De Luo cultuur en mooi werk!

Op mijn vorige verslagje kreeg ik wat reacties en 'k ga er daarom nog even nader op in. In de Luo cultuur blijven zonen op de compound van hun ouders wonen. Dochters daarentegen worden al dan niet uitgehuwelijkt (gelukkig mogen ze steeds meer hun eigen keuze maken). Zij gaan wonen op de compound van hun man, ook wanneer die man elders een baan heeft. Een werknemer hier heeft een vrouw met kinderen in Kisumu op zijn compound, hier in Nyabondo heeft hij een tweede vrouw met kinderen. Vaak heeft een man meerdere vrouwen, voldoet de eerste vrouw niet (meer) aan de verwachtingen/eisen van de man of krijgt ze geen of maar één kind dan komt een tweede vrouw in beeld en soms ook een derde. Abraham had ook meerdere vrouwen zo is de uitleg. Wat Florence betreft, zij zal nu waarschijnlijk bij de familie van haar nieuwe man wonen.

Voor een vrouw is het erg belangrijk om een kind te krijgen en dan het liefst een zoon, want die blijft en zal voor je zorgen als je ouder wordt. Het kan natuurlijk ook anders lopen. Zaterdag was ik bij Madam Salomé van de breiklas op bezoek. Haar twee zonen plus een schoondochter overleden, de andere schoondochter hertrouwde en nu woont ze alleen op een compound en heeft daar best moeite mee. Ze voelt zich alleen en niet altijd veilig. De vier kleinkinderen wonen verder weg, die ziet ze ook amper. Gelukkig heeft ze wel familie in de buurt die haar wat helpen. Voor mijn bezoek kwam een nicht met haar zoontje om te koken, want er moet uiteraard gegeten worden. Voor een dochter die gestudeerd heeft en kans maakt op een goede baan kan een grote bruidsschat gevraagd worden. Maar vrouwen die gestudeerd én een baan hebben, kunnen in hun eigen onderhoud voorzien en kiezen steeds vaker wel voor een kind (nodig voor de oude dag) maar een man? Oh no no... liever vrij dan het 'bezit' zijn van een man.

In deze omgeving komt ook veel aids voor. De man die ergens anders een baantje heeft, loopt vrij gemakkelijk op, besmet zijn vrouw en bij het niet tijdig ontdekken ervan, kunnen beiden overlijden en veel grootmoeders blijven met een aantal kleinkinderen achter. Een werkneemster hier liep een aantal jaren geleden ook HIV op, ipv medicijnen slikken die hier voor handen zijn en waarmee je goed kunt leven, ging ze naar grote bijeenkomsten waar wonderpredikers 'healing' verkondigen, als je maar gelooft! Ze had er alle vertrouwen in, helaas ze overleed!

Het was een rustig weekje, dinsdag de drukste dag. Bij het handwerken zijn Dolphin, Jacky en Mercy dé grote verrassing. Ze komen uit het klasje van Perez waar ze kralen rijgen en pakten het handwerk op zonder dat ze ook maar enigszins hulp nodig hadden. Verbazingwekkend en o zo leuk voor hen zelf ook, want ze doen het soms beter dan anderen. Donderdag konden een aantal meisjes aan het werk met het knopen van matjes. Hier hoef ik niet constant bij te zijn en had daardoor mooi de gelegenheid om de tasjes, waar vorig jaar al mee begonnen was, in elkaar te naaien. De makers gaan er traditiegetrouw mee op de foto. Ook het wandkleed is af en is een juweeltje geworden waar vaak en lang naar gekeken zal worden. Hoewel het een rustig dagje was, maakte het virusje wat hier rondgaat er een zware en vermoeiende dag van. 's Avonds lag ik er al vroeg in. De volgende morgen gelukkig weer kiplekker en lopend naar Sondu. Een beetje onnadenkend want het had behoorlijk geregend 's nachts en de paden binnendoor waren modderiger dan ik had verwacht. “The road is bad!” roept een piki piki driver me toe. Had ik hem maar aangehouden, om de modder te mijden ging ik soms door het gras naast de weg en even later sta ik tot over mijn enkels in het water. Eenmaal bij de afdaling naar Sondu was het leed geleden. Vrouwen met de nodige bagage 'dansen' de berg af en ik dans, zei het in slow motion, met mijn voeten soppend in de schoenen er achteraan. Met de hielspoor gaat het steeds beter, het is nog aanwezig maar geen heftige pijn meer. 'k Hoop nu mijn conditie weer wat op te vijzelen door af en toe een wandelingetje te maken. Slowly by slowly haha… het is heerlijk om weer wat uit voeten te kunnen.

Uit de voeten kan waarschijnlijk ook Dina deze week. Haar prothese is bijna klaar en dan kan ze eindelijk weer naar huis. Volgende week meer hierover.

Karin's laatste week is nu ingegaan, ze reist wat langs de kust, spot walwissen en vermaakt zich prima. Iedere avond krijg ik een geruststellend appje wanneer ze in het hotel/appartement of huisje zit en ben daar blij mee. Ze loopt niet in zeven sloten tegelijk maar het is wel Kenia!

In Nederland veel griep hoorde ik, 'k hoop dat het meevalt voor mijn lezers en zo niet, beterschap gewenst en een warme groet, Hennie