ZONDAG: elke dag anders!

De zondagmorgen is voor mijzelf. Lekker lummelen, op m’n gemakkie ontbijten, wat lezen, een handwerkles voorbereiden, lekker doen waar ik zin in heb! Want ‘vrije dagen’ ? Dat lukt niet! Vóór ik weer naar de school ga voor de computerlessen van meisjes, deel ik ballonnen uit bij de kleintjes. De hele week maken ze met hun hand de beweging van het opblazen van een ballon. “Yes, Sunday Balloonday” roep ik dan en ze stralen bijvoorbaat!

Twee meisjes die vorig jaar de secondaryschool hadden afgerond, doen nu een administratieve opleiding. Emily was altijd in het computerlokaaltje te vinden, Jerian altijd met haar studie bezig. Nu heeft ze spijt dat ze niet meer met de computerlessen heeft gedaan, Emily is haar ver vooruit. Nelson heeft vorig jaar nog wat aanvullende lessen van Edwin gehad en heeft daar ook veel profijt van. Van een meisje die vorig jaar hier de opleiding heeft afgerond kreeg ik een mailtje met de lieve aanhef “Hennie mother of Nyabondo” , een ander zit bij haar vriend op Malta, ook met haar heb ik via de mail regelmatig contact. De basis is hier gelegd!

Valentine zit in klas acht en is prompt aanwezig. Ze is spastisch, maar goed bij! Haar hand dwarrelt alle kanten op, vlug gaat het niet maar wat een doorzettingsvermogen!

Met de lunch eet ik een hapje mee, steevast ugali met sukuma wiki of witte kool en een enkele keer small vis. 's Avonds eten ze bruine bonen met mais elke dag hetzelfde, eentonig maar voedzaam en de Kenianen smullen ervan. Zonder deze maaltijden heb je eigenlijk geen goede maaltijd gehad. In de eetzaal is het een geklieder waar ik maar niet te veel op moet letten anders lust ik geen eten meer. Er zijn kinderen die vanwege hun spasmen het eten nauwelijks in de mond krijgen, anderen worden geholpen en een enkeling eet als een hondje omdat dat de enige manier is. Triest om te zien!

Daarna weer de lessen totdat Edwin komt. Zodra Edwin het overneemt ga ik met een stapel kleurplaten, kleurpotloden en krijtjes naar de inmiddels schoongemaakte eetzaal en wordt er een uurtje enthousiast gekleurd. Meestal heeft Edwin om half vijf een piki piki terug besteld. Bij veel animo ga ik nog een poosje met de lessen door en wandel in het avondzonnetje weer terug naar het centrum.

‘k Kom dan langs de compound waar Emily woont, een zwakbegaafd meisje in een arme familie. Als ze mij ziet, komt ze op een holletje naar me toe en krijg ik een stralende lach. Haar nichtjes en neefjes drommen om me heen in de hoop op een snoepje of ballon. Even poseren voor een foto is ook al een feest!

Alleen…? Vandaag niet!

‘k Sta klaar om de piki piki te nemen naar de school, maar waar is de sleutel van het lokaaltje? Nog bij Edwin in de broekzak, hij heeft gisteren afgesloten en hier geen Edwin, die zit bij een vergadering die tot vanavond kan duren. Wat nu? Zonder schuldgevoel neem ik de rest van de dag vrij.
Dus onverwachts toch een vrije dag! Ook lekker!