Grote veranderingen

Grote veranderingen

Social Welfare in Ghana is rigoureus bezig om het aantal weeshuizen in te dammen. Heel begrijpelijk! Door de wildgroei van de laatste jaren wordt het ouders of families wel heel gemakkelijk gemaakt om kinderen onder te brengen in een weeshuis.
Ook hier in House of Hope zijn eigenlijk geen echte weeskinderen. In veel gevallen is een moeder jong overleden, de vader wil hertrouwen maar zijn nieuwe echtgenote accepteert de kinderen niet. Of de moeder is psychiatrisch patiënt, de vader is met de noorderzon vertrokken en vervolgens ziet de familie het niet zitten om én de moeder én de kinderen op te vangen. Ook gebeurt het dat een moeder met een aantal kinderen alleen komt te staan en dit vervolgens emotioneel en financieel niet meer aan kan. In zo’n geval worden vaak de jongsten naar een tehuis gebracht.
De werkwijze van het maatschappelijk werk is nu, veel meer dan in het verleden, erop gericht dat de familie in al dit soort gevallen meer moet doen.
Tehuizen die geen echte wezen hebben mogen ook geen weeshuis meer heten. Vandaar de grote veranderingen!
Op een morgen praat ik bij met Beth de Amerikaanse oprichtster van House of Hope. Van de vijftien vertrokken kinderen zijn er drie naar een boardingschool voor voortgezet onderwijs. In de vakanties gaan ze naar familie. De andere twaalf zijn in de meeste gevallen bij een oom , tante of oma geplaatst.
Beth, Slavko haar schoonzoon en de Ghanese Pearl vormen het bestuur van House of Hope. Om toch kansarme kinderen een toekomst te kunnen bieden, zal de komende jaren de opvang van kinderen verder afgebouwd worden. In plaats daarvan is vorige maand in het oude gebouwtje een schooltje van start gegaan onder de naam Primary Pearls Prepatory. Twee kleuterklassen en groep 3, met nu nog een handje vol kinderen, maar dit zal de komende tijd verder worden uitgebouwd. In overleg met de chief van Kledjo zijn een aantal kinderen geselecteerd uit arme families. Zij krijgen hier, gesponsord door de Amerikanen, gratis onderwijs incl. ontbijt en lunch. Het is de bedoeling dat over 3 á 4 jaar de school is uitgebouwd t/m groep 8. Het kleine aantal kinderen waarvoor opvang bij familie onmogelijk zal zijn, zal dan worden gehuisvest in een nieuw gebouwtje buiten de compound en zal het bestaande terrein helemaal toebehoren aan de school.

Ook zijn er nogal veranderingen aangebracht in het personeelsbestand. Naast de drie leerkrachten Philip, Margareth en Catrien, is Monica nieuw, zij is er voor de huishouding. De meisjesgroep wordt begeleid door Paulina, samen met haar zoontje Jozef is zij ook ’s nachts aanwezig.
De vorige kokkin Juliet leefde op straat in Accra met haar jongste kind van een jaar. De andere drie kinderen, allemaal van een andere man, werden door oma verzorgd. Hier werd het gezinnetje liefdevol opgevangen, maar Juliet legde het ook hier weer aan met mannen, een onhoudbare situatie. Naar horen zeggen is ze met Peace haar jongste kind naar Togo vertrokken en heeft ze de andere drie kinderen hier achtergelaten. Nu is Jennifer de kokkin en haar maaltijden zijn om te smullen. Zij wordt geholpen door Bless, een jonge vrouw uit de buurt. Zij werkt hier al een aantal jaren maar spreekt geen Engels. Als ik op een morgen een “praatje” met haar maak en gebaar dat hier nu een school komt trekt ze een vies gezicht. Als ik ook een naar gezicht zet en zeg “not good”, vallen we elkaar lachend in de armen. We snappen elkaar! Haar man David is, sinds onze nachtwacht Togbe (72 jr) deze zomer overleed de nieuwe nachtwacht. Dan is er nog Ebenhaezer, hij is onze klusjesman.
Tot slot moeder Fayxstine, zij zwaait hier alweer een paar jaar de scepter. Zij en Bless zijn van de oude garde, verder zijn het nieuwelingen en dat brengt ook weer nieuw leven in de brouwerij! Leuk hoor!
Zo nu zijn jullie ook een beetje op de hoogte hoe dingen aan het veranderen zijn. Alles heeft zijn voor en zijn tegen daarover volgende week meer. Warme groet Hennie