen slapen en waken. Toch nog beter dan klaar wakker liggen. De volgende nacht pak ik het gelijk goed aan, een muts en een extra fleece dekentje, heerlijk! Echt diep slapen lukt pas in het weekeind wanneer ik kan stoppen met de medicijnen tegen de misselijkheid. Zo'n eerste weekeind valt me het zwaarst. 'k Mis de boost die de medicijnen geven en je zakt als een plumpudding in elkaar.Met trillende benen knikkende knieën ga 2x per dag een eindje te lopen en 't gekke is... ik knap er iedere keer van op. Na een paar dagen zit ik al op een half uur en kijk ik uit naar mijn dagelijkse wandelmomentjes.
Na het plaatsen van de stent was er een mogelijkheid om mee te doen aan een cursus 'hart revalidatie' 'k heb daar van afgezien omdat kort daarna de chemo zou starten. Voor mensen die onder behandeling zijn in verband met kanker is er de mogelijkheid om twee keer per week mee te doen aan een programma 'Fysiek fit bij kanker'. 'k Vond dat teveel belastend en enigszins overbodig omdat ik van mijzelf wel de drive heb om bezig te zijn en te gaan wandelen op een tijdstip wat uitkomt en wanneer ik daar zin heb. Door dit consequent tweemaal daags te doen zijn de vermoeidheidsklachten, die vaak met chemo gepaard gaan, tot een minimum beperkt.
Mijn bezigheden in huis en tuin doe ik in etappes. Tussen de bedrijven door even zitten met boek of krant, het lukt allemaal en om zo iets simpels kan ik intens blij en dankbaar worden.

Voordat je de kuur krijgt in het ziekenhuis wordt je temperatuur en bloeddruk gemeten, ze waren goed maar mij leken ze aan de lage kant. Op dat moment bedenk ik dat het dizzy zijn op de zondagmorgen weleens aan te lage bloeddruk zou kunnen liggen. Op zaterdagavond staat alles klaar naast mijn bed. Het pilletje tegen botontkalking neem ik nu zittend (je mag na het nemen van dat pilletje niet meer gaan liggen) en een half uurtje later (eerder mag niet) neem ik een bakje kwark en probeer voorzichtig op te staan. En…? Het gaat prima, weer iets geleerd! Nu de 'Verwondering' zien en zelf beleven!

Zaterdag ben ik de hele dag wat rillerig en heb behoorlijk spierpijn, nu is spierpijn één van de bijwerkingen van chemo maar tot op heden heb ik daar geen last van gehad en daarom wijd ik
het aan het werken in de tuin. Als ik 's avonds naar bed ga neem ik toch maar eens de temperatuur op en schrik daar een beetje van 39.1, is het morgenochtend nog zo zal ik naar het ziekenhuis moeten en 'k bel de kinderen of ze daar rekening mee willen houden. Beiden zijn bereid indien nodig te komen.
Rillend duik ik mijn bed in, om vier uur blijkt de temperatuur 39.9. Nog maar eens twee paracetamol en val daarna lekker in slaap. Tegen achten wordt ik drijfnat van het zweet wakker maar de koorts is weg 36.8, rillend in mijn natte nachthemd bel ik de kinderen “ga lekker je gang vandaag”. Met Karin spreek ik af dat ik zal bellen als het niet goed lijkt te gaan en dat gebeurt aan het einde van de middag 38,3 is teveel met de avond en nacht nog voor de boeg. Op de SEH wordt ik weer helemaal nagekeken, een urineweginfectie blijkt een van de boosdoeners, mogelijk ook een bacterie-/virusinfectie. En dat terwijl ik zo voorzichtig ben geweest, amper mensen gezien en nergens heen geweest en toch…. Na een paar uur staan we weer buiten opnieuw met twee antibioticakuren. Dinsdag moet de koorts weg zijn anders bellen en… als ik 's nachts weer koorts heb boven 39.5 moet ik bellen en halen ze mij op met een ambulance…. Of ik dat zo gauw zal doen? Bij rillingen eerder temperaturen neem ik me voor. Nu dus even weer pas op de plaats en genieten van de kleine dingen in en om huis, het is alsof ik dat stemmetje weer hoor, zittend op het paard in de Himalaya bij de 'enge' afdaling; Hennie kijk om je heen, hier kom je nooit weer! Het grote ontdekken in het kleine van alle dag, genoeg om je te verwonderen! Bidden is aandachtig leven, las ik laatst. Het trof me, ondanks alles aandacht hebben voor het leven en mensen om je heen voorkomt dat ik alleen maar met kanker bezig ben. Ruimte, 'k ben méér dan kanker! Een Danker!