Ieder nadeel…

Vergeleken met twee jaar geleden is het aantal kinderen gehalveerd. Wat heeft dit voor gevolgen voor mijn werk hier, vraag je je misschien af? Ach eigenlijk niet zoveel. De aandacht die met name de kleintjes eisen is gelijk dwz; best hééél vééél! Ze hebben korte lontjes, zitten elkaar in de haren en brullen om niks, erg vermoeiend! Het nadeel van de school hier, is dat vier van onze kinderen nu de hele dag op het terrein zijn. De rest van de leerlingen komt uit het dorp Kledjo. Dag en nacht dezelfde omgeving is niet ideaal. Hebben ze pauze van school dan proberen ze nog weleens hier te komen, want ja… hier is speelgoed. De weldadige rust overdag voor mijzelf is voorbij en dat betekent dat ik meer rustmomentjes moet creëren. Mijn siësta is dan ook heilig, tussen half twee en half vier zit mijn deur op slot.

Na half vier tot etenstijd ben ik er volledig voor de kinderen en doe dan geen naaiwerk meer. Het zijn de zwaarste uurtjes van de dag, maar ‘k probeer dmw van spelletjes er toch iets leuks van te maken. Wat eerlijk gezegd niet altijd lukt hoor!
Alle veranderingen en het gemis van de groten die toch vaak een rol van grote broer of zus hadden is hen niet in de koude kleren gaan zitten. Hoe krijgen ze ooit een solide evenwichtige basis? Hopelijk kan ik daar een klein steentje aan bijdragen door van ze te houden en hen het gevoel geven van “Ik mag er zijn!”

De vier overgebleven jongens die negen jaar geleden hummels waren, zijn nu pubers van vijftien. Heerlijke knapen die af en toe gezellig komen om een spelletje te doen. Op zo’n moment mogen de kleintjes zich even zelf vermaken. Even rust in de tent! Hetzelfde gebeurt als de grotere meisjes van twaalf tot zestien jaar komen. Voor hen had ik borduurlapjes en zijde meegenomen en… ze vinden het prachtig! Zonder kleintjes is het heerlijk rustig en hoef ik even geen scheidsrechter te spelen

Het werk is een stuk overzichtelijker geworden. Minder kinderen betekent ook minder schooluniform-, schoen- en kledingreparaties. Van de voorraad jurkjes hebben vier meisjes plus een vriendinnetje van buiten een keus kunnen maken, voor de andere zes zal ik de komende tijd iets naaien.

Nauwelijks was ik geïnstalleerd of Beth kwam met tassen vol schooluniformen aanzetten. “Hennie kun jij de emblemen erop naaien?” Iedere school heeft hier zijn eigen uniform voorzien van een embleem met het motto van de school erop. Het nieuwe motto is prachtig gevonden; “Pearl’s of Wisdom” (Parels van Wijsheid). Het grappige is dat Pearl (uit Accra) haar man Wisdom heet.
Zo zit ik gelijk vol in het naaiwerk, de zakjes los peuteren, het embleem erop, dan de zakjes weer dichtnaaien. Niet alleen voor de schoolkinderen van nu, maar gelijk ook de voorraad voor toekomstige leerlingen.

Moeder Fayxstine kwam ook aanzetten met een kapotte rits, lange mouwen moesten kort en van een jurk graag een rok. Vervolgens Paulina, ze heeft een lapje voor Jozef waar ze graag een shirtje van wil hebben en een aantal kleren met losse naadjes. Het kan allemaal!
Onze oudste Grace is zestien en heeft nogal wat krijgertjes waar ook wat aan te sleutelen valt. En dan nog allerlei andere karweitjes! ’n Kapotte rugzak, dito ritsen enz. Vervelen doe ik me niet en als dan mijn naaitafel voor een moment leeg is, geeft dat veel voldoening!

Zo af en toe komt één van de teruggeplaatste kinderen langs en dan wordt er stevig gehugd. Mensah is er rond lunchtijd en wil wel graag mijn overgebleven noedels. Hij is nu bij een oudere oom en tante. Op mijn vraag hoe het gaat, krijg ik als antwoord “I will manage” en kijkt de andere kant op. Twaalf jaar heeft hij hier gewoond. In die tijd heeft hij amper familie gezien. Het is moeilijk voor hem. Weemoedig merkt hij op; “Never more koffietoffie” Even later vertrekt hij met een handje vol drop. Zijn anders zo mooie brede grijns heb ik niet gezien!