MAANDAG: elke dag anders!

Maandag marktdag! Na de ochtendwijding de heerlijk wandeling van ruim een uur naar Sondu, op de markt op zoek naar een paprika en een ananas voor de vegetarische chili con carne. Na een weekeind mee eten op school en de vocational heb ik altijd erg veel trek in mijn eigen potje. Bij de afdaling zie ik een piki piki bijna onderuit gaan, de bestuurder houdt het net, maar de passagier rolt er af en ligt languit. In het voorbijgaan vraag ik of alles goed is. Ja, gelukkig en ‘k loop door, maar er wordt geroepen en ‘k moet terug komen “Ken je mij niet meer?” vraagt de ‘gevallen’ man.
Het is Philip, hij heeft als fysiotherapeut op het centrum gewerkt en is de zoon van Betty de naailerares. Betty is vorig jaar met de noorderzon vertrokken, niemand krijgt contact met haar. Mijn vraag aan hem is dan ook al snel hoe het met z’n moeder gaat. Hij omzeilt mijn vraag en ‘k vraag het nog eens, waar is je moeder? “Ergens in Kenia!”. Daar moet ik het meedoen. Uit zijn borstzakje steekt een flesje.

’n Triest verhaal, zoals zoveel verhalen hier. Betty heeft jaren hard gewerkt om Philip te laten studeren. Met tranen in haar ogen vroeg ze ooit of ik bij kon springen, maar ja die vraag had ik van bijna al het personeel al gehad, onmogelijk om daar allemaal op in te gaan. Uiteindelijk was hij dan toch klaar met z’n studie en kon hier komen werken. Met wat knullen van de workshop zette hij in het weekeind de bloemetjes buiten. Philip raakte aan de drank en zuster Ludovena heeft toen een paar mensen weggestuurd waaronder Philip. Voor Betty was dat moeilijk te verteren “Ach ze drinken allemaal op hun tijd”, zei ze toen. Bij het ‘echte’ ziekenhuisje iets verderop kon hij een parttime baan krijgen. Vorig jaar kwam Betty’s man regelmatig naar het centrum, dan wilde hij met een alcoholwalm om hem heen Betty spreken. Sprak ik Philip weleens bij het marktje? Dan was het al niet anders! Vader en zoon samen ‘gevallen’ voor de drank en Betty schijnt te zijn gevlucht voor alle ellende!

Rond thee(koffie)tijd ben ik terug, het personeel drinkt thee met een zoete aardappel. Hier hoor ik een ander triest verhaal. Caroline was naaister hier, weduwe met vier kinderen en lid van een grote beweging waar veel ‘wonderen’ zouden gebeuren. Op een gegeven moment vertrok ze naar Nairobi, voor een beter leven of met de hoop op genezing? Haar kennende zou dat zo maar kunnen. Vorig jaar is ze gestorven aan HIV.

Op het centrum werkt een jonge vrouw, haar man houdt het met andere vrouwen. Hij heeft geen HIV zegt hij, maar zij wil een bewijs en dat geeft hij niet. Gevolg? Geruzie! Een moeilijke en verdrietige periode! Ze heeft kinderen en voelt zich verantwoordelijk. Teveel mensen sterven hier op jonge leeftijd aan aids. Zij wil zich nu laten testen en gaat hem uit de weg. Deze week vertrouwde ze mij met enig leedvermaak toe dat hij door vier mannen in elkaar is geslagen en met een gekneusd lijf thuis ligt, beroofd van schoenen en mobieltje en met voetzolen en handpalmen die rood en dik geslagen zijn met een stick. Eén van die vrouwen was blijkbaar getrouwd.

Het leven in Kenia, slechts een topje van een ijsberg!

Een oudere medewerker had een oogje laten vallen op een wat jongere vrouw. Hij heeft iemand nodig voor de gezelligheid, zijn was enz. Zijn vijfde vrouw die hij een paar jaar geleden ‘aanschafte’ gaat teveel haar eigen gang. Tijdens de thee fluistert ze mij in het oor dat ze het niet doet “te oud” haha…. haar oogjes glinsteren en lachend geven we elkaar klaphand!

De rest van de morgen en ’s middags na de computerles breng ik door in Betty’s office. De kasten puilen uit van naai- en handwerk plus allerlei materialen. Het zoeken naar van alles, een zooitje! Oude broddellapjes, restjes wol en losse draden borduurzijde alles gaat in een vuilniszak. Opgeruimd staat netjes! Nu weet ik tenminste wat er is en waar.

Inmiddels heb ik dankzij twee speciale giften een partij wol en materiaal voor het vlechten van boodschappenmandjes aan kunnen schaffen. De meisjes kunnen vooruit met het ontwikkelen van vaardigheden. Zij bouwen aan een toekomst waarin ze in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Om op welke wijze dan ook hieraan een steentje te kunnen bijdragen is dankbaar werk! Lieve mensen een BIG THANK YOU namens ‘mijn meiden’! Mooi om elkaar zo vooruit te helpen! Volgende week meer over hen!