'n Warm weerzien

“You are welcone!” vertelt een douanebeambte en kijkt mij vriendelijk aan. Ja… dit is Ghana, altijd een warm welkom! In de andere rij heeft een blanke vrouw een probleem. Het “Gele boekje” waarin de inentingen worden bijgehouden en waar een stempel in moet staan dat je uit een “Non Cholera gebied” komt heeft ze niet. “Niemand heeft me dat vertelt”, roept ze boos. Tja… het staat wel bij de lettertjes van de Ghanese ambassade.

Nauwelijks buiten de aankomsthal in Accra zie ik Rebecca al lopen. “How are you? ”Hug hug… Voor haar heb ik een pakje meegekregen van Henk V. Terwijl we wachten op Pearl (contactpersoon van House of Hope) kletsen we even gezellig bij. Als ze arriveert liggen de 47,5 kilo bagage snel in de achterbak. Bij haar thuis logeren kan niet meer. Pearl, haar man Wisdom en hun drie dochters wonen in een huisje met twee slaapkamers. Ergens slaapt dan ook nog de hulp en meestal is oma er ook! Vandaar dat ik de laatste jaren overnacht in een Guesthouse bij hen in de buurt. Hoe ze feilloos de weg weet in donker en hobbelig Accra is mij altijd weer een raadsel. Een flinke rit en dus mooi de tijd om nu met haar bij te praten.
” How is House of Hope?” Ik schrik en ben teleurgesteld als ik hoor dat 15 van de oudere kinderen teruggeplaatst zijn bij de familie. Vorig jaar was al bekend dat de 18 jarigen van regeringswege weg moesten en dat er dit jaar ook weer een paar zouden vertrekken wist ik, maar 15…. weg! ‘k Kan het haast niet bevatten. Hopelijk komen ze nog eens aanwaaien, want ook voor hen zitten kleren en een cadeautjes in de koffer. Bij het Guesthouse krijg ik van Pearl heel attent een tasje met een maaltijd en wat flesjes water.
Veel zin in eten heb ik niet. Op de vlucht van Istanbul naar Accra kreeg ik een misselijk makende hoofdpijn. ‘k Ben rillerig en in het wc-tje sta ik te kotsen, kortom een onwelkom dipje. Een schietgebedje en een paracetamol doen gelukkig hun werk en bij aankomst voel ik mij aardig beter, maar eten? Nee!

Zondag klokslag 12 uur vertrek ik met de trotro (personenbusje) richting Kledjo. Voor ons rijdt een trotro met als opschrift op de achterruit “With God” hé wat mooi, het doet mij weer denken aan het liedje “Ga met God en Hij zal met je zijn”.
Om 5 uur staat mijn taxi voor de poort van House of Hope. Bij het uitstappen om de poort open te doen hoor ik al Hennie Hennie….. en nog voor ik de poort open heb hangen de kleintjes om mijn nek. Het is Feest! Hennie ben je er met de Kerst? Heb je koffietoffie (drop), en magazines? Mijn bagage is in no time naar boven gebracht door de groten. De taxichauffeur staat beduusd te kijken en zich af te vragen of hij zijn geld nog krijgt, ´k was hem helemaal vergeten!

Een en al bereidwilligheid zijn ze. Mijn bed wordt met hulp van drie jochies opgemaakt. Twee van de drie achtergebleven tassen met spelletjes en puzzels worden onder gejuich van oh…. en ah….uitgepakt en even later lig ik op mijn knieën met m’n rug naar de rotzooi “Mens erger je niet” te spelen. Morgen alles maar een plekje geven. Nu even genieten van het weer samenzijn.

Na een heerlijk bord jollof rice is het “Devotiontime” (avondsluiting). Gearmd, zingend en swingend met de grote meisjes loop ik naar beneden “Aramsamsam koeli koeli ramsamsam” . Niet veel later liggen, moe van een lange dag spelen, twee kinderkoppies op mijn knieën te slapen.